۱۴۰۱ / ۰۵ / ۱۱ شکفتن خورشیدِ نامیرا* بر چشم‌تان فَرُخ بادا. | سرای فرزندان ایران.
۱۴۰۱ / ۰۵ / ۱۱
شکفتن خورشیدِ نامیرا* بر چشم‌تان فَرُخ بادا.
آن‌جایی که خورشید برای، زمین پرتو‌افشانی می‌کند. دروازه‌های شادی‌برانگیز جهان ست، که در گفتاوَرد* میان دو پنجره- و گفتگوی خوشه‌های زیبا و نازک گندم، در هسته‌ی داستانهای کوتاه، و آموزنده زندگی روان ست.! اینک چه پیمان زیبا و استواری ست، که میان زمین و آفتاب بسته شده است. برای خواهش زمین و برنامه‌های آسمان با چرخشِ همیشگی رهگذران خسته جان و بادهای امیدوار بامدادی ست. زمین آزموده ست که در این شهر خوشبختی میان آدمیزادگان در تاختنِ آرزوهای نازک آب بخورد. که هم‌چون ستاره‌ای دور افتاده در آسمان، و بَلَم‌رانی که در میان توفان سرگردان است و همواره بالا و پایین می‌رود و چشم امید به هر سوی می‌اندازد. ....!!
زندگی تان باشکوه و آکنده از شادیهای بی پایان.
* امرداد= نامیرا، بی‌مَرگی، همیشه زنده، نه مُردَنی.
