تیوال

2022-11-09 11:45:00 ‍ در سال ۵۴ با فیلم سینمایی «رسول پسر ابوالقاسم» پای به عرصه هنری گذاشت، او در این فیلم برای اولین بار جلوی دوربینِ داریوش فرهنگ رفت، و همچنین در این فیلم نقش منشی صحنه را نیز بر عهده داشت.
صحبت از گلاب آدینه است، با نام اصلی گلاب مستعان، بازیگر سینما، تئاتر، تلوزیون و البته کارگردان تئاتر نیز بشمار می‌رود.
آدینه فارغ التحصیل رشته اقتصاد سیاسی ست و از سال ۵۴ با گروه تئاتر «پیاده» به سرپرستی مهدی هاشمی و داریوش فرهنگ فعالیت هنری خود را آغاز نمود.
او نمایش‌های زیادی را در سال‌های جوانی بازی کرده که از مهمترین آنها می‌توان به «داستانی نه تازه»، «خاطرات و کابوس‌های یک جامه‌دار از زندگی و قتل امیر کبیر»، «دایره گچی قفقازی» اشاره کرد.
گلاب آدینه طی سال‌های متمادی فعالیت خود در مدیوم‌های مختلفی بعنوان بازیگر درخشیده و دیده شد، از جمله مجموعه «سلطان و شبان» به کارگردانی داریوش فرهنگ که برای تلویزیون دولتی ایران ساخته شد.فیلم‌هایی مثل «زیر پوست شهر»، «روسری آبی» و «قصه‌ها» سه اثر از رخشان بنی‌اعتماد در سینما و تئاترهای پرتماشاگری چون «بیوه های غمگین سالار جنگ» به نویسندگی محمد امیر یاراحمدی و کارگردانی شهاب الدین حسین پور و «شیرهای خان بابا سلطنه» به نویسندگی و کارگردانی افشین هاشمی که در آن نقش سیاه را برعهده داشته است.
اما آدینه در کارگردانی تئاتر نیز رزومه قابل قبولی دارد، او در دهه هفتاد سه نمایش «سلطان مار»، «مرگ یزدگرد» و «شبی در تهران» را کارگردانی کرد که مورد توجه بسیاری از مخاطبین تئاتر آن سال‌ها قرار گرفت. دوره بعدی فعالیت او در تئاتر به سال‌های اخیر باز می گردد، جایی که او «بانوی محبوب من» را از اواخر آبان تا بهمن ۱۴۰۰ در سالن اصلی تئاتر شهر و جشنواره تئاتر فجر اجرا کرد و اکنون چند روزی است که نمایش «پرده خانه» نوشته بهرام بیضایی را در پردیس تئاتر شهرزاد به روی صحنه برده است. نمایشی که اجرای آن موافقان و مخالفان بسیاری داشته و حاشیه‌هایی را نیز برای او ایجاد کرده است.
به هر روی این اثر نزدیک به یک ماه روی صحنه خواهد بود و برگی دیگر ازکارنامه کاری این هنرمند موفق در آستانه ۷۰ سالگی را رقم خواهد زد. باز کردن / نظر دهید

