مقامات ملكوتی حضرت اباعبدالله (ع) در بحث زيارت عاشورا به فراز «اَلسَّلامُ عَلَيكَ يا اَباعَبدِالله» رسيديم. شرح مختصری از «يا» و حقايقی درباره معنای سلام به محضر حضرت اباعبدالله (ع) بيان شد. گفتيم كه حضرت اباعبدالله (ع) ميلياردها مقام و سلطنت دارد كه بزرگترين و عظيم‌ترين مقام ايشان، مقام عبداللهی حضرت است و پس از آن، مقام مظلوميت حضرت در ملكوت است. نيل به مقام عبداللهی توسط حضرت اباعبدالله (ع) در ملكوت اعلی به دليل شدت تعبد و بندگی ايشان نسبت به حق‌تعالی است. اين سخن از روايت منسوب به امام صادق (ع) نشأت گرفته است كه فرمودند: زيارت عاشورا از پدرم و او از پدرش تا رسيد به آنكه فرمود از جدّم رسول خدا (ص) و او از جبرئيل و جبرئيل از حضرت حق به دست ما رسيده است. در روايت ديگر فرموده است، فرشته‌ها هر زمان كه می‌خواهند زيارت كنند، ابتدا از عالم ملكوت زيارت عاشورا را می‌خوانند، سپس پايين می‌آيند.
طبق اين اسناد می‌توان ادعا كرد كه اين زيارت را حتی شخص حضرت اباعبدالله (ع) نيز تلاوت كرده‌اند، همانند رسول خدا (ص) كه خود نيز در تشهد نماز می‌فرمايد: «اَشهَدُ اَن‌َّ مُحَمَّداً عَبدُه‌ُ وَ رَسولُه» و بر مقام بندگی خود در برابر حق‌تعالی (كه بزرگترين مقام است) و رسالت خويش شهادت می‌دهد. چه دليلی دارد كه حضرت اباعبدالله (ع) نيز بر مظلوميت خويش گواهی ندهد و زيارت عاشورا را تلاوت نكرده باشد؟
نكته‌ای درباره صلوات بر حضرت فاطمه (س) ما تمام جلساتمان را مدام با نام حضرت فاطمه (س) و صلوات بر حضرت فاطمه (س) مزيّن می‌كنيم و برای ادامه بحث از ايشان مدد می‌طلبيم: اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی فاطِمَة وَ اَبیها وَ بَعْلِها وَ بَنیها. يكی از دوستان می‌فرمود كه چرا بيشتر وقت جلسات، صرف صلوات می‌شود و از مباحث معرفتی عقب می‌مانيم؟ به او گفتم اگر من در تمام جلسات ثابت كرده باشم كه تلاش اساسی ما درك اسرار و كشف مقامات و معارف در خود صلوات است، تمام حرفم را زده‌ام! كسی كه با نوار اين جلسات زندگی می‌كند، مطمئناً شب اول قبر برای ملاقات با حضرت فاطمه (س) مشكلی ندارد.
شنيدن داستانی درباره صلوات خالی از لطف نيست. مرحوم مادر من سيده بود و معلم قرآن بود. در غروب شب جمعه‌ای كه برای تدريس قرآن از خانه خارج شده بود، فردی در حال مستی او را با اتومبيل خود مصدوم می‌نمايد و از ترس دستگيری، فرار می‌كند. يك افسر نيروی هوايی با ديدن سانحه، به كمك مجروح شتافته و او را برای انتقال به بيمارستان سوار می‌كند. از آنجا كه شدت جراحات، خيلی زياد بود، در حين انتقال به بيمارستان، جان می‌سپارد. افسر مذكور كه حال اين خانم را بسيار وخيم می‌بيند از او تلفن منزلش را می‌پرسد، مادر ما در جواب می‌گويد: «اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی فاطِمَة وَ اَبیها وَ بَعْلِها وَ بَنیها». از او می‌پرسد بچه‌هايت كجايند؟ آدرس منزلت كجاست؟ ولی مادر ما باز اين صلوات را تكرار می‌كرده است. افسر مذكور نقل می‌كرد كه اين خانم آنقدر اين صلوات را تكرار كرد و شهادتين را بر زبان جاری كرد تا جان سپرد. او برای ما گفت كه آن خانم آن لحظات حساس ملاقات با حق را صرف آدرس دادن و يا ناله كردن و يا شكايت و پيگيری ضارب ننمود.
لحظات احتضار مانند لحظه‌ای است كه انسان از بام بسيار بلندی در حال سقوط است. در آن شرايط از فرد سقوط‌كننده، فقط رفتاری صادر می‌شود كه وجودش به آن عادت كرده است. در آن شرايط فرد سقوط‌كننده نمی‌تواند رفتار مصنوعی و اختياری داشته باشد و لذا كسی كه روحش و جانش با صلوات و شهادتين آشنا و مأنوس نباشد، لحظه احتضار و لحظه ورود به عالم آخرت و ملاقات با مأموران حق‌تعالی، نمی‌تواند دهان به صلوات بگشايد و شهادتين بگويد. لذا اثرات اين صلوات‌های مكرر را به شرط اخلاص و اشتياق در لحظه احتضار درك خواهيم كرد.
