بخشندگی در جریان است بودایی‌‌ها تعبیر عمیقی از بخشندگی دارن | تقاطع اخلاق و فناوری
بخشندگی در جریان است
بودایی‌‌ها تعبیر عمیقی از بخشندگی دارند؛ بخشندگی یعنی نچسبیدن. همین که به چیزی نچسبیم بخشنده ایم. بسیاری از ماها احتمالاً خودمان را کم و بیش بخشنده می‌‌دانیم و برای مثال اگر بتوانیم به افراد نیازمند کمک می‌‌کنیم. احتمالاً تلقی ما از بخشندگی به همین مصادیق محدود شود.
اما با این معیار عمیق تر – یعنی بخشش به مثابه نچسبیدن- ما چه قدر بخشنده ایم؟ باید از خودمان بپرسیم: تا چه حد آمادگی و گشودگیِ آن را داریم تا به باورها و عقایدمان نچسبیم اگر نامعقول بودنشان محرز شده باشد؟ در برابر تغییرات و تحولات جهان، تا چه اندازه گشوده ایم؟ آماده ایم تا سنت ها و عادات غیر قابل دفاع را رها کنیم؟ ما تا چه اندازه آماده ایم تا سبکبار شویم؟
چنین تعبیری از بخشش، مستقیماً ما را به جریان می‌‌اندازد. آدمی اگر در جریان نباشد، بخشنده هم نیست. او حتی اگر در ظاهر نیز مال و متاعی را به نیازمندان ببخشد، نسبت به هستیِ خویش نابخشنده است. او پس از آنکه چیزی را به یک فقیر بخشید، همواره به بخشش خود خواهد چسبید و به همگان یادآوری خواهد کرد که چه کاری انجام داده است. او هرگز از بخشش خود عبور نخواهد کرد. و این گونه است که حتی بخشش، تبدیل می شود به یک مانع در مسیر شکوفایی انسان.
