راهبرد

2022-06-10 18:02:55 خاورمیانه به کدام سو می‌رود؟

《‏روزهایی که در حال طی کردنشان هستیم، چه از باب اشاعه احتمالی سلاح‌های هسته‌ای و چه از باب تغییر توازن قوای سیاسی-نظامی جهان ( و در درجه اول منطقه خاورمیانه) با درصد بالایی از احتمال سرنوشت سازند. ‏از دهه ۲۰۰۰ و تا میانه دهه بعد به سبب عدم پراکندگی زیرساخت، تکنولوژی پایین ساخت سانتریفیوژ و تعداد نه چندان زیاد پایگاه‌های زیرزمینی مرتبط با پروژه هسته ای/موشکی در ایران،طرح‌های عملیاتی حمله نظامی با هدف نابودی/تاخیر ایده‌ای شبیه اوزیراک ۱۹۸۱ با دامنه بزرگتر را دنبال می کردند.

‏به این معنی که حمله باید کوتاه و سریع می بود و زیرساخت هسته ای محدود را هدف قرار می داد. در عین حال تعدادی از افراد موثر در پروژه آماد در پایان دهه ۲۰۰۰ برای جلوگیری از پیشرفت سریع تر پروژه در لیست ترور قرار گرفتند. ‏امضای توافق برجام در سال ۲۰۱۵ پس از کش و قوس های فراوان در عین این که نظارت هایی بر فعالیت های هسته ای در ایران فراهم کرد، فرصت گسترش انبوه و انفجارآسای زیرساخت ها و دانش لازم برای کاهش آسیب پذیری برنامه هسته ای نظامی را در اختیار نظام حاکم قرار داد.
‏
با خروج دولت ترامپ از توافق برجام در بهار ۲۰۱۸ با این ایده (البته درست)که برجام در نهایت یک دست انداز در مسیر گسترش سلاح‌های هسته ای در خاورمیانه است، روشن بود که جز یک حمله فراگیر یا تسلیم شدن ج.ا در برابر فشار اقتصادی چیزی مانع این روند رو به تسریع نخواهد بود. رخداد ژانویه ۲۰۲۰ و سپس حادثه نطنز در تابستان آن سال شاید نمود اراده دولت وقت آمریکا برای استفاده از ابزار نظامی بود، اما دمکراسی لیبرال در عین انعطاف بلندمدت گاهی دست یابی به اهداف کوتاه مدت را مختل می کند، و اشاعه هسته ای هم سرعتی بیش از آن دارد که در دایره بلندمدت قرارش داد. ‏اکنون و پس از ۱.۵ سال، و مصرف همه تیرهای در ترکش برای بازداشتن از تحرک نظام حاکم بر ایران برای حرکت به سمت سلاح های هسته ای، در فرصت زمانی بسیار کوتاه برای جلوگیری از اشاعه هسته ای در خاورمیانه/جهان گزینه ای جز یک ضربه نظامی فراگیر باقی نمانده است.

‏ضربه ای که کل زیرساخت مرتبط با برنامه هسته ای، زیرساخت های فراهم کننده توان دفاعی پایدار و افراد موثر دخیل در برنامه را به شکل موثر هدف نگیرد اثری ندارد. گزینه دیگر پذیرش ج.ا به عنوان نیروی مسلح به سلاح هسته ای اما تضعیف شدید آن به انحای دیگر است.
‏
روند آغاز شده از جنگ ۲۰۲۰ قره باغ و منتهی به اوکراین ۲۰۲۲ البته اطمینان پذیری از کارایی این روش را با مشاهده شکاف عظیم تکنولوژی بالا برده ، اما همچنان اندیشیدن به عواقب اقتصادی-اجتماعی-سیاسی بلندمدت قضیه پابرجاست. کارت محاصره شدید اقتصادی (از جمله محاصره دریایی) چه از مجرای قانونی (شورای امنیت سازمان ملل) و در صورت عدم اطمینان از آن (خصوصا پس از رخداد ۲۴ فوریه ۲۰۲۲) اعمال از سوی کشورهای موافق آن گزینه ای ناگزیر در چنین حالتی است.
‏
در عین حال اکنون گزارش هایی از مذاکره مستقیم با گروه های مسلح مخالف نظام ایران برای نخستین بار در ۴۳ سال اخیر نیز در دست است (البته این گروه ها در حالت درگیری نظامی فراگیر برای جلوگیری از هسته ای شدن هم می توانند به کار بیایند). در نهایت ، از دید من ۲۰۲۲ که با بزرگترین درگیری نظامی در اروپای بعد از ج.ج دوم آغاز شد ممکن است در جهان پسا ۱۹۴۵ پاییزی باشد که سال جهنمی ۱۹۷۵ در برابر آن بهاری سبز و خرم جلوه کند...

