- «کرایونیک»، امیدی به زندگی جاودانه در ژانویهٔ سال ۱۹۶۷، پر | اندیشه
- «کرایونیک»، امیدی به زندگی جاودانه
در ژانویهٔ سال ۱۹۶۷، پروفسور «جیمز بدفورد»، استاد فیزیولوژی دانشگاه کالیفرنیا، به‌عنوان اولین انسان، در پروژهٔ کرایونیک منجمد شد. او که بدلیل ابتلا به سرطان درگذشت، چند ساعت پس از مرگ، طی فرایندی در نیتروژن مایع قرار داده شد و در دمای ۱۹۶- درجه سلسیوس شروع به انجماد کرد. پروفسور بدفورد هنوز هم در «موسسهٔ آلکور» در آمریکا نگهداری می‌شود.
«بنجامین فرانکلین» در سال ۱۷۷۳ در کتابی به نام «آیندهٔ جاودانگی» این ایده را مطرح کرد که با سرد شدن شدید بدن انسان‌ها می‌توان آن ها را پیش از مردن برای سال‌های طولانی حفظ کرد تا شاید در آینده دوباره بتوان آن‌ها را به حیات بازگرداند.
«کرایونیک» یا «سرمازیستی» به مطالعه و تحلیل واکنش ارگانیسم‌ها، پروتئین‌ها و اتم‌ها، وقتی که در دمای پایین قرار دارند، می‌پردازد. از سال های دههٔ ۱۹۶۰ یکی از زیر شاخه‌های این علم مورد توجه دانشمندان و رسانه‌ها قرار گرفت که ادعا می‌شود می‌تواند کلید رهایی از مرگ و رفتن به سوی جاودانگی باشد.
کرایونیک بر اساس این باور بنا شده است که پروتئین‌ها و سلول‌های بدن در دمای پایین و با تمهیداتی قابل حفظ‌اند.
دانشمندان امیدوارند در سال‌های آینده با پیشرفت علم، قادر به ترمیم در سطح مولکولی و درمان هر نوع بیماری و حتی پیری باشند. آن‌ها بر این عقیده‌اند که چون حافظه، شخصیت و هویت در مغز حفظ می‌شود، با ثابت نگه داشتن ساختار آن بتوان در آینده دوباره بدن را بازسازی کرد و در عمل حیات تازه‌ای به فرد بخشید.
کرایونیک اکنون فقط در مورد کسانی انجام می‌شود که دارای بیماریهای لاعلاجی هستند و با توجه به تعاریف علمی کنونی در حال مرگ اند.
روند کار بدین‌ترتیب است: ۱. پس از مرگ، جسد بلافاصله در یخ قرار می‌گیرد تا از آغاز روند فساد جلوگیری شود. ۲. بعد از آن جسد به دستگاه قلب و ریه مصنوعی، مشابه دستگاه مورد استفاده در جراحی قلب باز، متصل می‌شود تا خون در بدن در گردش بماند. ۳. در گام بعدی، حدود ۱۵ نوع ماده شیمیایی وارد رگ‌ها می‌شوند تا روند فساد متوقف، سلول‌ها حفظ و جسد، آمادهٔ عمل جراحی شود. ۴. در جراحی، قفسه سینه باز و جراح با کمک دستگاهی که به رگ‌های بزرگ بدن وصل می‌کند خون و مایعات دیگر را تخلیه و به جای آن ضدیخ وارد رگ‌ها می‌کند. این کار، بسیار حساس است. زیرا اگر سلول‌ها یخ بزنند یا در روند انجماد آب خود را از دست بدهند آسیب خواهند ددی؛ بنابراین باید با دقت زیاد، تعادل را حفظ کرد. ۵. وقتی رگ‌ها از ضدیخ پر شدند، جسد به تدریج به مدت دو هفته سرد می‌شود تا دمای آن به ۱۹۶- درجه سلسیوس برسد. سپس در درون کپسول مخصوص، به صورت سر و ته در محفظه‌ای حاوی نیتروژن مایع و به احتمال زیاد در کنار سه جسد دیگر قرار داده می‌شود. جسد همان جا می‌ماند تا زمانی که بشر به فناوری‌ای که آرزویش را دارد، دست یابد.
دانشمندان روی این مسأله که علم هنوز آنقدر پیشرفت نکرده که بتواند افراد کرایو شده را به زندگی برگرداند توافق دارند. به عقیدهٔ آن‌ها بازگرداندن یک فرد فریزشده با هیچ تکنولوژی فعلی و یا حتی در آیندهٔ نزدیک هم امکان‌پذیر نخواهد بود. در آینده هم بعد از احیای این افراد، هم باید آسیب ناشی از کمبود اکسیژن در بافت ها را برطرف کرد، هم مشکلات ناشی از مسمومیت با مایع کرایوپروتکتانت که قبل از فریز شدن به بافت‌ها تزریق می‌شود و هم مشکلات ناشی از سرمازدگی و یخ زدگی بافت‌ها را درمان کرد و بعد به سراغ درمان مشکل اصلی که عامل مرگ بوده است رفت.
کرایونیک مخالفان زیادی دارد. کسانی که معتقدند با مرگ، روح از بین می رود، کسانی که فکر می کنند سلول‌های بدن پیش از رسیدن به دمای مورد نظر به دلیل یخ‌زدگی از بین می‌روند و کسانی که فکر می کنند علم در آینده هم قادر به غلبه بر مرگ نخواهد بود و یا علم فعلی نمی تواند امانت دار خوبی برای سالم رساندن بدن به آینده‌ای دور باشد. این مسأله آخری به خصوص در سال ۱۹۷۰ به علت کمبود بودجه و یا از بین رفتن بعضی از دستگاه‌ها که منجر به فاسد شدن تعدادی از بدن‌ها شد، قوت بیشتری گرفت.
•• اگر دوستانی مشتاق خواندن دارید، لطفاً شناسهٔ کانال را در اختیارشان قرار دهید: @andiiishe
