من با تنهایی مشکل ندارم ولی با نادیده گرفته شدن و دوست نداشته شدن چرا و یادم نمی یاد هیچوقت کافی بوده باشم پدرومادرم منو از سن کم به انواع کلاس بردن ، خیلی هاشونو دوست نداشتم خیلی هاشون در حد توانم نبود ولی بازم سعی کردم و موفق شدم ولی حتی بعد اون هم هیچ عشق و افتخاری نسبت به من بروز ندادن واقعا به این نتیجه رسیدم هر کاریم بکنم براشون کافی نیستم من مریضی هم دارم که خوب باهاش سرو کله زدم هیچوقت جلو اونا دردامو بروز ندادم با اینکه برام شکنجه بود ولی بازم دریغ از هیچ محبتی حتی علایق منو نمی شناسن و من دزدکی نقاشی می کشم فلسفه می خونم و کتابامو قایم می کنم نمیدونم چیکار کنم که حداقل خودم خودمو دوست داشته باشم ، چون به معنای واقعی منم از خودم متنفرم
پاسخ: سلام ببین واقعا ما یه وقتایی مسائل رو برای خودمون خیلی بزرگتر از چیزی که هست میکنیم همینکه تورو به انواع کلاس ها بردن نشون دهنده عشقشون نسبت به توعه نمیدونم واقعا منظورت از عشق و توجه چیه همینکه برات تلاش میکنن نهایت عشقشونه خب ازشون بیشتر از توانشون انتظار نداشته باش تاحالا شده از مشکلاتت براشون بگی ؟ وقتی نقاشی میکشی میگن نکن که یواشکی انجام میدی؟ وقتی یه نفر میخواد از خانوادش گله کنه یه طرفه حرف میزنه و حرفاش جوریه که خودش رو مظلوم و اونارو محکوم نشون میده شاید تو اصلا حرف نزدی از مشکلاتت اونا از کجا بفهمن تو مشکلی داری؟ شاید تو علایقت رو نشون ندادی و خیلی چیزای دیگه همیشه هم صد درصد پدر و مادر مقصر نیستن یه وقتایی ما باید درست تر قضاوت کنیم سعی کنیم تلاششون رو ببینیم نگرانی هاشون دغدغه هاشون برای خودمون رو ببینیم پدر و مادر یه نعمت تکرار نشدنی هستن همیشه برای خودت تکرار کن پدر و مادرم تا ابد پیشم نیستن جوری رفتار نکنم که وقتی از دستشون دادم تازه بفهمم چه نعمتی رو از دست دادم اینجوری شاید دیدگاهت بهتر شه حالت هم بهتر میشه امیدوارم تونسته باشم یکم کمکت کنم Mohadeseh @stressCafe
