#جنتلمن #622 حرفی که می زنم را می فهمم و بعدش دیگر هیچ! هیچ تر | "جنتلمن"
#جنتلمن #622 حرفی که می زنم را می فهمم و بعدش دیگر هیچ! هیچ ترجمه ی دیگری ندارد. فقط احساس مسئولیت! هر کس دیگری جز ال نور هم که باشد، من باز هم کار خودم را می کنم پس فقط احساس مسئولیت! با چند ضربه او را دور میکنم و بعد از تنش های کوچکی که رد می کنم تازه به خودم می آیم و ال نور را مسخ و پرسشگر می یابم. چقدر مرا به یاد شبی می اندازد که آرش بی همه چیز به تنش دست درازی کرده بود... نمی خواهم آرامش کنم چون وظیفه ی من نیست ولی دلم برایش می سوزد. برای چشم هایی که اشک دارد ولی نمیریزد. برای لب و چانه ای که می لرزد ولی هیچ حرفی نمی زند. برای قایمکی دل لرزیدنش که می داند و می دانم که در پسش حرف های خوبی نیست... -باید میموندی تا باهات بیام. بی هیچ حرفی پشت به من می کند و زیر لب چیزی می گوید که نمی فهمم. کنجکاو فهمیدنش هم نیستم ولی آخ از این دل که می سوزد. همان احساس مسئولیت طوق می شود و دور گردنم را می فشارد... به سمتش می روم و از پشت نزدیک به تنش، جسمش، حال و هوایش راه می روم. تا به میز برسد در سکوت طی می شود و وقتی می رسیم همه ایستاده اند و انگار خبردار از وضعیت... -صدای تو بود نامی؟ از آن راهروی طویل و فضای پشت چطور شنیدند؟ عرق روی پیشانی ام را پاک می کنم و حینی که صندلی را برای ال نور عقب می کشم، جواب می دهم: -داد بود. رو سر یه بی ناموس... آق بابا با اخمی تندی که می کند، رو به ال نور می پرسد: -برای تو ال نور؟ هنوز توی آمپاس به سر می برد که من به جایش جواب می دهم: -آره... تموم شد! فقط برای احساس مسئولیت است که جواب می دهم! پسری که مورد غضبم قرار گرفته را می بینم که با احتیاط پشت دخل می رود و با برداشتن کیفی کوچک از رستوران بیرون می زند. اینکه او رفتن را انتخاب می کند برای ما گزینه ی ماندن تیک می خورد. -نشد درست و درمون پدرشو در بیارم. ال نور مِنو را از روی میز برمیدارد و می گوید: -میشه یه نوشیدنی برام بیارن؟ تموم تنم داره می لرزه... ترسیده یا رنجیده؟ مهم نیست ولی احساس مسئولیت دارد خفه ام می کند. *** بعد از خوردن قرص، کمی دراز می کشم. تاثیرش بر روی رانندگی آنچنان هست که ریسک نکنم. آق بابا و نیما برای گذراندن وقت پیاده روی می کنند و من ال نور کنار من می نشیند و گوشی اش را دوره می کند. -درد دارم ال نور. سر برمیگرداند و موبایلش را قفل می کند. لحنش بی تفاوت است اما چشمانش ولوله دارد. -کجات درد میکنه؟ دست روی پیشانی ام می گذارم. -سرم. دستش را سایبان چشم هایش می کند و می پرسد: -قرص می خوری؟ با سر جواب می دهم: -نه! تازه قرص خوردم. -برای تداخلش می ترسی؟ دستی به ریشم می کشم: -هم اون... هم تاثیر گذاشتن اون یکی... #نویسنده_فاطمه_اشکو لینک نقد: https://t.me/joinchat/FzfoQk1pqoQsePJJ
