احوالِ دشت ِ تشنه ی بی دانه پیشکش
قدری هوای لانه دگرگون کنی بس است
غمگین ترین پرنده ی دنیا شدم بدان
فکری به حال قُمری محزون کنی بس است
مارا وفور ِ دانه دمی چاره ساز نیست
این سان اسیر ِ آب و غم ِ نان شدن خطاست
بالی به سوی سینه ی جفتت بکش که او
بی شک حسابش از همه ی قُمریان سواست
این دشت ِ داغ دیده نمیشد مرا وطن
بی شک پِی ات موافق ِ صد کوچ میشدم
اما به جای نقطه ی عطفی امید بخش
گفتی که کاش در دو جهان پوچ میشدم
یک سو کمین ِ پنجه ی صیاد دیدم و
یک سو سکوت ِ ممتد ِ از دشنه تیزتر
فریاد از آن پرنده ی نحسی که در سرش
گردد کمین ِ پنجه ی صیاد عزیز تر
صیاد ِ ساده حربه ی جفتم سکوت بود
آیا سلاح ِ کهنه ات این قدر میکُشد؟!
تسلیم میشوم اگر آن پنجه ی حقیر
تضمین دهد که قطعی و بی درد میکشد!
مهرداد عزیزیان بی تخلص
#سایت_ادبی_تخصصی_شعرناب
sherenab.com
#کانال_سایت_تخصصی_شعرناب
@sherenabcom
