به عنوان کسی مینویسم که در همه تجمعات اخیر حضور داشته. در تجمع دیروز هم بودم؛ از همان ساعت ۱۵ تا ساعات پایانی شب. از همان زمان که شعارها رنگ عوض کرد، شصتم خبردار شد که فاجعه‌ای بزرگ درحال رخدادن است. تجمع به بهانه آزادی رفقایمان بود اما در آن مقطع کاملا مشخص بود که داریم گره را کور‌تر می‌کنیم. از همان شعارها می‌شد فهمید که دیگر شمشیر از رو بسته شده‌است. بالاخره نمی‌شود به شخص اول مملکت فحش ناموس بدهی و انتظار رفتار محترمانه داشته باشی. در مهد آزادی جهان هم که زندگی کنی به این نمی‌گویند آزادی بیان! به این رفتار می‌گویند بی‌شعوری بی‌شعوری با روتوش آزادی بیان!
بالاخره جواب های هوی است؛ وقتی دانشجوها تا این حد به خود اجازه بی‌احترامی می‌دهند، مشخص است که انتظار رفتار محترمانه از نیروهای امنیتی هم نباید داشت. در همان لحظه بود که خط خودم را از معترضین جدا کردم. چون دیگر معترضین، خیرخواه رفقایمان نبودند؛ در این مقطع، از دشمنان رفقایمان هم بدتر عمل کردند! بعد از این، نوبت اشتباه نیروهای امنیتی فرارسید. اشتباهی استراتژیک! این رفتار دیوانه‌وار امنیتی‌ها جرقه‌ای بود بر خاکستر آتش قبلی. با تیرهایی که به سمت دانشجوها روانه کردند، تنها روزنه‌های آشتی با دانشجویان را هم کور کردند.
اگر بی‌طرف به ماجرا نگاه کنیم، اولین و مهترین متهم فجایع دیشب کسانی بودند که آن شعارهای ساختارشکنانه را سر دادند و بعد از آنها هم نیروهایی که بدون هیچ ملاحظه‌‌ای دانشجویان را با تیرهای ساچمه‌ای هدف قرار دادند. من به عنوان کسی که از قضا اعتراض هم دارد اعلام میکنم دیگر در هیچ تجمعی شرکت نمی‌کنم، چرا که اعتقاد دارم با این شعارهای ساختارشکنانه، نتیجه، قطعا همین اتفاقات شب گذشته خواهد بود.