‏در حاشیه : خبر علنی استقرار رادارهای هشدار زودهنگام اسرائیلی در کشورهای عربی منطقه (امارات و بحرین رسمی شده اند) را در مورد برآورد وضعیت فعلی باید به شکلی جدی در نظر داشت》.

این تحلیل را جدی باید گرفت، والله اعلم.

https://bit.ly/3xnyUZk

کانال راهبرد/امیرحسین خالقی
@RahbordChannel

حمایت از راهبرد:
https://bit.ly/2Hja5HY باز کردن / نظر دهید

2022-06-04 21:01:11 آینده ایران تورم‌زده چگونه خواهد بود؟

《تعارض‎های بین افراد شدت خواهند گرفت و آداب و هنجارهایی که جامعه انسانی را برپا نگاه می‎دارند هم کمرنگ خواهند شد. در وضعیت یکجانشینی باید توجه داشت که مبادله، همکاری اجتماعی و کنار هم زندگی کردن انسان‎ها خودبه‎خود رخ نمی‎دهد. انسان‎ها باید بیاموزند چطور افسار پست‎ترین غرایز و واکنش‎های حیوانی و ستیزه‌جویانه خود را در دست بگیرند و خِرَد و دوراندیشی را جانشین آنها کنند. دین و هنجارهای مدنی و اجتماعی مشوق‎هایی به حساب می‎آیند که انسان‎ها تکانه‎های غریزی خود را تعدیل کنند و در ازای آن از منافع بلندمدتِ زندگی در اجتماع، همکاری با دیگران و تقسیم کار و تخصص بهره‎مند شوند.

وقتی این منافع بلندمدت خیلی دور و شاید دست‎نیافتنی به نظر برسند افراد انگیزه چندانی برای فداکاری و تلاش (به منظور تحقق آن منافع) نخواهند داشت. وقتی مردم می‎بینند که همواره ثروتشان حیف‎ومیل می‎شود و ازمابهتران جیب‎شان را می‎زنند، در مورد مطلوبیت زندگی در اجتماع و احترام به قواعد و رسوم آن دچار تردید خواهند شد. قرار بود زندگی اجتماعی راهی برای پیشرفت و بهبود همه افراد باشد ولی انگار با سازوکاری طرف هستیم که نخبگان کم‎شمار راحت‎تر بتوانند جیب اکثریت را خالی ‎کنند! وقتی تورم هست نرخ جنایت بالا می‎رود و تعارض‎ها در جامعه افزایش مییابند. کسانی که فکر می‎کنند ثروتمندان جامعه جیب‎شان را خالی کرده‎اند خیلی زود دلیلی برای توجیه تعرض خودشان به اموال بقیه پیدا خواهند کرد!

