2020-07-14 12:11:32
«به بهانه سومین سالگرد درگذشت مریم میرزاخانی»
قسمت‌هایی از مقاله یان وندارک، همسر او، که به تازگی در شماره جدید بولتن انجمن ریاضی آمریکا منتشر شده است:
او نمونه‌ای از طرز برخورد متواضعانه، دوستانه و کنجکاوانه بود و در عین حال دستاوردهای واقعی‌اش را پنهان می‌کرد، شاید به این خاطر که اطرافیانش گیج و دستپاچه نشوند.
با اینکه مجبور شده بود برای رسیدن به جایگاهی که در آن بود بسیاری از موانع را کنار بزند، آنچه من از او شنیدم در درجه اول این بود که چقدر قدردان حمایت خانواده‌اش در ایران و استادانش در دانشگاه صنعتی شریف بود.
توانایی بزرگ او، تمرکز درونی بر آنچه می‌خواست بدست آورد، نگران عقاید دیگران نبودن و فقط لذت بردن از فرآیند تفکر و ادراک بود. باور دارم که او شغلش را بجای علم، بخشی از هنر می‌دانست.
هیچ علاقه‌ای به جوایز و شهرت دنیوی نداشت فکر می‌کنم حتی کنفرانس‌ها، اولویت خیلی بالایی برایش نداشتند. در عوض، مریم تماس نزدیک با تعداد کمی از همکاران و سپری کردن ساعاتی در سکوت همراه با اندیشیدن به همراه یک خودکار و یک صفحه بزرگ کاغذ را ترجیح می‌داد.
به اعتقاد او، شادمانی و موفقیت به قرارگرفتن تکه‌های متحرک بسیاری در سر جایشان، تلاش فراوان و کمی شانس بستگی دارد و می‌توانی به دفعات به خودت بگویی که باید قدردان باشی. با این وجود یک حس طبیعی است که اتفاقات باید به همین شکل می‌افتاد و اوضاع به همین صورت باقی خواهد ماند تا اینکه زندگی، برعکس آن را به تو می‌گوید.
@sharif_prm
1.9K views09:11
S
