در عمل و نه در حرف ، اورا به چند سکه فروخته ایم ؟ برای حفظ کدامین جایگاه و در پیش چه کسانی حاضریم هر نسبت ناروایی به او بدهیم؟ تا چه حد فراموش کاریم ؟ تا چه حد متوقع هستیم ؟ تا چه حد طلبکاریم ؟ به بهانه حق ازادی بیان این حق هتاکی و بی احترامی و بی ادبی را چه کسی به ما داده است؟ این حق مصادره و تحریف مطالب را چه کسی به ما داده است؟ چرا همیشه در طول تاریخ با ذهنهای کوچک خود برای کسانی که ذهنهای گسترده ای داشته اند تعیین تکلیف کرده ایم؟ چرا با جهل خود کفری شده ایم بر روی حق و حقیقت؟ در جهل و زهد خشک خود چه دیده ایم که رهایش نمی کنیم؟ و چرا باز مثل پیشینیان حسرت بعد از فرصت از دست رفته را بر خود روا میداریم؟ چرا روسیاهی و تباهی و خواری و خفت را بر خود متناسب میداریم؟ چرا بیدار نمی شویم ؟ غفلت بشر سابقه تاریخی دارد و ما نیز مشابه اجدادمان در خواب غفلتیم . خواب غفلت ابعاد ریز و درشت زیادی دارد و پرده ای از جهل و منیت و ... چنان ما را در خواب غفلت فرو برده که حتی سهمگین ترین طنین ها را نمی شنویم و یا شاید هم گوشی برایمان نمانده که بشنویم . چشمی نمانده و دلی نمانده و ...
و امروز ما همان روز آزمایش است . با او چه کرده ایم؟ تا چه حد او را فهمیده ایم؟ تا چه حد با مرامش اشناییم؟ تا چه حد به مرامش نزدیکیم؟ تا چه حد حرف اورا میفهمیم؟ تا چه حد با او هم پا هستیم؟ تا چه حد ... تا چه حد، چوب لای چرخش گذاشته ایم؟ تا چه حد ، وقتش را گرفته ایم؟ تا چه حد با اندازه ذهن محدود خودمان او و آموزه هایش را تفسیر به نفع خود کرده ایم ؟ هر زمان که گوشزد به ما داد چقدر عمق آن تلنگر را فهمیدیم؟ چند درصد از آن گوشزد را شنیدیم؟ چند درصد نشنیده تلاش کردیم که پاسخ رد دهیم؟ ما خوبیم، ما بی نقصیم، ما همه چیز دانیم ،ما بلدیم ... تو نمی دانی، تو اشتباه میکنی، تو مدیریت خوبی نداری... بارها و بارها و بارها ... هر باری که خطایی از ما سر زد و او پدرانه راه را برایمان نشان داد در صدد توجیه عملکرد اشتباهشان برامدیم، گاها کار را تاجایی پیش بردیم که بگوییم این تویی که اشتباه میکنی و من بی نقصم....!!!! اما او باز حمایتش را دریغ نکرد ، از رشد ما ناامید نشد ، دست ما را رها نکرد و هیچ کم نگذاشت ... از انسو باز هم آغوش باز و رحمانیت....از این سو دشمنی و خیانت و هتاکی ...!!!
ترازوی نامیزانی است ، توجیه نامیزانی اش این است که او عاشق است ، او متعهد است ، او پدر است ، او صبور است ، او مهربان است مهربان‌تر از خودما نسبت به ما. عشق او کمی و کاستی های ما را در این میزان ترازوی نابرابر جبران می‌کند....
هم ما و هم او، می پوشانیم ، او کم کاریها و کج فهمیها ، جهالت ها و شیطنتها و هتاکی های ما را ، و اما ما حق معلوم و آشکاری را می پوشانیم که در تاریخ چنین هویدایی نداشته است!!!!
او در بین ما تنهاست ، آوای تنهایی اش را نمی شنویم آنقدر که در منافع خود غوطه وریم، آنقدری که او را نفهمیده ایم او تنهاست ، آنقدری که با او هم مرام نبوده ایم او تنهاست ، او نیازی به چرب زبانی های ما ندارد ، او دوست می‌خواست ، او انسان می‌خواست..ولی برخی از ما دوستی نکردیم ، شاگردی نکردیم، انسانیت نشان ندادیم!!! ما به او نیاز داریم نه او به ما ، و او به زودی ما را رها خواهد کرد و ما می مانیم و بچه بازی‌های ما. ما میمانیم و خاطره ای سیاه در تاریخ.!!!!!
و باز هم نمی بینیم و باز هم نمی‌شنویم و باز هم در نمی یابیم .... برای من و ما چشمهایی ارزومی کنم که نعمتها را ببیند. برای من و ما گوش‌هایی آرزومیکنم که نداها و تلنگرها و ... را بشنود. برای من و ما شعور و درک و فهمی ارزو میکنم که شاکر و قدردان این نعمتها باشد. برای من و ما دلی آرزومندم که دریابد ... قبل از اینکه دیر شود !!!!