امیدها به آینده رنگ می‎بازد و دیگر انگیزه‎ زیادی برای رفتار متمدنانه و محترمانه با مشتریان، کارفرمایان و آشنایان باقی نمی‎ماند. وقتی مردم نمی‎توانند برای تدارک آینده کار زیادی انجام دهند خیلی هم روی آن (آینده) حساب نخواهند کرد. هرچقدر فردی آینده را نامطمئن‎تر بداند بیشتر محتمل است که رفتاری ناروا و بی‌پروا از او سر بزند؛ رفتاری که در کوتاه‎مدت برای وی سودمند است ولی در بلندمدت به زیانش تمام می‎شود. وقتی «آینده‎فروشی» باب می‎شود «فردا» در مقایسه با «امروز» آنقدرها جدی گرفته نمی‎شود. ریسک زیان بالقوه کارهای خلاف در بلندمدت (مانند زندان، مرگ یا نقص عضو) را یک طرف بگذارید و پاداش آنی حاصل از آنها (مانند امکان تامین کالاهای اولیه موردنیاز برای زندگی) را در طرف دیگر بنشانید؛ عجیب نیست که زور طرف دوم (فایده) بر طرف نخست (هزینه) بچربد》.

وزیر نفت ونزوئلا زمانی گفته بود نفت نجاست شیطان است و ما داریم در نجاست شیطان غرق می‌شویم! همین را برای تورم با شدت بیشتری می‌شود تکرار کرد؛جامعه تورم‌زده در راه بازگشت به بربریت است، والله اعلم.

https://bit.ly/3NuXvCc

کانال راهبرد/امیرحسین خالقی
@RahbordChannel باز کردن / نظر دهید

2022-06-04 00:22:12 در باب نسخه های صندوق بین المللی پول

بسیار شنیده ام که هواداران اقتصاد بازار را با این نقد! می نوازند که کورکورانه از نسخه های صندوق بین المللی پول و بانک جهانی پیروی می‎کنند؛ از این بگذریم که بسیاری از اوقات این حرف باد هواست و خود گوینده هم نمی‎داند چه می‎گوید ولی بد نیست دیدگاه هواداران اقتصاد اتریشی را در این مورد ببینید؛ کسانی که از رادیکال ترین بازارگرایان به حساب می آیند. برای بیزینس توسعه و کار بانک جهانی، صندوق بین‌المللی پول و سازمان تجارت جهانی یک نام جالب انتخاب کرده‎اند: صنعت فلاکت!

«سه موسسه مالی بین‎المللی (بانک جهانی، صندوق بین‌المللی پول و سازمان تجارت جهانی) از اساس برای این به وجود آمدند که سازوکار اصلی رشد اقتصادی و پیشرفت را از بین ببرند. برنامه‎ریزی متمرکز بانک جهانی تقسیم کار ملی را مختل می‎کند؛ شروط و الزامات صندوق بین‎المللی پول هم بخت برخورداری از پول سالم و در نتیجه انباشت سرمایه را از بین می‎برد. سازمان تجارت جهانی هم از طریق حق الامتیازها و محدودیت‎های تجاری (که البته آنها را «توافق‎نامه‎های تجارت آزاد» جا می‎زند) جلوی پیشرفت تکنولوژیک کشورهای فقیر را می‎گیرد».

« اگر صنعت فلاکت برای «نجات» هر حاکم دزدی در جهان سوم قدم برندارد تورم و رکود همیشگی هم وجود نخواهد داشت. درست برعکس، یکی از این بحران‎ها هم کافی است تا هر دولت بندبازی را به زباله‎دان بیندازد و فرصتی برای یک شروع تازه ایجاد کند. اگر این امکان برای دزدسالاران حاکم فراهم نبود که دائم دست به دامن خط اعتباری نامحدود موسسات مالی بین‎المللی بشوند، خیلی زود ورشکست می‎شدند تا زمانی که به‎جای آنها دولتی بیاید که مسئولانه رفتار کند و بیشتر از مالیاتی که می‎گیرد خرج نتراشد. تحمل یک دوره ابرتورمی که طی آن یک دولت بی‌مبالات از بین برود و دولتی منضبط از نظر پولی جای آن را بگیرد بسیار بهتر از برزخی ابدی است که در آن تورم بالا، بحران‎های مالی ، کنترل سرمایه، حمایت‎گرایی و برنامه‎ریزی متمرکز (که صندوق بین‎المللی پول ترویج می‎کند) را تجربه کنیم».