2022-11-08 23:31:16 باز کردن / نظر دهید

2022-11-08 19:02:11 باز کردن / نظر دهید

2022-11-08 10:42:31 باز کردن / نظر دهید

2022-11-07 11:19:06 باز کردن / نظر دهید

2022-11-05 16:23:41 باز کردن / نظر دهید

2022-11-05 13:09:34 ‍ جایی میان خواب و بیداری

جایی میان خواب و بیداری نام نمایشی‌ست که سال‌ها پیش به روی صحنه رفت! البته که قصد نقد نمایش نداریم و نگاهمان به این نام و نشان و وجه تمثیلی این نمایش معطوف است. اگر کمی کنکاش کنیم به نام‌های غریب زیادی بر خواهیم خورد که حال و هوای عجیبی برایمان دارد که نمی‌توان به شکل قطعی و متقن راجع به مضمون‌شان صحبت کرد و نوشت، بی حسی موضعی، سمفونی پوکه‌های خالی، مرده‌های بی کفن و دفن، پس از برخورد جسم سخت به سر، شبی که گوزن‌ها در آتش سوختند و...
گاهی وقت‌ها مرزی میان خواب و بیداری وجود ندارد! یعنی خواب‌هایمان به گونه‌ای‌ست که به بیداری سرایت می‌کند، مثلا در خواب میبینی که در حال دویدن هستی! چند لحظه بعد از پریدن از خواب نفس‌هایت هنوز به شماره‌اند و حتی در عضلات پاهایت خستگی احساس می‌کنی و پیشانی‌ات شبنم زده از عرقی سرد و آنجاست که با این جملات به خودت تسکین و تسلی می‌دهی که آرام باش، خواب می‌دیدی...
بسیاری وقت‌ها زیر چرخ دنده‌های این زندگی نانجیب شاید زیر لب با خودمان نجوا کنیم که ای کاش خواب باشد...گاهی سراسیمه از خواب پریده باشیم و با نفسی عمیق و دستانی رعشه زده و تنی خیس از ترس با خود زمزمه کرده باشیم که خدا را شکر، خواب بودیم! اما اگر مرز باریک بین خواب و بیداری در زندگی‌مان جابجا شده باشد چه؟! اگر سیاهی شب با روشنی روز درهم آمیخته باشد و خاکستری حاصلش روز و شب‌مان را احاطه کند چه؟! کابوس‌های شبانه در روز دنبالمان می‌کنند و بختکی که شب هنگام روی قفسه سینه‌مان افتاده حالا در جای جای بیداری روزانه در گوشه ذهن‌مان وول وول می‌کند و تن و روح‌مان را می‌فرساید...
گاهی وقت‌ها تلاش و ممارست بسیاری می‌کنیم تا موضوعی برایمان بشود، اما نمی‌شود که نمی‌شود و آنجاست که از اعماق پینه بسته عقل و احساسمان آرزو می‌کنیم که ای کاش همه این‌ها خواب باشد و کسی دست روی شانه‌مان به نوازش بگذارد و بگوید خسته‌ی عاصی بلند شو، کابوس تمام شد...
سخت می‌نماید جایی میان خواب و بیداری که نه هوشیاری بیداری با خویشتن است و نه لَختی و کرختی خواب، که جایی‌ست عجیب شبیه به خوابیدن روی تختی پر از میخ، برزخی‌ست چسب و چقر برای خودش که ظاهرا هیچش کناره نیست...

@tiwall باز کردن / نظر دهید

2022-11-01 12:21:48 باز کردن / نظر دهید

2022-10-31 17:22:26 باز کردن / نظر دهید

2022-10-31 12:00:01 ‍ پرونده ۲: دیالوگ‌های ماندگار (کوچه بازاری)

تئاتر نیز از این قالب نوشتاری خالی نیست و همین‌طور که پیش‌تر شمردیم اساتیدی چون اکبر رادی این شیوه نوشتاری را پیشه کرده و زبان اکثر آثارشان به اصطلاح کوچه بازاری‌ست او در نمایشنامه تانگوی تخم مرغ داغ نوشته است:
- چه دوره و زمونه‌ای شده، بی‌گناه‌ها گناهکارند و گناهکارا ذاتا بیگناهن!
یا در نمایشنامه لبخند با شکوه آقای گیل:
- من نمی‌ذارم کسی به دست و پام بیوفته، یا لب‌شو بچسبونه به دستم. از این اداهای شازده مظفری بدم می‌آد. فقط عصامو بلند می‌کنم و براشون تکون می‌دم، و با یه لبخند..
علیرضا نادری نمایشنامه نویس جذاب متاخرتری که بسیاری‌مان این روزها حسرت غیبتش در تئاتر روز را می‌خورند. او نیز به مثابه مسعود کیمیایی آثارش پر از قهرمان است اما قهرمانانش از جنس متفاوتی از سینماست و بسیار شبیه‌تر و ساده‌تر سخن میگویند.
او در "پچ پچه‌های پشت خط نبرد" نوشته است:
- وقتی نه جنگه و نه صلح ینی آتش بس!
+ آتش بسی که یه طرفه باشه شوخیه دیگه خره!
او در سعادت لرزان مردمان تیره روز هم‌چنین نوشته:
کاشکی می‌شد آدم بمیره زنده بشه، بشه عینِ قبلِ عروسیش! نه اینکه بمیره دیگه تموم‌ها، بمیره زنده بشه، بشه عین قبل عروسیش بشه، مثل یه آدم کثیف که میره تو حوض یا تو حموم، میاد بیرون تمیزِ تمیز، پاک پاک! میشه؟!

و یا در سه گانه اورنگ که گفته است:
این چه تخم لقی هست که هر کی بخواد از حق و عدالت دفاع کنه، حکما باید نعره بزنه!
در گذشته زبان کوچه بازاری به زبان افراد «کم دانش» اشاره داشته اما حالا و در قلب جامعه جریان دارد و ادبیات نمایشی و مستند و سینمایی ما نیز پر از این استعاره‌ها و زبان محاوره است، بزرگانی مثل امیر نادری، ناصر تقوایی را در سینما و بهرام بیضایی و علی رفیعی در تئاتر نیز ادبیات و زبان منحصر بفرد و پر از استعاره‌ای دارند که در پرونده‌هایی جداگانه به آنان نیز خواهیم پرداخت.
شما مخاطبین نازنین تیوال نیز از این دست دیالوگ‌ها اگر در یاد دارید برایمان بنویسید.

@tiwall باز کردن / نظر دهید