عبدالله يعنی بنده حق. حضرت اَباعَبدِالله بندگی و تعبد و اخلاص را به اوج رسانده بود. گفتيم عاشورا تجلّی كل حقيقت قرآن است و يك مورد آن اينجاست. حضرت اباعبدالله آنچنان تعبد و بندگی و اطاعت از خدا را به اوج رسانده و فانی در جمال و جلال حق شده بود كه پدر بندگی خدا بود، يعنی بندگی خدا در وجود حضرت حسين (ع) به دنيا آمد و فرزند حسين (ع) شد. قبل از امام حسين (ع) هيچكس از رسول خدا (ص) چنين كنيه‌ای نگرفته بود و چنين كنيه‌ای را به جز حضرت اباعبدالله (ع) چه كسی می‌توانست بگيرد، لذا بندگی و عبوديت نوزادی شد كه فقط در شهادت و ايثار و عبوديت حسين (ع) متجلّی و متولد شد.
تا آن موقع حضرت ابراهيم هم به آن نقطه نرسيده بود، با اينكه چنان بنده و مطيع حق بود كه در خواب به او گفتند پسرت را ذبح كن، گفت چشم و اقدام كرد، اما به ابراهيم اجازه ندادند سر فرزندش را ببرد. ولی به حضرت حسين (ع) چنان اجازه‌ای دادند كه وقتی حضرت علی اكبر عازم ميدان شد، حضرت فرمود: يا علی! «رويداً»! آهسته برو تا به خدا بگويم چه كسی را به ميدان فرستاده‌ام. آرام آرام در ميان گرگها برای پاره‌پاره شدن برو تا با نگاه به تو سلول سلول قلب من پاره شود، جگرم ذره ذره شود، می‌دانم چه بلايی بر سر تو می‌آورند، می‌دانم چه اسماعيلی را به قربانگاه می‌فرستم، می‌دانم دارم چه می‌كنم. چنين بندگی‌‌ها و اطاعت‌ها بود كه حضرت حسين (ع) را اباعبدالله كرد.
اسرار و مقامات نهفته در كنيه اَباعَبدِالله يكی از اسرار نهفته در كنيه حضرت اباعبدالله (ع) مقام عبوديت است و مقام ديگر، مقام مظلوميت است كه در اين بحث‌به شرح اين دو مقام می‌پردازيم.
۱- مقام عبوديت: اساسی‌ترين شرط نبوت و رسالت، عبوديت است و هر پيامبری كه در عبوديت به درجه بالاتری رسيده باشد، مقام رسالت و نبوت او بالاتر خواهد بود. اينكه در تشهد نماز تلاوت می‌كنيم «وَ أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّدًا عَبْدُهُ وَ رَسُولَهُ» اشاره به همين نكته است كه می‌فرمايد حضرت رسول اكرم محمّد مصطفی (ص) پس از كسب مقام عبوديت و نيز با حفظ در مقام عبوديت به مقام رسالت حق رسيده است، زيرا مقام عبوديت به قدری بلند است كه مقام رسالت به منزله شاخه‌ای از آن است.
در قرآن كريم هر كجا كه اولياء و مقربين حق‌تعالی را معرفی می‌فرمايد، از مقام عبوديت ايشان پرده بر می‌دارد. مثلاً در مورد انسان مقرّبی كه مقام ملكوتی و تقرب او به حدی بود كه حضرت موسی (ع) از شاگردی او ناتوان ماند! می‌فرمايد: «فَوَجَدَا عَبْدًا مِنْ عِبَادِنَا آتَيْنَاهُ رَحْمَةً مِنْ عِنْدِنَا» (کهف:۶۷). يعنی حضرت موسی و همسفرش، پس از تحمل مشقت‌ها، در مراحل مختلف بالاخره يكی از بندگان ما كه بندگی او موجب كسب جايگاهی رفيع از تقرب به ساحت ما شده بود را يافتند.