این دو متن بالا بخشی از کتاب «استاندارد دستوری» نوشته سیف‎الدین عموص ترجمه بنده است که یحتمل اواسط تابستان به خوانندگان محترم تقدیم می شود. والله اعلم.

https://bit.ly/3NuXvCc

کانال راهبرد/امیرحسین خالقی
@RahbordChannel باز کردن / نظر دهید

2022-05-27 21:06:20 حالا آرد گران شده چرا صف را به هم می زنید؟ چرا همه قیمت ها بالا رفته است؟

کانال راهبرد/امیرحسین خالقی
@RahbordChannel

حمایت از راهبرد:
https://bit.ly/2Hja5HY باز کردن / نظر دهید

2022-05-27 21:04:26 حالا آرد گران شده چرا صف را به هم می زنید؟ چرا همه قیمت ها بالا رفته است؟

همولایتی ما اهل دل بود می گفت من هروئین را به دستم تزریق کردم نمی دانم چرا مغزم هم ایراد پیدا کرده است! در مورد تورم هم استدلال خیلی ها متفاوت از این ماجرا نیست؛ قیمت آرد بالا برود چه ربطی به بقیه اجناس دارد؟ بگذارید ببینیم چه اتفاقی می افتد.

قیمت آرد گندم که بالا برود طبیعی است که روی کالاهای آردی مثل نان و شیرینی‎جات اثر مستقیم دارد؛ همین باعث می شود که خیلی ها به جای محصولات گندمی سراغ کالای ارزانتری بروند و دستکم بخشی از مصرف خود را با کالاهایی دیگر مثل جو جایگزین کنند؛ این هم به معنای اینست که تقاضای بیشتری برای آن کالاهای جانشین پیدا شود و قیمت آنها را بالا ببرد و «تورم» به گندم محدود نماند. حالا فرض کنید چنین نشود و ملت با شعار «یا مرگ یا گندم» سفت و سخت بخواهند همان گندم را مصرف کنند و کاسب حبیب الله هم از کیفیت محصول نزند؛ پیامد این قضیه هم اینست که تمام کالاهای «واسطه ای» و «سرمایه ای» مرتبط با تولید نان هم به تدریج قیمتشان بالاتر برود. مثلا کنجد و تنور و ... هم افزایش قیمت خواهند داشت.

اما چرا چنین می شود؟ بالا رفتن قیمت نان همراه با ثابت ماندن هزینه های تولید معنایش سود بیشتر جامعه محترم نان فروشان و حومه است و همین باعث می شود تعدادی به فکر این بیزینس بیفتند و تقاضا برای کالاهایی واسطه ای و سرمایه ای افزایش پیدا کند که نتیجه اش بالا رفتن قیمت های این کالاهاست که البته کمی طول می کشد. اما سر بزرگ قضیه زیر لحاف است! از این بگذریم که نانواهای خوش اقبال در این فاصله پول بیشتری دارند که می تواند کالاهای بیشتری را علاوه بر الگوی قبلی مصرفشان خرید کنند که روی برخی از قیمت ها اثر می گذارد، اصل مطلب مردم بخت برگشته هستند؛ آنها با توجه به بالا رفتن هزینه های زندگی خود مجبورند از چیز دیگری بزند و برخی کالاهایی که پیشتر می خریدند را نخرند! این هم به مرور زمان معنی اش کاهش تقاضا و البته تعطیلی بنگاه های تولیدکننده آن کالاهای خریداری نشده است که به زبان اهالی اقتصاد به آن می گویند کاهش عرضه؛ این هم گلاب به رویتان معنی اش افزایش قیمت آن کالاهاست. الگوی مصرف جامعه عوض می شود و افزایش قیمت در جامعه منتشر می شود و البته حاصل آن در شرایطی مثل ایران تحریمی کاهش رفاه مردم است.

