خصلت‌های کارناوالی درون هر اجتماع عمومی و آیینی‌ای ذخیره است. | تجربه زیسته l امین بزرگیان
خصلت‌های کارناوالی درون هر اجتماع عمومی و آیینی‌ای ذخیره است. مراسم‌های جمعی و آیینی در خود نوعی خنده را تولید می‌کنند حتی مراسم‌های معطوف به عزا و غم. در اجتماع، حاکم یا روایت‌های حاکم دست انداخته می‌شوند و خصلت‌های طبیعی و اشتراکی یعنی همان چیزهایی که سازنده فرهنگ جمعی هستند ظهور پیدا می‌کند: بابا کرم در وسط تعزیه یا برعکس، عاشورا در میانه‌ی جشن عروسی. به تعبیر امبرتو اکو، کارناوال «نهادی» است که چند روز بیشتر دوام ندارد. محرم مثل هر پدیده اجتماعی دیگری هر چقدر هم تحت کنترل و سلطه طبقه حاکم باشد بدلیل خصلت‌های تاریخی و فرهنگی آن که تنیده شده با حیات اجتماعی جامعه است، شکاف‌ها و درزهایی برای تابیدن نور پیدا می‌کند؛ درزهایی که به سبب خصلت اشتراکی آن حتی می‌تواند نتایجی به کلی در تضاد با خواست حاکمان ایجاد کند. این فرایندی است که در تاریخ غرب و مراسم‌های مسیحی دیده‌ایم. مفهوم کارناوال از جشن ایتالیایی Carneval که به معنی امساک از گوشت است نشأت گرفته که در آن پیروان مسیحیت کاتولیک جشنی را قبل از روز نخست چله‌ی پرهیز برای خوردن گوشت برگزار می‌کردند.
