وقتى بچه اى،زمانى كه ميخواى براى يه بازى يار كشى كنى به هيچى ف | نيـلـوفـر رضـايـى
وقتى بچه اى،زمانى كه ميخواى براى يه بازى يار كشى كنى به هيچى فكر نميكنى جز اينكه بچه هايى رو انتخاب كنى كه قوى باشن،كه برنده بشى و نبازى! وقتى يار كشى كردى و بچه هاى قوى ميان سمت تو،فكر ميكني كه ديگه هميشه اوضاع به همون شكل ميمونه و تو هم هميشه برنده خواهى شد! اما يروز صبح كه از خواب بيدار ميشى و ميرى درب خونه هاشون رو ميزنى،ميبينى كه ديگه درب رو باز نميكنند و دوست ندارند كه با تو توى يه تيم باشند! نميفهمى كه چرا،متوجه نميشى كه اصلا چيشد كه ديگه نميخوان با تو همراه باشن
فقط متوجه ميشى كه بايد خودت رو جمع و جور كنى و نبازى…حتى به تنهايى! به همين شيوه بزرگ ميشى،بزرگ ميشى و يادت ميمونه كه يروز صبح،وقتى با تابش نور خورشيد از خواب بلند شده بودى و گمان ميكردى كه قراره روز قشنگى رو شروع كنى،با آدمهايى مواجه شدى كه به يكباره ديگه دوستت نداشتند،ديگه همراهت نبودند و ديگه برد و باخت تو براشون اهميتى نداشته! با به ياد داشتن همون روز بزرگ ميشى و يادت ميمونه كه اگر امروز ينفر دوستت داره از اون روز جورى لذت ببرى كه انگار ديگه فردا دوستت نخواهد داشت!
ياد ميگيرى كه هميشه هم از ادمها دليل نخواى،چرا كه همونطور كه گاهى دوست داشتنشون دليل نداره ممكنه گاهى دوست نداشتنشون هم بى دليل باشه! ياد ميگيرى كه به كلماتى مثل "هميشه،هرگز،هيچوقت" دل نسپارى و آدمهارو در لحظه دوست داشته باشى،نه به اميد اينكه هميشه اون هارو دارى و هرگز بدون اونها نخواهى بود و هيچوقت تركت نخواهند كرد! بزرگ ميشى و با به ياد داشتن اون صبحى كه ديگه هيچ يار و هم بازى اى نداشتى،ياد ميگيرى كه اينجاهم ممكنه به فاصله ى يه شب تا صبح ديگه دوست داشته نشى و اين چندان برات عجيب نخواهد بود…چرا كه انگار براى هيچ چيزى ابديت وجود نداره و همگى يك جمع موقت هستيم كه ممكن هست يك روز جا بزنيم و خيلى هم مهم نباشه كه تا ديروز چقدر يك نفر رو اميدوار كرده بوديم… اميدوار به بودن ما و برنده شدن با همراهى ما…