به قول یکی از اهل کسب و کار که به زبان ساده می گفت اگر با اقتصاد ور بروی، اقتصاد هم با تو ور خواهد رفت؛ باید حواسمان باشد اگر سنگی را در برکه ای بیندازیم موج حاصل در همه جا منتشر می شود و فقط محدود به محل اصابت سنگ نیست، والله اعلم.

پ.ن: نسخه صوتی این یادداشت را هم بشنوید. ‏قیمت مسئله ناموسی نیست که با بالا و پایین رفتن آن رگ غیرتمان بجنبد؛ شاخصی است که تغییر آن علی‌الاصول باید بتواند تخصیص منابع در اقتصاد را طی زمان《بهتر》کند. اگر شرایط برای این 《بهتر》 شدن مناسب است که حرف ندارد ولی این مستلزم تحرک کار و سرمایه است که با تحریم گمان نکنم!

کانال راهبرد/امیرحسین خالقی
@RahbordChannel

حمایت از راهبرد:
https://bit.ly/2Hja5HY باز کردن / نظر دهید

2022-05-15 22:39:58 اگر مردم جنس نخرند ارزان می شود؟

فرض کنید در اقتصادی تورمی زندگی می کنیم و قیمت اجناس بالا می رود. مردم تصمیم بگیرند فلان اجناس را نخرند تا تولیدکنندگان ادب شوند، چه اتفاقی می افتد؟ بگذارید چند حدس بزنیم و سناریوهای محتمل را بررسی کنیم:

1. برای برخی کالاهای بادوام شاید تولیدکننده تصمیم بگیرد بازاری دیگری که با قیمت بالاتر خواهان کالای اوست را انتخاب کند؛ صادرات یکی از این گزینه هاست.

2. فروشنده شاید مقاومت کند و به امید شکستن مقاومت و کاهش تدریجی تعداد تحریمی ها همچنان قیمت را بالا نگه دارد. در نگاه او در کوتاه مدت مشتری کمتر با قیمت بالاتر گزینه بهتری از کاهش قیمت است. باید در نظر داشت او فکر می کند که در صورت تمکین در برابر تحریمی ها در آینده هم احتمال تکرار رویدادهای مشابه بیشتر می شود.

3. فروشنده شاید در مقابل تحریمی ها کوتاه بیاید ولی کیفیت کالای تحویلی را کاهش می دهد.

4. فروشنده شاید در مقابل تحریمی ها کوتاه بیاید ولی سعی می کند حساب وکتاب ذهنی (mental accounting) مشتریان را به تدریج به هم بزند و با تغییر اندازه و ابعاد محصول یا تغییر بسته بندی و مانند آن سود مورد نظر خود را محقق کند. او سعی می کند ارتباط ذهنی مشتریان با گذشته محصول را قطع کند تا مقایسه قیمتی برای آنها دشوارتر شود.

5. فروشنده شاید در مقابل تحریمی ها کوتاه بیاید ولی سطح تولید خود را کاهش دهد؛ که پیامد آن کاهش عرضه و کمیاب شدن محصول است.

6. فروشنده شاید در مقابل تحریمی ها کوتاه بیاید و به طور موقت به سطح پایین تری از سود رضایت دهد ولی یحتمل در میان مدت یا بلندمدت از این حوزه خارج می شود و سرمایه اش را صرف کار پرسودتری می کند که اینجا هم نتیجه خیلی با ردیف 5 متفاوت نیست.

7. فروشنده شاید در مقابل مقابل تحریمی ها کوتاه بیاید و همان شب یکی از مقدسین را در خواب ببیند و از نظر روحی متنبه شود که چرا فقط به سود فکر می کند و از فردا با همان میزان و کیفیت قبلی حتی با سود کمتر به کار خود ادامه دهد!

