«البته که برخی اشخاص این کتاب را محکوم خواهند کرد […]؛ [زیرا] شر، شر را بازمی‌شناسد، و بازشناختن همواره دردناک است. بااین‌حال، من نگران این اشخاص نیستم؛ انگیزه‌هایم در نظر تو ــ‌و دیگرانی چون تو‌ــ آشکار و شفاف خواهند بود. اثر پیش رویت یکتاست. در رمان‌های دیگر می‌بینی که فضیلت بر خباثت پیروز می‌شود؛ خیر پاداش می‌بیند، و شر جزا. اینجا تو خباثت را فاتح، و فضیلت را درهم‌شکسته می‌یابی؛ دختری مفلوک و بیچاره را، که غرق در فضیلت است، می‌بینی که بازیچه‌ی وحشی‌ترین تبهکاران و قربانی هیولایی‌ترین هوس‌های آنان شده است؛ اصول اخلاقیاتیِ اعصارِ گذشته را می‌بینی که به‌وسیله‌ی سفسطه‌هایی مبرهن لکه‌دار می‌شوند؛ در کوته‌زمانی، شاهد این خواهی بود که زندگی وارونه می‌شود، و سیاهْ به سفید و بالا به پایین بدل می‌گردند – و همه‌ی این‌ها به جسورانه‌ترین و گستاخانه‌ترین شیوه‌ی ممکن ارائه شده‌اند. چرا؟ چون تنها با مقابله کردنِ خیر با شر است که هرکدام از آن‌ها را به‌طور کامل درک می‌کنیم. در اتاقی پر از پلنگ، کیست که نقطه‌ای امن بیابد؟ و در بهشتی پر از قدیس، کیست که به عملی شریف و فضیلت‌مند اعتنا کند؟»
این کتاب در سال ۱۹۴۷ نگاشته شد و اصالتاً فاقد مقاله‌ی فیلسوف تبهکار بود؛ کلوسوفسکی آن را در سال ۱۹۶۷ به نسخه‌ی تازه منتشرشده‌ی آن اضافه کرد، مقاله‌ای که نگاهی انتقادی به آرای خودش در دوران نگارش همین کتاب است. پی‌یر کلوسوفسکی، با نگارش این کتاب، بدل به یکی از نخستین فلاسفه‌ی پساجنگ شد که پرسش جدی گرفتن عقل ساد را مطرح کرد، و عملاً راه را برای مطالعه‌ی اندیشه‌ی سادی در سال‌های پس از خود باز کرد.
کتابی که در دست دارید از چنان اصالت و شهرتی بهره می‌برد، و چنان تأثیر تکینی بر مطالعات پیرامون مارکی دو ساد داشته است که مقدمه نوشتن برایش به نظر بیهوده می‌آمد؛ به‌علاوه که آلفونسو لینگیس، و خودِ کلوسوفسکی، گفتنی‌ها را، در آغاز این کتاب، به‌خوبی گفته‌اند...
