پی‌نوشت پست قبلی: من در این قسمت هیچ چیزی جز قلم‌فرسایی و به ر | یادداشت‌های یک روانپزشک
پی‌نوشت پست قبلی: من در این قسمت هیچ چیزی جز قلم‌فرسایی و به رخ کشیدن توانایی نویسندگی نمی‌بینم. هیچ زیبایی و ارزشی در این ظریف‌کاری‌ها نمی‌بینم. شبیه بعضی - و البته نه همه‌ی- نقاشی‌های مینیاتور بسیار ظریف ولی بی روح وبی‌معناست. توصیف حرکت لاک‌پشت با این جزییات هیچ اهمیت زیبایی‌شناختی نداره. صرفا پز دادنه. شبیه اون نوازنده‌هایی که از این سر پیانو جست می‌زنن به اون سر پیانو و فقط هدفشون اینه که ظرافت انگشت‌ها و چالاکی نوازندگی‌شون را تو چشم مخاطب فرو کنن. من این را نه تنها هنر نمی‌دونم، ضد هنر می‌دونم. از صداقت به دور می‌بینم. من هنر صادقانه را می‌پسندم. آخه آدم مگه مجبوره که راه رفتن لاک‌پشت را با این جزییات توضیح و تفسیر بده؟! به خاطر این‌که بگه من می‌تونم! این توصیفات به نظر من مصداق سوء استفاده از مخاطبه. نویسنده گوش مفت گیر اورده و برای وقت مخاطب هیچ ارزشی قائل نشده! من ترجیح می‌دادم تو صف نون سنگکی وقتم رو تلف می‌کردم تا این قسمت رو بخونم! @hafezbajoghli