8. به عقل قاصر نگارنده راه دیگری نمی رسد، بقیه اش با شما!

تورم (بخوانید افزایش حجم پول) بنا به تعریف پدیده ای در سطح کل سیستم اقتصادی است و بعید است با نخریدن بتوان با آن مقابله کرد؛ اگر یک شرکت خاص بخواهد به صورت غیرمتعارف افزایش قیمت دهد شاید تحریم آن کارساز باشد ولی وقتی ماشین «چاپ» پول به کار افتاده باشد ماجرا متفاوت می شود. با دستکاری پول در واقع یک طرف هم معامله در اقتصاد را دستکاری می کنیم و طبیعی است که دیگر اوضاع مثل قبل نخواهند ماند. راستی شاید بد نباشد اثر کانتیلون را هم مروری کنیم که اثر به اصطلاح «طبقاتی!» تورم را بهتر متوجه شویم، والله اعلم.

کانال راهبرد/امیرحسین خالقی
@RahbordChannel

حمایت از راهبرد:
https://bit.ly/2Hja5HY باز کردن / نظر دهید

2022-05-14 00:10:43 به نظر شما اشاره اش به کجاست؟

«جای شگفتی نیست که این دانشکده‎ها را عقب‎افتاده‎های کم‎سواد مارکسیست (از فرقه‎های گوناگون) پر کرده باشند؛ این ایدئولوژی منحط به خوبی راه را بر بسط قدرت دولت می‎گشاید و سلطه طبقه غیرمولد انگلی بر جان و مال مولدها را هنرمندانه توجیه و تقدیس می‎کند.

در مقابل همه وراجی‎ها و چرندیاتی که مارکسیست‎جماعت درباره سرکوب و همچنین ضدیت با قدرت سرمایه بلغور می‎کنند بجاست یک نکته را به یاد داشته باشیم: کل جهان بینی مارکس بر این استوار بود که نیاز به دولتی هست که کار خلق پول و اعتبار را بر عهده گیرد و همچنین جلودارانی با روحیه انقلابی که برای جامعه همه تصمیم‎های اجتماعی و اقتصادی را بگیرند. به خوبی می‎توان دریافت که چرا انگل‎هایی که با پول دولتی امرار معاش می‎کنند با وجود آن همه ویرانی و مرگ که این ایدئولوژی شریرانه (مارکسیسم) به بار آورده است همچنان از آن حمایت می‎کنند.

یادمان نرود که پول دولتی از رهگذر تورم حاصلی جز غارت و تاراج جهان نداشته است. مارکسیست‎ها با وجود همه آن ژست‎های حق‎به‎جانب، خود را قربانی جا زدن و عقده‎های بیمارگونه در واقع چیزی بیش از پیاده نظام پول‎چاپ‎کن‎ها به حساب نمی‎آیند؛ همان «ابلهان به‎دردبخور» که دولت‎ها خیلی از آنها خوششان می‎آید!»

https://bit.ly/37HU5fU

پ.ن: بخشی از کتاب Fiat standard که گوش شیطان کر تا تابستان به دستتان خواهد رسید، والله اعلم.

کانال راهبرد/امیرحسین خالقی
@RahbordChannel

حمایت از راهبرد:
https://bit.ly/2Hja5HY باز کردن / نظر دهید

2022-05-08 23:30:25 داستان نان در سرزمین فراعنه 2

بعد از ترور انور سادات، حسنی مبارک در 1981 به قدرت رسید؛ خاطره شورش ها هنوز زنده بود و مبارک باید پول خرج می کرد. افزایش هزینه ها و کسری بودجه ادامه یافت و دولت مجبور به استقراض بیشتر بود. درآمد مالیاتی کاهش یافت و از 30 درصد به 20 درصد در انتهای دهه 1980 رسید. وام دهنده اعظم صندوق بین المللی پول در سال 1987 باز خواهان کاهش هزینه های دولت شد؛ برای تامین خرج دولت پول «چاپ» کردند و حاصل تورم 20 درصدی بود که عده زیادی را به زیر خط فقر تبعید کرد. مصری بنا بر توافق با صندوق، بسیاری از کالاها را از شمول یارانه و سهمیه خارج کردند و تعداد افراد مشمول یارانه را هم کاهش دادند. برخی از انواع نان هم از سبد یارانه ها خارج شد ولی فایده ای نداشت.

