عنوان «اباعبدالله» به عنوان سردار عبوديت و سلطان عبوديت عبوديت حق، نور خدا در زمين است و دارای انوار مختلف با درجات و شدت‌ها و قدرت‌ها و جلال و جمال‌های مختلف می‌باشد. هر يك از مقامات اولياء و انبياء در ميزان بندگی و شدت بندگی و معرفت بندگی، تجلی نوری از آن انوار عبوديت حق می‌باشد. همانگونه كه قبلاً ذكر شد، بالاترين مقام در عبوديت، مقام «عبداللهی» می‌باشد كه حضرت عيسی (ع) خود را در قرآن كريم به داشتن آن امتياز معرفی می‌فرمايد.
اما حضرت حسين (ع) چون وارث جميع انبياء و اولياء می‌باشد، همچنانكه در زيارت وارث آمده است، پس جامع جميع انوار عبوديت می‌باشد. لذا طبق لسان وحی، به پدر بندگی و عبوديت معرفی شده است كه به معنی آن است كه نه تنها حضرت حسين (ع) در اخلاص و بندگی از همگان گوی سبقت ربوده است، بلكه به معنی آن است كه توانسته است تمامی انوار و تجليات بندگی را در بالاترين مراتب آن در وجود و سيره خويش محقق نمايد و لذا توانسته است به عنوان "اَباعَبدِالله" مفتخر گردد كه به معنی كسی است كه بندگی در وجود او به دنيا آمده و در دامن او پرورش يافته و به اوج كمال خويش رسيده است.
حضرت حسين (ع) چون تمام مراحل و تمام اشكال و تمام حقايق بندگی را در خود متجلی نمود، پس تمامی مقامات و تمامی امتيازات و تمامی قدرت‌ها و سلطنت‌ها كه در هريك از انواع و اشكال بندگی وجود دارد، يكجا در خود متجلی نموده‌است و لذا از طرف حق‌تعالی و به وسيله رسول مكرّم اسلام (ص) به عنوان «اَباعَبدِالله» مفتخر می‌گردند.
عنوان «اَباعَبدِالله» به عنوان سردار عبوديت و سلطان عبوديت و سرسلسله عبادالله و پرستار عبوديت و دارای بالاترين مقام عبوديت می‌باشد. بنابراين مقام عبوديت و بندگی امام حسين (ع) يكی از بالاترين مقامات ايشان است. حضرت با عبادت و بندگی مطلق خود، حقيقت بندگی و عبوديت را در اين عالم متجلّی نمود.
