نامش یحیی شد
درگذشت عباس معروفی پس از تحمل رنج یک دوره بیماری طولانی در دیار غربت واقعاً ناراحت‌کننده و غم‌انگیز است.
مردمان یک کشور هیچکدام مثل هم نیستند و هر کدام افکار و عقاید و علایق و سلایق خود را دارند. وطن به دلیل وطن بودنش، باید مأمن تمامی فرزندان خود باشد، یعنی همۀ کسانی که در دامن آن زاده شده یا نیاکانشان در زیر خاک آن آرمیده‌اند.
وطن ما اما گویی منحصر به باورمندان عقاید خاصی شده و بقیه حکم بیگانه را پیدا کرده‌اند. آنها که در وطن خویش بیگانه می‌شوند، آسایش و امنیت خود را در دیار بیگانه می‌جویند و بعضاً نمی‌یابند.
این هم بخشی از تلخی‌های روزگار ماست.
به امید خداوند سرنوشت ما ایرانیان به گونه‌ای رقم خورَد که دیگر هیچ یک از فرزندان وطن مجبور به ترک خاک آن نشوند و رفتگان نیز به تمامی بازگردند.
دل ما ماندگانِ در اینجا از دوری دوستانی که از وطن دور افتاده‌اند، سخت می‌گیرد، از دلِ آنها نیز خدا آگاه است.
برای زنده‌یاد عباس معروفی از خداوند طللب آرامش ابدی می‌کنم و صبر و اجر خانواده و دوستانش را از او می‌خواهم.
@ahmadzeidabad