مصر در دهه 1990 در ائتلاف جهانی برای جنگ خلیج فارس وارد شد و بخشی از بدهی هایش بخشیده شد. برنامه تعدیل جدیدی آغاز شد و طی 4 سال توانستند کسری بودجه را کاهش دهند ولی اثر چندانی بر درآمد افراد نداشت. دولت که نمی توانست قیمت نان را بالا ببرد راه دیگری را پیش گرفت؛ اندازه و کیفیت نان یارانه ای را کاهش داد! اگر کسی طالب نان خوب بود باید با قیمت بازار آن را خریداری می کرد. سیاست کنترل اجاره زمین های کشاورزی هم کنار گذاشته شد و یارانه نهاده های کشاورزی را هم قطع کردند وضع روستاییان مصری بدتر شد؛ جالب بود با وجود اینکه اکثر فقرا روستایی بودند ولی تنها 30 درصد از کل یارانه های نان نصیب آنها می شد. خصوصی سازی های گسترده در زنجیره تولید و توزیع نان و محصولات کشاورزی هم بر اتلاف و فساد افزود.

در دهه نخست قرن 21 هم روند کاهش یارانه و حذف اقلام از سبد یارانه ای ادامه یافت تا در 2008 و پس از بحران مالی قیمت گندم 130 درصد افزایش پیدا کرد و اوضاع این کشور وارد کننده گندم بدتر از قبل شد؛ اوضاع نان به هم ریخت، در صف های نان چند نفری هم کشته شدند و ارتش برای کنترل اوضاع وارد شد. دولت دوباره عقب کشید و حتی امتیازات بیشتری داد. بعد از بهار عربی و انقلاب مصر هم دولت جدید ژنرال السیسی هم مجبور بود برای کاهش هزینه ها کاری کند. سال 2016 مجبور به یک برنامه تعدیل دیگر شدند و خواستند از یارانه ها کم کنند؛ این بار هم روش مبارک را استفاده کردند از کیفیت و اندازه نان کم کردند ولی قیمت آن ثابت ماند! این برنامه های تعدیل هم در کوتاه مدت موفق نبود و ظرف 2 سال بعد از اجرا نرخ فقر رکود جدیدی را ثبت کرد. سال 2020 هم باز نان یارانه کوچک تر شد ولی قیمت آن ثابت ماند.

هنوز هم این استخوان لای زخم در مصر هست و در ایران هم ما به شکلی همچنان درگیر آن هستیم، چه باید کرد؟ فقط یک چیز می شود گفت: مشکل اقتصادی نیست! نیازمند تغییر قرارداد اجتماعی و یک طرح سیاسی جدی هستیم که تا اطلاع ثانوی از آن خبری نیست، والله اعلم.

https://bit.ly/3MQp2xs

کانال راهبرد/امیرحسین خالقی
@RahbordChannel

حمایت از راهبرد:
https://bit.ly/2Hja5HY باز کردن / نظر دهید

2022-05-08 23:29:51 داستان نان در سرزمین فراعنه 1

30 درصد از مردم مصر زیر خط فقر زندگی می کنند و قوت غالب آنها نان است؛ سرانه مصرف سالانه مصری ها 180 تا 200 کیلوگرم نان است که حدود 3 برابر متوسط جهانی است. گفته می شود مصر (یکی از؟) بزرگترین واردکننده گندم جهان است و حدود 121 میلیارد قرص نان در آن پخته می شود. پس از تعدیل نرخ ارز در 2016 و غائله کرونا مقدار مصرف نان افزایش پیدا کرده است و خیلی ها به جای گوشت و سبزیجات و میوه برای زنده ماندن گزینه ای جز مصرف نان ندارند.

