. « آسمان پر ستاره واقعی ترین دوستِ آدم است. از وقتی برای اول | سروش دباغ

.

« آسمان پر ستاره واقعی ترین دوستِ آدم است. از وقتی برای اولین بار با آن آشنا می شوید، دیگر همیشه آن جاست، همیشه در آرامش، و همیشه به یادتان می آورد که بی قراری ها، تردید ها، و رنج هایتان همه و همه امور جزئیِ زودگذرند. گیتی استوار است و می ماند. من حیث المجموع، عقاید و کشمکش ها و رنج هایمان آن قدر ها هم مهم و بی همتا نیستند.»

« پهنه آسمان را «با آن دانه های ستاره ای» به تماشا نشستم ( به گفته ی میلتون). چنین آسمانی را، در نظرم، فقط می شد از بالای فلات های خشک و مرتفعی چون بیابان آتاکاما در شیلی( که در آن برخی از قوی ترین تلسکوپ های دنیا کار گذاشته شده) تماشا کرد. با دیدن این شکوه و جلال فلکی بود که ناگهان فهمیدم زمان چه کم و زندگی ام چه کوتاه است. تاثرم از زیباییِ افلاک و ابدیت با حس ناپایداری و زودگذری گره خورده بود_ و با مرگ»

ارلینک کاگه، در کتاب خواندنیِ « پیاده روی و سکوت، در زمانه ی هیاهو»، دو فقرۀ فوق را از فریتیوف نانسنِ جهانگرد و الیور سکسِ عصب شناس نقل می کند.

می توان به نظارۀ وسعتِ بیکران و بی واژۀ هستی نشست و « ترسی شفاف» را چشید و خردی خویش را در برابر شکوه و عظمتِ دنیا به عیان دید و ابن الوقتی را مزه مزه کرد و « در حوضچه اکنون آبتنی کرد» و زندگی را چندان جدّی نگرفت و زیر لب با خود زمزمه کرد:

حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست
باده پیش آر که اسباب جهان این همه نیست
نام حافظ رقم نیک پذیرفت ولی
پیش رندان رقم سود و زیان این همه نیست

https://www.instagram.com/p/Cqx-N9juhJu/?igshid=MDJmNzVkMjY=