#جنتلمن #620 نیما دستی می دهد و چشمک می زند: -کاملا معلومه خوا | "جنتلمن"
#جنتلمن #620 نیما دستی می دهد و چشمک می زند: -کاملا معلومه خواهر. این یعنی می فهمم چپ کردن صورت و اخلاقت کاملا رابطه ی مستقیمی با آن موذیِ پشت سرت دارد. -حالا واجب بود از راه شیراز بریم؟ نرسیده غرغر هایش شروع می شود. نیما جواب می دهد: -نرسیدم یه سر بیام شیراز. نرسیدم یه سر به حافظ دوست داشتنیم برم و زیارتش کنم. نرسیدم یه سلامی به شهری که سربازش بودم بدم. من کارمو مدیون یکی از افسرهای ایم شهرم. خواستم حالا که میایم هم فال باشه هم تماشا! ایرادی داره داداش؟ با کلافگی سر تکان می دهد و سنگی شوت می کند. -مهم نیست. بهتره کمی از وابستگی هاتو کم کنی. همش داری از دین این و اون در میای و دوباره می پری توش! ریشه ی کلامش ریشه ی قلبم را از جا می کند. قدم تند می کنم و با صدای بلند واضح می گویم: -باهاش موافقم. فقط یه احمق می تونه وابسته بشه و خداروشکر. که اون یه احمق نیست. نه تابلو را می بینم و نه گارسونی که دم درش ایستاده! وارد می شوم و صدای بلندش را پشت سرم می شنوم: -کجا میری؟ اونجا نمیریم که! یک لحظه به پشت برمیگردم و می بینم که هر سه دست به جیب ایستاده و نگاهم می کنند. از تیپِ ایستادنشان کج خنده ای می زنم و پرسشگر نگاهشان را جواب می دهم که نیما اشاره ای به تابلو اش می کند، بیرون می آیم و نگاهی به تابلو می کنم. سر درش نوشته "تعمیرگاه اتومبیل حمیدی"! بین دو موضع گیر می کنم. کم نیاوردن و راهی برای فرار یا دفاع یافتن! توقع دارم نامی بیاید جلو و مرا ببرد ولی پیرمرد همیشه مهربان مهربان و دلم می شکند. چرا پیش قدم نشد؟ رنجیده خاطر با آق بابا همراه می شوم و اینبار وارد رستوران می شویم. -از بس بهش رو دادی پرروش کردی. جرات پیدا کرده تیکه بندازه. حتی در این موقعیت هم نمی توانم از خیر دفاع کردنش بگذرم. -مهم نیست. اون الان حالش خوب نیست بهتره همه ی ما درکش کنیم. سکوت و آرام نفس کشیدنش خود هزار حرف نگفته دارد. -باشه بابا. بازم باشه. در حالی پشت میز می نشینیم که ترجیح من کنار آق بابا و روبه روی نیما نشستن باشد. برای لحظه ای از آمدنم پشیمان می شوم. انگار غروب جمعه است و مصادف شده با شام غریبان! -پس شد یه کوبیده ال نور، سه تا جوجه خودمون؟ آق بابا می گوید: -آره... نیما بگو نوشابه! دوغ هممونو افقی می کنه. نیما بلند می شود و به سمت دخلی می رود که پشتش مردی سبیلو ایستاده و نگاهش به بیرون است. تصمیم می گیرم تا نیما سفارش بدهد و غذاها برسد، به سرویس بهداشتی بروم. صندلی ام را عقب می کشم و نیم خیز می شوم. -تا غذاها میرسه، میرم سرویس! آق بابا می پرسد: -باهات بیام؟ از گوشه ی چشم نگاهی به نامی بیخیال که گشتنِ توی موبایلش را به گشتن با من ترجیح می دهد، می اندازم و لبی کج می کنم. -نه. خودم میرم. لپم را از تو می گزم تا بغض خفه شود. نامی امروز چقدر بی رحم شده. #نویسنده_فاطمه_اشکو لینک نقد: https://t.me/joinchat/FzfoQk1pqoQsePJJ