ماجرای یارانه مواد غذایی در مصر به 1940 می رسد که برای حمایت از فقرا برای چند قلم کالا تعیین شده بود. در دوره عبدالناصر بر تعداد آنها افزوده شد؛ نان نقشی اساسی در راه انداختن ماشین پروپاگاندای دولت و «قرارداد اجتماعی» وی داشت. او سعی کرد به جای جلب وفاداری روستاییان روی تهیدستان شهری متمرکز شود. برخی سیاست های تشویقی نظیر کاهش نرخ اجاره زمین را برای زارعان خرده پا اجرا کردند و در عوض آنها هم مجبور بودند به قیمت تعیین شده و زیر نرخ بازار محصولات استراتژیک نظیر گندم را به دولت بفروشند. این هم به معنای پرداخت مالیات پنهان از زارعان به دولت بود که دیگر مازادی برای آنها باقی نمی ماند و حاصلش افزایش نرخ فقر در روستاها بود.

به تدریج تولید گندم کاهش یافت و از 1961 مصر مجبور بود برای تامین تقاضای خود معادل تولید داخل از خارج گندم وارد کند. کاهش تولید ادامه یافت و از اواسط دهه 1980 گندم وارداتی حدود 76 درصد تقاضای کشور را تامین می کرد. واردات بیشتر به معنای تاثیرپذیری بیشتر از اقتصاد جهانی بود و کنترل قیمت در مقایسه با قبل بسیار دشوارتر می شد. رکود اقتصادی و ناکامی سیاست های دولتی بر وخامت اوضاع افزود. بدهی های مصر در دهه 1970 به حدود 5.7 میلیارد دلار رسید که در حدود 42 درصد تولید ناخالص داخلی آن بود!

انور سادات بر سرکار بود و دست به دامن صندوق بین المللی پول شد و مصری ها 600 میلیون دلار وام گرفتند. باید هزینه های دولت کاهش می یافت؛ «قرارداد اجتماعی» عبدالناصر در خطر بود. سال 1977 قیمت نان و دیگر مواد غذایی را بالا بردند و بلافاصله شورش ها شروع شد. حدود 100 نفر کشته شدند و دولت عقب کشید و حتی یارانه کالاهای دیگر نظیر گوشت و حبوبات را هم به شدت افزایش دادند. پول آن از کجا آمد؟ فروش نفت، عایدات کانال سوئز، گردشگری و البته پولی که مصر به خاطر نقش سازنده اش در صلح با اسرائیل از یانکی ها دریافت کرد.

ادامه دارد...

https://bit.ly/3MQp2xs

کانال راهبرد/امیرحسین خالقی
@RahbordChannel

حمایت از راهبرد:
https://bit.ly/2Hja5HY باز کردن / نظر دهید

2022-05-02 17:30:41 وصف حال این روزها

"هر مملکتی برای اینکه به جایی برسد باید سنگ زیرین آسیا داشته باشد، یعنی جمعی آدم پاکیزهٔ باشعور و عاری از روحیهٔ «پولو بردار فرار کن» و «دزدِ نگرفته پادشاه است»، و صاحب فرهنگی درست و حسابی که برای مردم الگو باشد، تا سنگ بالایی که عبارت از خواست‌های متغیر ملت است بتواند بچرخد (بله، بله، می‌دانم که از نظر نزاکت اجتماعی باید گفت ملت اسّ و اساس است و طبقهٔ حاکمْ نوکرِ گوش به فرمانش)."

محمد قائد

کانال راهبرد/امیرحسین خالقی
@RahbordChannel

حمایت از راهبرد:
https://bit.ly/2Hja5HY باز کردن / نظر دهید