"فانوسهای سرد"
یه وقتی بر میگردی و میبینی
درخت کاج کوچه قد کشیده
میبینی شاعرِ چشمای نازت
سفر کرده، به دریاها رسیده
یه وقتی بر میگردی که ستاره
دیگه توو آسمون غربتت نیست
یه وقتی که دیگه دستی روو گونَت
زیرِ بارونِ اشکِ حسرتت نیست
همش فانوسای سردن که شبها
میشن خیره به تنهایی و دردات
فقط آیینه های مِه گرفتن
که میشینن یه گوشه پای حرفات…
.
.
.
دل شیشه، شبیه روحِ خستم
میدونم میشکنه اما تو نشکن
بدون هر جای هستی هم که باشم
بازم هستی توو شعرام، هستیِ من…
دکتر صالح قدک زاده
تیر ۱۴۰۱
@salehghadakzadeh
