کفار از آغاز رسالت، به سقوط دین محمد(ص) دل بسته بودند بـدین مـنظور، نخست با جنگ ها و غزوه های پیوسته و سنگین به مبارزه برخاستند ولی به نتیجه ای نـرسیدند در مـرحله دوم امیدوار بودند که از راه سازش از پیشرفت و توسعه آن پیـشگیری کـنند. ولی بـا قاطعیت پیامبر و استقامت او و یارانش به اهداف خـود نـرسیدند و ناامید شدند.
آخرین امیدی که برای نابودی اسلام داشتند وفات یا شهادت شـخص پیـامبر بود. آنها به آن دل خوش بـودند کـه بنیانگذار و داعـی ایـن دیـن از دنیا می رود و فرزند ذکوری هم نـدارد تـا اهدافش را پس از او دنبال کند؛ چرا که آنها می پنداشتند دعوت دینی یک نوع سـلطنت اسـت که در لباس نبوت و رسالت، عرضه شـده است و با از میان رفـتن پیـامبر، آثارش منقطع و یاد و نامش از دل هـا مـی رود مانند دیگر سلاطین که با مرگشان، سنتهایشان نیز با آنها دفن می شود و یـاد و نـامشان از یاد و زبان ها می افتد.
ولی آنها دیـدند کـه خـدای سبحان برای ادامـه و آیـندة این آیین کسی را نـصب کـرد که قائم مقام رسول خداست و از نظر علم و تقوا و قدرت و عدالت در میان مسلمانان بی نظیر و در حـفظ و حـراست دین و تدبیر امور مختلف آن، و ارشاد امـت اسـلام کار خـود آن حـضرت را انـجام می دهد تا حدی کـه هیچ زمینه ای برای آرزوهای شوم کفار باقی نمانده. آنها برای همیشه از ضربه زدن به اسـلام و سـقوط آن، مأیوس شدند:
واقعۀ غدیر نشان داد که ولایت علی(ع) مظهر اکمال دین و اتمام نعمت بزرگ الهی است. پس امـر ولایـت پیـامبر تمام نمی شود مگر با ولایت علی و فـرزندان مـعصوم او(ع). چـنان که خـود حـضرت در اولیـن خطبه ای که روز پس از وفات رسول خدا(ص) ایراد کرد این حقیقت را بیان داشت و فرمود:
فَکَانَتْ عَلَی وَلَایَتِی وَلَایَةُ اللَّهِ وَ عَلَی عَدَاوَتِی عَدَاوَةُ اللَّهِ... فَکَانَتْ وَلَایَتِی کَمَالَ الدِّینِ وَ رِضـَا الرَّبِّ جَلَّ ذِکْرُه. (در روز غدیر و با نصب من به ولایت ) معیار دوستی خدا دوستی من شد و معیار دشمنی خدا دشمنی با من،... و ولایت من کمال دین و رضایت پروردگار والا یاد گردید.
ر.ک. ترجمه المیزان، ج 5، ص 283. ترجمه المیزان، ج 5، ص 292. الکافی، ج 8 ، ص 27.
