"چترای خسته "
پرنده ها پریدن و، از این قفس رها شدن
ستاره ها یکی یکی، از آسمون جدا شدن
نقشای طردِ بی پناه، توو قابای بدون ماه
از دودِ شمعای سیاه، شبیهِ سایه ها شدن
انگار تموم غصه ها، غربتا و غریبیا
اونا که قدِّ کوه بودن، توو سینه ی ما جا شدن
روو سطح سرد ساعتا، ثانیه ها دقیقه ها
چرخیدن اما بی هوا، مُردن و بیصدا شدن
ابرای سنگین اومدن، بغضشون و شکستن و
پاهای شمع و بستن و، چترای خسته وا شدن
بارونای چشمای خیس، دستاشونو دادن بهم
با اشکای روو شیشه ها، ریختن و همنوا شدن…
.
.
.
از بینهایتهای دید
یه دست نامرئی رسید
نورِ ستاره ها رو چید
با چند قلم موی سفید
مهتابای نو رو کشید،
دیدم روو شاخه های بید
قلبِ امید و که تپید،،،
خنده ها برملا شدن
شادیا پر بها شدن
دردا همه دوا شدن
آیینه ها خدا شدن…
دکتر صالح قدک زاده
@salehghadakzadeh
