Noise Reviews

2022-03-15 10:30:50 علی تجویدی
(۱۵ آبان ۱۲۹۸- ۲۴ اسفند ۱۳۸۴)

یادگار کودکی
خواننده: دلکش
شاعر: معینی کرمانشاهی
آهنگساز: علی تجویدی

#آمدگان_و_رفتگان
کانال تلگرام نویز
http://goo.gl/Epcd1b باز کردن / نظر دهید

2022-03-13 17:22:36 حسین گُل‌گُلاب
۵ شهریور ۱۲۷۴- ۲۲ اسفند ۱۳۶۳

شاید هیچ‌کس به اندازه‌ی «حسین گُل‌گُلاب» بندبند و حرف‌حرفِ آن سرود، که شاه‌بیت سرودهای این صد‌ساله است، و ذره‌ذره‌ی این خاک و فرهنگ را زندگی نکرده باشد؛ خاک دشت‌ات بهتر از زَر است...

دوربین عکاسی نیاکانی‌اش به دست، به کوه و کمرها سَرکشیده بود: «سنگ کوه‌ات دُرّ و گوهر است»... او اگر تنها هر یک از هزارکاری که کرد را کرده بود، بسنده بود که نامش در تاریخ بماند و شاید سرودن آن سُرود باعث شد که کارستان‌های دیگرش به چشم نیاید: گیاه‌شناس، جانورشناس، جغرافی‌دان، ادیب، عضو فرهنگستان اول با «علی‌اکبر دهخدا»، «علی اصغر حکمت» و «رشید یاسمی» (از ۱۳۱۳)؛ ایران ای خرّم بهشت من...

پدرش ابوتراب خان، مشهور به مهدی مصورالملک، از نقاشان و عکاسان به‌نام دوره‌ی قاجار بود و نقاشی‌های روزنامه‌های «شرف» و «شرافت» منسوب به اوست؛ ای خاک‌ات سرچشمه‌ی هنر...

گل‌‌گلاب شاگرد «آقاحسینقلی» و «درویش‌خان» بود. با تأسیس مدرسه‌ی موسیقی جزو اولین شاگردان «کلنل وزیری» شد و تا سال‌ها مُدرس این مدرسه و هنرستان موسیقی بود؛ روشن از تو سرنوشت من...
تحصیلات ابتدایی را در مدرسه‌ی علمیه گذراند و از «دارالفنون» فارغ‌التحصیل شد. زبان‌های انگلیسی و فرانسه را در دارالفنون آموخت و زبان روسی را در کلاس «اسکندر خان ماردیروسیان»؛ ای دشمن ار تو سنگ خاره‌ای، من آهنم... مدرسه‌ی عالی حقوق را به پایان رساند و تا دهه‌ی اول قرن تمام نشده، چندین جلد کتاب در زمینه‌ی علوم طبیعی نوشته بود. او اولین ترانه‌های کودکان در ایران را سرود؛ از آب و خاک و مهر تو سرشته شد گِلم...

حسین گل‌گلاب پیشنهاددهنده‌ی واژه‌های جاافتاده‌ی بسیاری در زبان فارسی، به‌خصوص در علم گیاه‌شناسی است: قارچ، کاسبرگ، گل‌سنگ، جلبک... به گفته‌ی خودش حدود ۲۰۰ تا ۳۰۰ واژه را در کتاب‌های درسی وارد کرد. او بسیار تصنیف و سرود، سرود و همیشه فروتنانه کار علمی‌اش را پیش برد، ادعایی نکرد و گرد نام و نان نگردید، سرودی جاودان سرود و همین بس برای جاودانگی‌اش در قلب ایرانیان: ای ایران! ای مرز پُرگهر...

