معنا و كاربرد «يا» در «اَلسَّلامُ عَلَيكَ يا اَباعَبدِالله» می‌خواهيم روشن شود كلمه «يا» در اين جمله به چه معنا است؟ فضلا در اين مجلس حضرت زهرا (س) حضور دارند و خوب می‌دانند كه «يا» در زبان عربی، حرف ندا است كه به معنی «آهای» و «ای» می‌باشد. مثلاً وقتی می‌گوييم «خدايا» يعنی ای خدا كه ترجمه جمله «يا اَلله» و «يا رَب» در زبان عربی است.
اين حرف ندا چند كاربرد دارد كه يكی برای صدا زدن است كه عرب‌ها در محاوره‌ها به كار می‌برند. اما در ادعيه و زيارات، مهمترين كاربرد «يا» در مفهوم توسل است كه در اين فراز به معنی توسل به مقامات حضرت اباعبدالله (ع) است.
اَباعَبدِالله اسم نيست، مقام و جايگاه است عجيب‌ترين، بزرگترين، پرعظمت‌ترين و پرقدرت‌ترين مقام حضرت حسين (ع) مقام عبداللهی ايشان است. «اَباعَبدِالله» اسم امام حسين (ع) نيست، وگرنه در زيارت عاشورا می‌فرمودند: «اَلسَّلامُ عَلَيكَ يا حُسَين بن عَلي» و يا آنكه لقب حضرت را ذكر كرده و می‌فرمودند: «يا سَيِّدُالشُّهَداء».
برخی از اسرار نهفته در كنيه اَباعَبدِالله اما عنوان اَباعَبدِالله كه توسط حضرت رسول اكرم (ص) طبق دستور وحی در بدو تولد حضرت حسين (ع) به ايشان اعطا شده است، اعلام مقام حضرت حسين (ع) توسط رسول خدا (ص) در بارگاه حق‌تعالی است. در آن شرايط كه حضرت، دوران نوزادی را آغاز كرده بودند، هنوز فرزندی به نام عبدالله نمی‌توانستند داشته باشند، ولی می‌بينيم كه طبق روايات اهل‌البيت عليهم الصلوة و السلام، به محض آنكه بعد از تولد، قنداقه حضرت را در آغوش رسول خدا (ص) قرار دادند، حضرت رسول اكرم (ص) شروع كردند به گريه كردن و فرمودند: «لَا يَوْمَ كَيَوْمِكَ يَا أَبَاعَبْدِالله». در اين تسميه اسرار زيادی نهفته است. اول آنكه رسول خدا (ص) می‌خواستند با تسميه حضرت حسين (ع) به نام فرزند شيرخوار كه در حال تشنگی، گلويش را پاره كردند، مظلوميت حضرت حسين (ع) را نشان دهند. وقتی گلوی علی اصغر دريده شد، حضرت حسين (ع) خونش را به آسمان می‌پاشيد: «اَباعَبدِالله» يعنی پدر علی اصغر، پدری كه فرزندش اينطور مظلومانه در راه حق تكه تكه شد و بدين‌وسيله شدت مظلوميت حضرت حسين (ع) در اين كنيه نهفته است. كينه دشمن به قدری بود كه به طفل شيرخوار او هم رحم نكردند.
اما سرّ ديگر در فرمايش رسول خدا (ص) در تسمیه حضرت حسين (ع) به اَباعَبدِالله، آن است كه مانند معنی ابوالفضل می‌باشد كه پدر فضل و كرَم است، وقتی دستش را داد پدر كرَم شد، وقتی چشمش را داد پدر فضل شد، وقتی هر چه داشت خرج مولايش كرد، وقتی با آن تشنگی جگر پاره كن به خاطر كرَمش آب نياشاميد، وقتی حسين (ع) تشنه است، وقتی بچه‌ها تشنه‌اند، ابوالفضل! تو و آب؟! حضرت بچه‌ای بنام فضل نداشت اما پدر فضل و كرَم شد.
