جسارتِ زیستن به کنار، آدم کسی را می‌خواهد که به خاطرش بیشتر مراقب خودش باشد. آدم کسی را می‌خواهد که برای بهتر زیستن مشوقش باشد، تحسینش کند، ترغیبش کند و در بزنگاه اندوه، دست‌هاش را بگیرد و از مرداب روزمرگی‌های آزاردهنده بیرونش بکشد.
آدم دلیلی برای جنگیدن و دوام آوردن و پیروز شدن می‌خواهد. آدم آغوشی می‌خواهد برای پناه بردن و گوشی برای شنیدن و ذهن مشتاقی برای درک کردن.
کجاست آدمِ امنی که در آسیب‌پذیرترین حالات ممکن، می‌توان به آغوش مهربان و پذیرنده‌اش پناه برد و شبیه به بچه‌ای ترسیده و بی‌قرار، با بغضی کودکانه، از همه چیزِ جهان حرف زد و از تمام مراتب اندوه گذشت و آرام گرفت؟
╭━═━⊰✹♡✹⊱━═━╮
@zehnearam
╰━═━⊰❀♡❀⊱━═━╯
