□ رهایی‌بخشی سینما یا بنیامین چگونه به سینما می‌اندیشید؟ است | apparatus_channel
□ رهایی‌بخشی سینما یا بنیامین چگونه به سینما می‌اندیشید؟ استفان سیمونز ترجمه‌ی علیرضا خادم
بنیامین، سال ۱۹۲۷ و در جریانِ سفر و اقامت در مسکو، دو جستار نوشت که به سینمای انقلابی روسیه اختصاص داشت. این جستارها، تقریباً ۹ سال قبل از جستار معروف او با عنوان اثر هنری در عصر بازتولیدپذیری تکنیکی آن، پیشاپیش حاوی برخی از مهمترین جنبه‌های متأخرتر تفکر بنیامین‌اند. به این ترتیب این دو جستار به شکل کلی و البته نظاممند دیدگاه‌های او را پیرامون فیلم بیان می‌کنند. برای مثال، بنیامین در دفاعش از رزمناو پوتمکین (۱۹۲۵)، انقلاب‌های تکنیکی را به «نقاط گسستی در سیر زیباشناسی» تشبیه می‌کند که همچون «[لایه‌نگاری] لایه‌های سنگی عمیق‌تر»، امکان‌های تا آن زمان نامکشوف را، به ظهور می‌رساند. او فیلم را همچون یکی از «بحرانی‌ترین نقاط گسست در فرماسیون زیباشناسی» توصیف می‌کند. سینما برای بنیامین پیش از آن که مدیومی صرفاً زیباشناسانه برای نمایش زیبایی و بیان احساسات و ایده‌ها باشد بیشتر همچون نوعی نوآوری تکنولوژیک، موضوعیت داشت: «پیشرفت‌های اساسی و ضروری در هنر تنها مربوط به موضوع محتوا یا فرم جدیدِ [هنری] نیست-انقلاب تکنولوژیک بر هر دو ارجحیت دارد.» به زعمِ بنیامین، فیلمی که به فرایندی کاملاً مکانیکی تقلیل یابد، اساساً با موجودیتی که با سرعت بیست و چهار فریم در ثانیه، پشتیبان مادی آن ــ‌یعنی عکس‌ــ را شکل می‌دهد، تفاوتی ندارد. در اینجا تأکید بنیامین بر نظریه‌ی رئالیسم است که در آن تصاویری که به شکل مکانیکی تولید شده قادرند، تصویری بی‌واسطه از واقیعیت بیرونی ارائه کنند: «فیلم شبیه منشوری است که در آن فضای محیطِ بی‌واسطه ــ‌فضاهایی که در آن مردم زندگی می‌کنند، سرگرمی‌هایشان را دنبال می‌کنند، و از اوقات فراغت‌شان لذت می‌برند‌ــ به شکلی قابل درک، معنادار و پرشور پیش چشم قرار می‌گیرد.»
