ادامه «مقام عبودیت» به عنوان یکی از اسرار نهفته در کنیه «اَباعَبدِالله» قرآن كريم اين انسان مقرب را با نشانه‌های شگفت‌آور معرفی می‌فرمايد. از جمله آنكه عبور او از هر محل و هر مكان موجب تجلّی دوباره حيات و نشاط حتی در موجودات مرده و يا ناتوان می‌گردد، آنچنانكه عبور او و حضور او در محلی كه ماهی صيد شده و بريان شده و آماده برای خوردن در سفره طعام قرار دارد، موجب می‌گردد كه ماهی زنده و با نشاط گردد و از ميان سفره فرار كرده، شتابان به سوی دريا رود و در امواج دريا ناپديد شود. «وَاتَّخَذَ سَبِيلَه‌ُ فِي الْبَحْرِ عَجَباً» (کهف:۶۳).
در آيات ديگر از حضرت زكريا و نيز حضرت يحيی به عنوان مقرّبين درگاه به وسيله بندگی حق‌تعالی نام می‌برد. در آيات ديگر از حضرت ابراهيم و حضرت نوح و حضرت سليمان و حضرت داوود به عنوان عبد و از جمله بندگان مقرب خويش نام می‌برد. حتی هنگامی كه حضرت عيسی (ع) پس از تولد به سخن آمده و خود را پيامبر خدا و دارای كتاب آسمانی معرفی می‌نمايد، اولين و برجسته‌ترين و اساسی‌ترين دستمايه و وسيله تقرب و مبنای عنايت حق‌تعالی نسبت به خود و دليل نبوت خود را "بندگی و عبوديت" خويش می‌داند و می‌فرمايد: «إِنِّي عَبْدُاللهِ آتَانِيَ الْكِتَابَ وَجَعَلَنِي نَبِيًّا» (مریم:۳۰). يعنی من بنده خدا هستم و مقام بندگی من، مبنای عنايت حق‌تعالی شده و به من كتاب آسمانی عطا فرموده و مرا به مقام نبوت مفتخر كرده است.
اصولاً تمام قرآن و تمام اسلام و تمام معارف اسلامی و تمام اديان، تنها و تنها برای تربيت انسان نازل شده است تا او را همچون بندگان خالص و عارف و مقرّب حق‌تعالی تربيت نمايد. تمام بعثت انبياء و تمام ارشاد اولياء همه و همه برای ترويج مقام عبوديت و بندگی برای حق‌تعالی است.
حق‌تعالی در قرآن كريم حتی وقتی كه بين بندگان خاص و مقرب خويش تفاوت‌هايی را اعلام می‌فرمايد و درجات ايشان را در عالم قُرب ذكر می‌نمايد، آن تفاوت‌ها و آن درجات را بر اساس ميزان بندگی و شدت بندگی و معرفت بندگی و مجاهدت در بندگی اعلام می‌نمايد. يكی را به عنوان «عبد شكور» و ديگری را به عنوان «عبد منيب» و سومی را به عنوان «عبدی كه به او رحمت خاصه خود را عطا فرموده است» و چهارمی را به عنوان «نعم‌العبد» معرفی می‌فرمايد و هر يك را با مقاماتی كه در عبوديت به دست آورده‌اند، از ديگری متفاوت می‌نمايد.
