اگر «بحث و تبادل نظر» را ذات سیاست انگاریم، آیا باید نتیجه بگی | نشر نی

اگر «بحث و تبادل نظر» را ذات سیاست انگاریم، آیا باید نتیجه بگیریم که میان این «بحث و تبادل نظر» و هر شکلی از حقیقت تخاصم هست؟ بستگی دارد که هدف از بحث و تبادل نظر چه باشد. در این‌جا از نو با بن‌بست‌های ناشی از انفصال میان «حکم» و «ضابطه‌ی عمل» مواجه می‌شویم. مثل روز روشن است که، سوای کسانی که «ذات زندگی سیاسی» را در بحث‌های فلسفی در کافه‌ها یا گپ‌وگفت میان دوستان می‌جویند، تبادل نظر فقط تا جایی سیاسی است که در تصمیمی جمعی تبلور یابد. پس مسئله‌ی امکان حقیقت‌های سیاسی را نباید فقط بر اساس «تبادل نظر» ــ که، اگر با تصمیم همراه نشود، «سیاست» را بدل می‌کند به اظهار نظرهای منفعلانه درباره‌ی مسائل روز، یعنی قسمی گسترش جمعی روزنامه‌خوانی ــ بلکه باید در فرایندی پیچیده بررسی کرد که تبادل نظر را با تصمیم متحد می‌سازد، یا تبادل نظر را در قالب گزاره‌هایی سیاسی فشرده می‌سازد که امکان یک یا چند مداخله را فراهم می‌کنند. حتی در تبادل نظرهای علنی در پارلمان می‌توان آن صورت حداقل‌گرای مداخله‌ی عمومی را که به نام رأی‌گیری می‌شناسیم مشاهده کرد...

از کتاب «فراسیاست»
نوشته‌ی آلن بدیو
ترجمه‌ی صالح نجفی و مهدی امیرخانلو