در طول تاریخ نشده که بزرگواری پا برعرصه جامعه بگذارد و اندیشه خود را ارائه بکند و با انواع و اقسام هجمه هامواجه نشود.دراین میان اما استاد عزیزمان هر آنچه برهمگان رفته را به تنهایی می‌چشند، نمی‌دانم این از وسعت ارائه ایشان است یا ....؟ این از بی بدیلی عرضه ایشان است یا ... ؟هزاره ها گذشته تا مادر گیتی چنین فرزندی آورده است اما... اما در مقابلش ما چه کردیم؟
هر حرف نویی که درتاریخ زده شده است، طبیعتا موقعیت کسانی راکه ازحرف کهنه ترمتنعم بوده اند را بهدخطر انداخته است.اجرای قانون تغییرو پذیرش آن جز برای انسانهای ورزیده ای که امواج خروشان اقیانوس زندگی را میشناسند،خوشایند نیست ،هرچندحتی اگر این تغییر در نهایت به نفعشان باشدوکارهمان افراد راتسهیل کندبازهم مقابلش صف می کشند و با انواع حیل و دسیسه و دغلکاری و... تلاش میکنند تا بلکه بتوانند در مسیر قضیه سنگ اندازی کنند.
هرجایی که احساس شده یکی جلوتر از زمان خودش گام برداشته حسادت هاوتنگ نظریها بر انگیخته شده و در نتیجه محکوم به انواع احکام غیر انسانی شده است.
هر کسی به نفع مردم کوشیده همیشه عده ای نمک خورده و نمکدان شکسته در صحنه خودنمایی کرده اند.
هرجامطلب نیکویی بوده دزدان و سارقان اندیشه هم حضورداشتندکه انرا مصادره کنند.
هرجاعرضه ای ناب و بی بدیلی بوده همانجا بهانه های بنی اسرائیلی به چشم میخورد،
هرجا لحظه ای به حال رهاکردنی بوده گوساله های سامری هویدا شده اند.
هر جا طبعی برانگیخته شده و سماعی درگرفته کمر به در هم شکستن ان رقص و سماع کرده اند.
هرجا مردی از خویش برون امده و خواسته که کاری بکند حتما عده ای بودند که درمسیر گذرش خاکستر برسرش بریزندو ... تاریخ بسیار بسیار از این قبیل بر خود دیده است. توگویی ابر انسانهایی که پا به عرصه گیتی نهاده اند و درزمان خودشان اندیشه ای فراتر ارائه کرده اند و بن بستهای دنیای انروز رادر هم شکسته اند با برخوردهایی کوته بینانه و از سر ضعف و زبونی و جهل مواجه شدند و همینها شده که حلاجها بر سر دار رفته اند ومسیحها به صلیب کشیده شدند و ندای هل من ناصر ینصرنی حسینها در دشت کربلا بی پاسخ مانده و علی ها سر در چاه کرده و درد دل ها گفته اند و گالیله ها در دادگاههای تفتیش عقاید تنها مانده اند و سقراطها جام شوکران سرکشیده اند و ....
گام برداشتن خلاف جهت جریان رودخانه جهل مردم و خرق عادات و بت شکنی و خرافه شکنی و خلاف امیال دنیوی و منافع مادی و خلاف تامین طمع و حرص و حسادت مردم و ...رفتار کردن دراین جهان دوقطبی همواره تبعاتی را متوجه ابر انسانهایی نموده است که هرکدام در عصر خود چراغ راه بشر بوده اند.
شاید اکنون هر کدام از ما با خواندن وقایع تاریخی که قرن ها از آن می‌گذرد در دل خود بارها گفته ایم که ای کاش من آنجا بودم که نمی‌گذاشتم مسیح مصلوب شود ، ای کاش من آنجا بودم و نمی‌گذاشتم علی در تنهایی خود حرفهایش را به چاه بگوید و ای کاش من آنجا بودم و ...
اما هر کدام از ما اگر که در بوته آزمایش قرار بگیریم و در شرایط مشابهی باشیم آیا از طمع های خود دست خواهیم کشید؟ آیا غرور خود را زیر پا خواهیم گذاشت؟ آیا حسادت خود را قربانی خواهیم کرد؟ و در یک کلام آیا از خود خواهیم گذشت تا حق جریان پیدا کند؟ چقدر تمرین از خود گذشتن داشته ایم؟ چقدر عاشقی کرده ایم؟ اگر که ادعای عشق داریم چقدر توانستیم خواسته معشوق را بر خواسته خود ارجحیت دهیم؟ اگر که ادعای شاگردی داشتیم چقدر گوش شنوا برای شنیدن حرف استادمان داشتیم؟ اگر ادعای رفاقت داشتیم آیا در عمل رقیق و یار غار بودیم یا در حرف و ادعا؟
باخود بیاندیشیم که در چه موضعی ایستاده ایم؟ در اینه تمام نمایی از خود نه رفاقت نه عاشقی نه شاگردی نه مشایعت و نه هیچ همراهی حقیقی از ما دیده نمی شود...
ک