#آمدگان_و_رفتگان
@noisereviews باز کردن / نظر دهید

2022-03-13 17:22:31 حسین گُل‌گُلاب
۵ شهریور ۱۲۷۴- ۲۲ اسفند ۱۳۶۳

ای ایران

#آمدگان_و_رفتگان
کانال تلگرام نویز
http://goo.gl/Epcd1b باز کردن / نظر دهید

2022-03-10 09:28:17 حشمت سَنجَری
۱۹ اسفند ۱۲۹۶ - ۱۴ دی ۱۳۷۳

از مادری مسیحی و پدری موسیقیدان، حسین سنجری، به دنیای تهرانِ قرنِ سیزدهم پاگذاشت. وقتی هشت‌ساله بود سرودهای کودکانِ «کلنل علینقی وزیری» را در کنسرت‌های مدرسه‌ی موسیقی می‌سرایید. تار را نزد پدرش که شاگرد «درویش خان» و «کلنل وزیری» بود، می‌نواخت. «ابوالحسن صبا» را با ویولن درک کرد و صدای سازش شباهتی مثال‌زدنی با او داشت. در خانه‌ی دایی‌هاش به صفحه‌های موسیقی کلاسیک گوش فراداد و به موسیقی اروپایی دلبسته شد. در سال ۱۳۱۰ از مدرسه‌ی «پرورش آرتیستی سینما»‌ی «اُوانس اوگانیانس» فارغ‌التحصیل شد و پس از پایان تحصیلات ادبی از «دارالفنون» به هنرستان موسیقی ملی، در زمان مدیریت «مین‌باشیان» پاگذاشت. سَنجری، ویولن کلاسیک را نزد «سرژ خوتسیف» فراگرفت و در ارکستر سمفونیکی که «پرویز محمود»، «روبیک گریگوریان» و «مرتضی حنانه» بنا‌نهادند، ویولن نواخت. او با همراهی «سیروس شهردار»، با پیانو، برای اخذ فارغ‌التحصیلی از هنرستان، کنسرتی در تالار فرهنگ اجرا کرد و در آن کنسرتو ویولنِ «بتهوون» را نواخت. با رفتن پرویز محمود از ایران، روبیک گریگوریان که رهبر ارکستر هنرستان موسیقی بود، رهبر ارکستر سمفونیک شد و حشمت سنجری جای او نشست و با رفتن روبیک گریگوریان از ایران، هرچند جایگاه رهبری ارکستر چند مدعی داشت، اما نهایتاً‌ سنجری به رهبری ارکستر سمفونیک تهران نائل آمد. سنجری در سفری به آمریکا و برای آشنایی با ارکسترهای سمفونیک آنجا، توجهات زیادی به خویش جلب کرد و پس از چند اجرای موفق به ایران بازگشت و از «پهلبد» اجازه خواست تا برای تحصیل رهبری عازم وین شود. در غیاب او «هایمو تویبر» پنج سال رهبری ارکستر سمفونیک تهران را بر عهده گرفت. سنجری در ویَن از تعالیم یکی از برجسته‌ترین استادان قرن «هانس اسواروسکی» بهره برد و با «زوبین مهتا» و «کلودیو آبادو» هم‌کلاس و هم‌دوره شد. او همواره در وین جزو شاگردان برجسته‌ی آکادمی بود. در بازگشت، مدرک فارغ‌التحصیلی سنجری، معادل دکترا ارزیابی شد و در شب خداحافظی تویبر، برنامه‌ی کنسرت را نیمی او و نیمی سنجری، رهبری کردند.

اگر ارکستر سمفونیک تهران، نهادی و بلکه سنگ بنایی مهم و میراثی فرهنگی است، سنجری، نقش پدر این نهاد را در تاریخ معاصر ایران، بازی کرده است. برخی مردم در آن سال‌ها گاهی ارکستر سمفونیک تهران را «ارکستر سنجری» می‌گفتند. او که کار ارکسترش را از چسباندن شبانه‌ی پوستر در خیابان‌های تهران تا نوشتن پارت‌های نوازنده‌ها همراه همسرش، مرسده بایگان، و تا رهبری و مدیریت و انتخاب نوازنده‌های جوان و ... به‌ عهده داشت، قلندری بود که در عین سرتراشیدن، آیین قلندری را از بَر بود؛ سرنوشت کلنل، محمود، گریگوریان... پیش چشمانش بود و با این حال، کار در ایران و روشن نگاه داشتن چراغ خانه و جانفشانی برای بَرکندن قفل‌های طلسم‌شده از درگاه‌های رشد و پیشرفت را خوب آموخته بود، چهره برافروخت، آینه ساخت، طرف کله کژ نهاد، چون دلبری و سکندری و آیین سَروری می‌دانست. ارکستر سمفونیک تهران را در دوره‌ای سخت اما درخشان به عرش اعلا رساند؛ «یهودی منوهین»، «آیزاک اشترن»، «یوجین ایستومین»، «پی‌یر فورنیه» و ... در تهران نواختند، خودش برای کنسرت‌های بسیاری به مسکو و باکو دعوت شد و «فکرت امیروف» آنچنان تحت‌تأثیر اجرای «شور» در تهران قرار گرفت که در پایان اجرا با احترام اشک ریخت و اذعان کرد که بهترین اجرای قطعه‌اش را شنیده است. امیروف همواره پرتره‌ای از سنجری را در اتاق کارش پیشِ چشم داشت...

