در این فیلم‌ها معمولاً مجموعه‌ای از تلاش‌های کارآگاهی شخصیت‌ها | ʜɪᴄʜᴋᴀᴅᴇʜ
در این فیلم‌ها معمولاً مجموعه‌ای از تلاش‌های کارآگاهی شخصیت‌ها به نمایش درمی‌آید که برای روشن شدن و حل معمای یک ماجرای مرموز در حال تحقیق و به دنبال سرنخ هستند. ژانر معمایی قابلیت ترکیب شدن با فانتزی و علمی - تخیلی را دارد. از معمایی های سینما میتوان به Knives out و Brick اثر رایان جانسون اشاره کرد.
جنایی - Crime
فیلم جنایی، فیلمی که در آن جستجوی شخصیت اصلی فیلم، که معمولاً کارآگاه یا مأمور پلیس یا روزنامه‌نگار یا وکیل است، به افشای اسرار یک جنایت منتهی می‌شود. این فیلم‌ها به تاریخچه‌های واقعی جنایت‌ها، یا اقتباس از داستان‌های جنایی تبهکاران و جنایتکاران مافیا و… می‌پردازند. جنایی زیرژانرهایی دارد که به آن می پردازیم :
جنایی دلهره‌آور : این فیلم ها با ژانر اکشن درآمیخته هستند و درجه خشونت بالایی دارند. اکثر فیلمهای دیوید فینچر مانند هفت (SE7EN) و Zodiac در این زیرژانر قرار دارند. جنایی ترسناک : درجه ترس در این نوع جنایی‌ها بیشتر از جنایی‌های دلهره آور است و درجه خشونت بسیار بالاست. آن‌قدر که میتوان گفت با ژانر ترسناک درآمیخته هستند. مانند فیلم silence of the lambs اثر جاناتان دمی نوآر mob - mafia: در داستان های فیلمهای این زیرژانر یک دستگاه گسترده مافیایی پوشش داده می‌شود. معروف ترین اثر این نوع، Godfather از فرانسیس فورد کاپولا است. جنایی حقیقی : فیلم هایی که بر اساس داستان واقعی ساخته شدند. مانند Goodfellas اسکورسیزی و zodiac فینچر دزدی : فیلم‌هایی که بر اساس حوادث قبل و بعد از سرقت‌های جنایی هستند. مانند Dog Day Afternoon از سیدنی لومت و Ocean's Eleven از استیون سادربرگ کارآگاهی: این فیلم‌ها که شخصیت نقش اول آن‌ها معمولاً کارآگاهان و پلیس‌هایی مشغول حل معما هستند و اغلب اوقات تماشاگر با آن‌ها همراه می شوند. مثل فیلم Chinatown ساختهٔ رومن پولانسکی.
نوآر - Noir : اصطلاح نوآر بار اول توسط نینو فرانک در سال ۱۹۴۶ به کار رفت. ژانر بودن نوآر موضوع مبهمی است و اصولاً به راحتی تعریف و طبقه بندی نمی‌شود و آن را میتوان ژانر فیلم های جنایی و سبک پردازی شده دانست. اما امروزه اکثریت بر این باور هستند که نوآر ژانر نیست؛ بلکه لحن و سبک است. فیلم نوآر با عناصر ظاهری چون کاراگاه خصوصی بدبین، زن اغواگر، فساد سازمان‌یافته، نورپردازی اکسپرسیونیستی و خیابان‌های تاریک شناخته می‌شود.در آن قهرمان موفق نیست و سرخورده است. نوآرها اغلب ویژگی های زیر را دارند: - بسیاری از صحنه‌ها در شب می‌گذرند و نورپردازی پُر کنتراست بر صحنه‌ها حاکم است. - مانند اکسپرسیونیسم آلمان، ما با قاب‌بندی‌های مورب و خطوط شکسته روبرو هستیم که حس عدم ثَبات و عدم تعادل را القا می‌کند. - خیابان‌های خلوت نوآر عموماً خیس و باران خورده هستند. - نوآر اندوهناک است و جبری. تقدیری از پیش محتوم انگار بر پیشانی شخصیت‌ها حک شده و گریزی از آن وجود ندارد. از فیلم های این ژانر میتوان به Sin City اثر کوین تارانتینو، Gilda اثر چارلز ویدور و Laura اثر اوتو پریمنگر اشاره کرد.
وسترن - Western
نهاد فیلم آمریکا وسترن را فیلمی تعریف می‌کند که در آمریکای غربی ایجاد شده‌است و دربردارندهٔ روح، تنازع و مرگ مرزهای جدید است. به نظر می‌رسد اصلاح وسترن که برای توصیف ژانر فیلم روایی به کار می‌رود، از مقاله‌ای در مجلهٔ جهان تصویر متحرک به تاریخ ژوئیه ۱۹۱۲ نشأت گرفته باشد. اغلب ویژگی‌های فیلمهای وسترن بخشی از افسانه‌های غربی عامه در قرن ۱۹ بودند و پیش از آنکه فیلم فرمی از هنر محبوب شود، جایگاهش تثبیت شده بود. فیلمهای وسترن معمولاً پروتوگونیست‌هایی نظیر گاوچرانها، تفنگداران و کسانی که برای جایزه جنایتکاران را دستگیر می‌کنند را به تصویر می‌کشد؛ و این‌ها اغلب بی‌خانمان‌هایی سرگردان هستند که کلاه لبه دار، چرخ‌های دندانه دار، زینهایی از پوست آهو و گوزن می‌پوشند و از هفت تیر و اسلحه به عنوان ابزارهای روزانه‌ای برای بقا استفاده می‌کنند و میان شهرهایی گرد و غباردار، مرتع‌ها و گله‌ها به روی مرکب‌هایی معتمد بر سوار می‌روند.
داستان‌های این ژانر بیشتر در نیمه دوم قرن ۱۹ میلادی و در آمریکای قدیم و پس از نبرد آلامو در سال ۱۸۳۶ و به ویژه پس از پایان جنگ داخلی آمریکا در سال ۱۸۶۵ و کشتار زانوی زخمی در سال ۱۸۹۰ اتفاق می‌افتد بعضی اعتقاد دارند که وسترن اصیل‌ترین گونه و مادر تمام ژانرها است. با وسترن است که سینما آغاز می‌شود و مفهوم «حرکت» به مثابه جوهر سینما را مبنای روایت و سازمان خود قرار می‌دهد.
هیچ فرم هنری دیگری همچون وسترن نتوانست با معدودترین و کم شمارترین کلیشه‌ها دهه‌ها کار کند و هربار نامکررتر و بکرتر جلوه کند.
