خلاصه بحث زيارت عاشورا در جلسات قبل در جلسات قبل حقايقی را درباره مفاهيم سلام گفتيم كه سلام، «درود بر شما» نيست و شيعه بايد معنی سلامش را بفهمد. همچنين در معنای اول از مفاهيم و اسرار نهفته در كلمه اباعبدالله (ع)، يعنی مقام بندگی حضرت امام حسين (ع) گفتيم كه «أباعبدالله» يعنی با عبادت و خلوص او، بندگی حق متولد شد و او به عنوان پدر بندگی، موجوديت بندگی، محدوده بندگی، عمق بندگی، شدت بندگی و شجاعت در بندگی، بندگیِ حق‌تعالی را به نمايش‌گذاشت.
در كلمه «أباعبدالله» به مفهوم عبادت، اسرار عرفانی بسياری نهفته است. از جمله آنكه ابعاد مقام تعبد و بندگی حضرت در روز عاشورا تجلی پيدا كرد و چون حضرت اباعبدالله (ه) بنده خالص و خاص حق بود، به حق متصل شد و مصداق اين فرموده حق‌تعالی شد: «عَبْدِي أَطِعْنِي أَجْعَلْكَ مِثْلِي» (حدیث قدسی). يعنی به اذن حق، كل سلطنت مُلك و ملكوت به حضرت اباعبدالله الحسين (ع) بخشيده شد. در توصيف مقام آن حضرت نزد حق‌تعالی همين بس كه خداوند متعال خود، ولايت حضرت حسين (ع) را به عهده گرفته و سلطنت و اقتدار حسين (ع) را بر دشمنانش حتمی كرده است. آنجا كه می‌فرمايد: «وَ مَن قُتِل‌َ مُظْلُوماً فَقَدْ جَعَلْنَا لِوَلِيِّه‌ِ سُلْطَاناً» (اسرا:۳۳)، چون‌حضرت اباعبدالله (ع) به خاطر بندگی و اطاعت خدا شهيد شده است، لذا مدافع و منتقم او، خود حق‌تعالی است و اين آيه اثبات می‌نمايد كه مظلوميت حضرت، موجب شد بزرگترين قدرت و سلطنت بر ملك و ملكوت از طرف حق‌تعالی به او اعطا شود. يعنی تا روز قيامت خداوند تمام دشمنان حسين (ع) را خوار و ذليل می‌كند.
در معنای دیگر «أباعبدالله»، بحث به اينجا رسيد كه اگر منظور، عبدالله رضيع (شيرخوار) فرزند كوچك امام حسين (ع) باشد، با توجه به اینكه در ميان عربها مرسوم است كه از روی احترام، فرد را با اسم فرزند بزرگ صدا بزنند، اما امام حسين (ع) را با اسم نوزادش، «اباعبدالله» نامیده‌اند. لذا می‌بایست دليل خاصی وجود داشته باشد كه پدر را با نام پسر كوچك او صدا بزنند تا با شنيدن نام پسر كوچك، مسأله خاصی در خاطره‌ها زنده شود. می‌توان متوجه شد كه شدت مظلوميت امام حسين (ع) موجب شد كه رسول مكرّم اسلام (ص) طبق دستور وحی، در همان ابتدای نوزادی، حضرت حسين (ع) را با نام فرزند كوچكش كه ده‌ها سال بعد به دنيا آمد، صدا بزنند تا شنوندگان به ياد شهادت حضرت علی‌اصغر افتاده و به شدت مظلوميت حضرت اباعبدالله (ع) پی ببرند.
لعن زیارت عاشورا بر دشمنان فرهنگ و اندیشه اهل بیت(ع) تا قیامت از جمله دلايل آنانكه می‌پندارند ماجرای عاشورا كهنه شده است و زيارت عاشورا نيز متعلق به دوران‌های گذشته است، اين است كه چون در زيارت عاشورا اسم شمر و يزيد برده شده، پس می‌پندارند كه موضوع به ۱۴۰۰ سال پيش مربوط می‌شود. درحاليكه در زيارت عاشورا، قبل از آنكه نام شمر و يزيد آورده شود، دشمنان فرهنگ و انديشه اهل‌البيت (ع) معرفی شده‌اند. آنجا كه می‌فرمايد: «فَلَعَنَ اللهُ اُمَّه أسَّسَت اَساسَ الظُّلمِ وَ الجَورَ عَلَیکُم اَهلَ البَیت»، اين فراز به وضوح می‌فرمايد آنانكه اساس ظلم و تبعيض (جور) را طراحی و تأسيس می‌كنند، محدود به فرد خاص و زمان خاص نيستند، بلكه به صورت نامحدود آنان را مطرح فرموده است. يعنی در تمامی زمان‌ها و مكان‌ها و در تمامی اجتماعات و طبقات مسلمانان، هر عده و هر گروه و هر فرد كه انديشه و زمينه‌های ظلم و جور را طراحی و تئوريزه كنند، دشمنان اول اهل‌البيت (ع) محسوب می‌شوند.
در فراز «بَرِئْتُ اِلَی الله وَ اِلَیْکُمْ مِنْهُمْ وَ مِنْ اَشْیاعِهِمْ وَ اَتْباعِهِمْ وَ اَوْلِیائِهِ». أتباع و أشياع‌ِ دشمنان يعنی پيروان و شيعيان دشمنان؛ آنانكه راه دشمنان اهل‌البيت (ع) را پيروی می‌كنند. اين فراز به روشنی نشان می‌دهد كه موضوع، محدود به زمان گذشته نمی‌شود و به زمان ما تا روز قيامت نيز مربوط می‌باشد. اين فراز مهم نيز اثبات می‌كند عاشورای حسينی در زمان و مكان خاصی محدود نمی‌شود.
