2022-07-21 07:14:33
محکومید به باخت!
حسين رزاق
حتما فیلم امروز مادری که برابر ماشین گشت ارشاد فریاد میزند دخترم مریض است اما مأموران سرکوب بی‌توجه به راهشان میروند را دیده‌اید. بسیاری دارند میپرسند بالاخره تا کی قرار است این فشارها و سرکوب های روزافزون ادامه پیدا کند و حکومت بدنبال چه میگردد؟!
سال ۶۰، حزب جمهوری با تحریک گروههای منتقد و مخالف در شروع نبرد خیابانی نقش اول را ایفا کرد. هدف ترغیب منتقدان و مخالفان حزب جمهوری و رهبرانش به لشگرکشی خیابانی و رویارویی سخت بود. گرچه طرف مقابل هم، رئیس‌جمهور و رهبران سیاسی حامی‌اش، اشتباهات بیشماری کردند که فرصت بزرگی به روحانیون حزب جمهوری داد تا با برنامه‌ریزی دقیق و استفاده از امکانات نهادهای زیر نظر خود مثل مجلس و دستگاه قضا و کسب حمایت رهبر بتوانند نیروهای نظامی و انتظامی را به میدان اورده و دست به سرکوب خونین بزنند تا با خیال راحت قدرت را دو قبضه کرده و خودشان را بیمه کنند.
پروژه‌ای که سال ۸۸ هم تصمیم اجرای آن از همان غروب ۲۵ خرداد گرفته شد اما با مقاومت مردم و بازی‌خوانی سران جنبش تا ۸ ماه بعد و ظهر عاشورا به تعویق افتاد. گرچه بالاخره مجبور شد نیروهای سرکوب خود را در لباس مردم وارد زمین کرده و دست به تخریب گسترده و مانور خیابانی بزند تا دوز سرکوبش را بسیار بالا برده و دستگیری‌ها و صدور احکام سنگینش را چند برابر کند. پروژه‌ای که تا حدود زیادی هم توفیق داشت، چنانکه در منابر رسمی هم نتوانستند ذوق خود را پنهان کنند و بارها گفتند نظام برای ۱۰ سال بیمه شد.
اما حالا و بعداز بحرانهای بزرگ و متواتری که حکومت با آنها دست به گریبان است و بدلیل یکدستی دیگر رقیبی هم ندارد که مشکل را بگردن آن بیندازد و خودش شانه خالی کند، با پیش کشیدن پای خدای سال ۶۰ قصد دارد مردم معترض را ترغیب به رویارویی کرده تا با سرکوب سنگین، خودش را برای سالهایی که ابر پروژه‌هایش (جانشینی و هسته‌ای) هم باید تکمیل شود، بیمه نماید!
استراتژی تکراری و همیشه برنده‌ای که اینبار در محاسبه اشتباهات فاحشی دارد! درست که در نبرد خیابانی و تقابل خشن، نیروی قدرتمند و پیروز، حکومت و دستگاه سرکوبش است اما اینبار جدال و جنگ قدرتی وجود ندارد که بین گروههای سیاسی در رأس و برای بدست آوردن کرسی و بهره‌مندی از سفره انجام بشود. جدل بین مردم عادی کوچه و بازار با حکومت است. مردمی که نه چیزی برای از دست دادن دارند، نه به بقای سیستم برای بر کرسی نشستن خود نیازی میبینند. امتیاز بزرگی که تمام دستگاه‌های امنیتی را از تحلیل درست و دقیق واکنش‌های آنها عاجز کرده!
اگر سیستم اندک خردی داشت از همین عادی و عامی بودن معترضین بشدت میترسید که بالاخره یکجایی نیروی سرکوبگر با خواهر و مادر و خانواده خود مواجه خواهد شد و دقیقا آنجاست که دیگر اهمیتی ندارد چند بار آنها غالب شده‌اند! بلکه همین یکبار آغاز دومینوی شکستش خواهد بود.
https://t.me/fum_socialst
914 views04:14
د
