نقدی بر مبانی ائتلاف و آلترناتیو
آیا مفهومی به‌نام «ریشه‌داری سیاسی» برای نیروهایی با نقش آلترناتیو در مقابل یک دیکتاتوری، ضروری است؟
به موازات همین مفهوم، «قدمت و مسیر مبارزاتی» چطور؟
«اعتبار تاریخی» چطور؟
«اصالت اخلاقی با شاخص پرنسیپ‌های سیاسی و اجتماعی» چطور؟
«خط‌مشی یا استراتژی» چطور؟
«تشکل و سازمانیافتگی» چطور؟
«تشخیص تضاد اصلی و تمرکز بر آن و اجتناب از آلودن مرزها با تضاد اصلی» چطور؟
تعیین «چپ و راست» به‌معنی «داشتن مرزبندی با هم‌زبانان و هم‌سویان با دیکتاتور مسلط» چطور؟
«برنامه‌ٔ شفاف و روشن برای جایگزینی» چطور؟
«رهبری فردی یا جمعیِ ذی‌صلاح» با شاخص دارا بودن همه‌ٔ وجوه بالا چطور؟
اگر مجموع این‌ها را ذره‌بینی کنیم و بر جنبش‌های تاریخ معاصر ایران ــ از مشروطیت تا امروز، آیا ضعفها و قوت‌های این جنبش‌ها را درنمی‌یابیم؟ آیا درس‌هایی را یاد نمی‌گیریم که اگر در موقع‌اش یعنی در همان عصر هر جنبش می‌دانستیم، سرنوشت صد سال گذشته ایران بسامتفاوت از سلطه‌ٔ سلسلهٔ دیکتاتوریها رقم می‌خورد؟ آیا این همه زمینه برای مماشات استعمارگران با دیکتاتوریها باقی می‌ماند؟
آیدی ادمین
@Armanh20
@vc2iran
