2022-06-06 18:16:18
آن‌چه درباره آبله میمون می‌دانیم (بخش دوم و پایانی)
#باشگاه_مجلات
دکتر بابک عزیزافشاری، ۱۶ خرداد ۱۴۰۱
azizafshari@yahoo.com در موارد اخیر علائم ابتدایی بسیار خفیف بوده و گاهی اصلاً مورد توجه قرار نگرفته است. در برخی بیماران شروع بیماری با بثورات جلدی گزارش شده است. به‌علاوه ضایعات آبله میمون معمولاً از ناحیه سر آغاز شده و به بازوها، اندام تحتانی، و سپس کف دست و پا گسترش می‌یابد. درحالی‌که در همه‌گیری اخیر— از جمله یکی از بیماران در ماساچوست— شروع ضایعات از ناحیه تناسلی و اطراف مقعد بوده است. در برخی موارد تظاهر بیماری به شکل پروکتیت یا التهاب رکتوم گزارش شده است.
در حال حاضر شواهدی از جهش در ویروس وجود ندارد اما باتوجه به تظاهر بالینی غیرعادی و گسترش نسبتاً سریع، آزمایش‌های ژنتیک بیشتری باید انجام شود. موارد ابتلا به آبله میمون از زمان ریشه‌کنی آبله در ۱۹۸۰ رو به افزایش بوده است. با توجه به ایمنی متقاطع حاصل از واکسن آبله، احتمالاً یک عامل سیر فزاینده شیوع آبله میمون، کاهش یا توقف واکسیناسیون آبله است.
قریب به ۴۰ سال پیش حدود ۸۰ درصد جمعیت جهان واکسن آبله زده بودند اما اکنون این رقم حدود ۳۰ درصد است و افزایش مسافرت و تجارت در کنار رشد جمعیت و تماس بیشتر با حیواناتی که مخزن طبیعی ویروس هستند بستر مناسبی برای همه‌گیری فراهم ساخته است.
هم‌اکنون بسیاری از موارد ابتلا مردان هم‌جنس‌گرا هستند اما اطلاق واژه عفونت آمیزشی برای آبله میمونی صحیح نیست. احتمالاً برخی موارد در همه‌گیری اخیر از راه تماس جنسی سرایت کرده اما این می‌تواند کاملاً تصادفی باشد. برای اظهار نظر در این زمینه مطالعات بیشتری باید انجام شود و نتیجه‌گیری شتاب‌زده می‌تواند علاوه بر مخدوش کردن روند تحقیقات برای جوامع مبتلا نیز زیان‌بار باشد.
هم‌اکنون تعداد محدودی از دو نوع واکسن آبله در ایالات متحده موجود است و در موارد تماس مشکوک با آبله میمون امکان تزریق آن وجود دارد. واکسن ACAM2000 در سال ۲۰۰۷ تأیید شده و حاوی ویروس زنده واکسینیا است. واکسن JYNNEOS نیز حاوی ویروس غیرقابل تکثیر واکسینیا است و در ۲۰۱۹ مجوز مصرف گرفته است.
در حال حاضر واکسن آبله در دسترس جمعیت عمومی نیست و مصرف آن باتوجه به منابع محدود باید براساس پروتکل‌های مشخص انجام شود. احتمالاً توجه به ضایعات ناحیه تناسلی در شریک جنسی می‌تواند راهنمای خوبی در این موارد باشد. واکسیناسیون پس از تماس با ضایعات فعال می‌تواند از شدت بیماری در صورت ابتلا بکاهد. مرکز پیشگیری و کنترل بیماری دستورالعملی برای این موارد تهیه کرده است.
تمرکز اصلی در حال حاضر بر شناسایی تمام موارد ابتلا است و این برای پزشکان یعنی در همه موارد بثورات جلدی به شکل ضایعات گرد و سفت، گاهی همراه با یک شکاف در خط وسط، حتی اگر تشخیص‌های دیگر محتمل‌تر به‌نظر برسند، باید شک به آبله میمون مطرح شود و موضوع به اطلاع مسؤولین اداره بهداشت منطقه برسد.
بیمار مبتلا یا مشکوک به آبله میمون باید در اتاق فشار منفی بستری شود و کارکنان درمانی در هنگام ارائه خدمت به این افراد اقدامات احتیاطی استاندارد مربوط به قطرک (دراپلت) را رعایت کنند. ابزارهای کنترل همه‌گیری آبله میمون موجود است اما در صورت بی‌توجهی، این بیماری به‌طور بالقوه امکان ایجاد تلفات و عوارض قابل توجه را دارد.
منبع: جاما
بخش اول
Tel: t.me/pezeshkangil
Site: pezeshkangil.com
Insta: instagram.com/pezeshkangil
80 viewsedited 15:16
پ