و سَنجری شبی سرش را تراشید؛ یک شب پس از وعده‌های سرِ خرمن بسیاری که برای بهبود وضع خشت‌خشت بنایی که سرپا نگاه داشته بود، شنیده بود، و زخم زبان‌هایی که از اطراف به جانش رسیده بود، قلندری کرد و سرش را تراشید و بر سکوی رهبری نایستاد، تا وضع و حق نوازندگانی که برای امرار معاش تا سحرگاه مجبور به نواختن در کافه‌ها بودند را به جایی برساند که نشستن بر هر صندلی ارکستر سمفونیک تهران، رَشک هر موسیقیدانی شود.

سَنجری در سال ۱۳۵۱ ارکستر سمفونیک را به فرهاد مشکات سپرد. او از ۱۳۳۴ تا ۳۶ و از ۱۳۴۱ تا ۱۳۵۱ رهبر و جان و وجود ارکستر سمفونیک تهران بود. از ۱۳۵۸ تا ۱۳۶۸ هم پشت و پناه و نگهبان خانه‌اش بود. حشمت سنجری، یکه و بی‌همتا مثالی ا‌ست از چهره‌ای امروزه دست‌نیافتنی؛ که ایرانیان در دوران تجدّد از خود نشان دادند.

#آمدگان_و_رفتگان
@noisereviews باز کردن / نظر دهید

2022-03-10 09:28:10 حشمت سَنجَری
۱۹ اسفند ۱۲۹۶ - ۱۴ دی ۱۳۷۳

رقص مضراب‌ها، از «تابلوهای ایرانی» سوییت برای ارکستر بزرگ
اثر حشمت سنجری (۱۳۳۴)
به رهبری منوچهر صهبایی

#آمدگان_و_رفتگان
کانال تلگرام نویز
http://goo.gl/Epcd1b باز کردن / نظر دهید

2022-03-09 10:49:26 مجید انتظامی
۱۸ اسفند ۱۳۲۶

آنچنان‌ که مجید انتظامی با سینما و سمفونی نوشتن در قالبی دولتی و سفارشی، بازی آغاز کرد، کار را برای جدا کردنِ آثاری برآمده از ذوق و استعداد محرز و درست آموزش‌دیده، از هرچه بی‌حس و از سر وظیفه ساخته را سخت می‌کند. موسیقی فیلم نوعی سفارش است، و آهنگساز برای خلق، خودانگیخته نیست؛ همچنان که سفارش‌های دیگر، و هیچ‌گاه آن صورت نهان و پنهانِ سلیقه به‌تمامی رخ نمی‌نماید از پشت کار سفارش؛ اما او توانسته است که در همین میانه‌ها، ترکیب‌های تازه و متنوعی از کاربرد ساز، ارکستراسیون‌های شنیدنی گسترش کار تجربی را پدید آورد.

پدرش عزت‌الله انتظامی، سه پسرش را راهی هنرستان موسیقی ملی کرد و از آن میان مجید، موسیقیدانی مطرح شد. اُبوا را از «آنتوان کاتلوس» آموخت و دروس تئوری و سلفژ و هارمونی را با «ثمین باغچه‌بان» و «مصطفی کمال پورتراب» پیش برد. سپس از کنسرواتوار برلین فارغ‌التحصیل شد و در برلین، و نانسی و مارسی در فرانسه به عنوان تکنواز بر صحنه رفت. اولین موسیقی‌هایش در سری دکلمه‌ی اشعاری که «کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان» در دهه‌ی ۵۰ منتشر ‌کرد، شنیده شد. «پریشانی»، برای ارکستر، بر اشعار کلاسیک با صدای «پری زنگنه» از سوی کمپانی CBS منتشر شد. سال ۱۳۵۶ اولین موسیقی متنش را برای «سفر سنگ» مسعود کیمیایی ساخت و بعد از آن یکی از پُرکارترین آهنگسازان فیلم در ایران شد و آثاری به‌یادماندنی از خود به جای گذاشت؛ ۸۷ موسیقی متن فیلم و سریال، در عرض ۴۲ سال که از میان آن‌ها:‌ «دستفروش»، «از کرخه تا راین»، «روز واقعه»، «ناصرالدین‌شاه آکتور سینما» و «گرگ‌ها» قابل تأمل‌اند.

#آمدگان_و_رفتگان
@noisereviews باز کردن / نظر دهید

2022-03-09 10:48:40 مجید انتظامی
۱۸ اسفند ۱۳۲۶

پریشانی، مجید انتظامی، پری زنگنه

#آمدگان_و_رفتگان
کانال تلگرام نویز
http://goo.gl/Epcd1b باز کردن / نظر دهید