2022-01-09 15:20:41
یادداشت استاد
بخش سوم و پایانی
گفتگو با حجت الاسلام کاشانی برادر عزیز حجت الاسلام کاشانی! شما فرمودید _به دنبال ایجاد دعوا نباید بود. اگر کسی حال و حوصلۀ گفتگو ندارد، گفتگو نمی‌کنیم و فقط به‌دنبال گفتگوی منطقی در فضایی آرام هستیم._ به‌نظر شما وقتی در شب شهادت حضرت زهرا و در هیئت که نقطۀ اوج شور و عزاست، سخنان طیف‌های تندروی اهل سنت را بالای منبر نقل کنیم، هر چقدر هم که شما بالای منبر منطقی و علمی این سخنان را نقل کنید، آیا موجب برانگیختن احساسات عمومی نمی‌شود؟ و در چنین حالتی، اگر خودتان به‌تنهایی وارد تعامل با اهل سنت شوید فضا را علمی و به دور از تنش پیش می‌برید اما پامنبری‌های شما -چه آن‌هایی که حضور دارند و چه آن‌هایی که کلیپ‌های سخنانتان را می‌شنوند- به‌نظرتان تضمینی هست که خود را کنترل کنند و وارد تنش نشوند؟
برای مثال در همین منبر اخیر در شریف شما فرمودید _اهل سنت در کتاب‌هایشان به ما می‌گویند رافضی_ یا فرمودید _در کتاب‌های اصول نقل کرده‌اند که اگر علی و فاطمه و حسن و حسین (علیهم السلام) بر مسأله‌ای اجماع کنند، این اجماع هیچ ارزشی ندارد._ در نقل اول هیچ اشاره‌ای ندارید که بسیاری از اهل سنت هم شیعه را رافضی نمی‌دانند و در نقل دوم هم یک ادبیات علمی را از جای خود خارج کرده و به فضای عمومی کشانده‌اید که موجب جریحه‌دار شدن احساسات و تهییج پامنبری‌هایتان می‌شود.
این‌طور استفاده از ادبیات و واژگان تحریک‌آمیز طبیعیست که فضای تنش و درگیری ایجاد کند هر چند که شما معتقد باشید و تأکید هم کنید که نباید از فضای گفتگوی علمی خارج شویم و توهین کنیم و... مطلب دیگری که حضرتعالی فرمودید و بسیاری هم گفته‌اند این است که _اگر کسی به‌دنبال وحدت شیعه سنی است به طریق اولی باید به‌دنبال وحدت شیعه شیعه باشد و نمی‌شود که شیعه را دچار تفرقه کنیم و به‌دنبال وحدت با اهل سنت باشیم._ آیا واقعاً خود به این استدلال باور دارید؟ مگر نه این است که در زمان امیرالمؤمنین هم عده‌ای به ایشان می‌تاختند که چرا جنگ با کفار را رها کردی و به جنگ با مسلمانان رو آوردی؟ آیا اگر کسی به امیرالمؤمنین اشکال کند که _«تو با خلفاء وحدت کردی و کمکشان کردی و تا آخرین لحظه حمایتشان کردی اما نتوانستی با زبیر که از یاران سابقت بود وحدت کنی و به جنگ او رفتی؟»_ به‌نظرتان این اشکال صحیح است؟ در شرایط کنونی نیز اشکالی که حضرتعالی فرمودید مشابه همین است (البته وجه شبه فقط نوع استدلال است وگرنه پر واضح است که نه زبیر و نه امیرالمؤمنین مشابه طرفین گفتگوی امروز ما نیستند).
مسأله بر سر جهت وحدت است. صحبت این است که باید مستضعفین عالم علیه استکبار متحد شوند. حال اگر کسی خود از این وحدت خارج شود و مسأله و نظام اولویت را جابجا کند، دیگر چه فرقی دارد که چه دین و مذهبی دارد؟ فرض کنید ایران و روسیه متحد شده‌اند بر سر جنگ با داعش. حال عده‌ای از نیروهای نظامی شروع می‌کنند به جریان‌سازی که _ما باید با کمونیست‌های بی‌خدا مانند روسیه بجنگیم._ به نظرتان این افراد می‌توانند اعتراض کنند که _«شما به‌دنبال وحدت با روسیه هستید ولی با ما که ایرانی هستیم نمی‌توانید وحدت کنید و دعوا و تفرقه ایجاد می‌کنید؟»._ چنین اعتراضی را وارد می‌دانید؟
در پایان ذکر این نکته لازم است که حجت الاسلام کاشانی در سخنان خود دعوت به گفتگو کردند و فرمودند کسانی که دیدگاه ایشان را قبول ندارند با ایشان گفتگو کنند شاید درنهایت یکی از دو طرف توانستند دیگری را قانع کنند. بنده به‌واسطۀ مسئولیتی که در حوزه شریف دارم پیگیر دعوت از ایشان و حجت الاسلام قاسمیان برای شکل دادن این گفتگو شدم. حجت الاسلام قاسمیان پذیرفتند به شرط آن که گفتگو در منظر عموم صورت گیرد تا استدلال‌ها را همگان بشنوند.
اما حجت الاسلام کاشانی نپذیرفتند و چند نکته را بیان کردند که سعی می‌کنم به‌قدر حافظه‌ام دقیق نکاتشان را منتقل کنم:
ایشان فعلاً حاضر به مناظره با کسی که وحدت را قبول دارد نیستند. هر چند که حاضرند با مخالفین وحدت مناظره کنند.
علت این عدم مناظره چند چیز است که یکی از آن‌ها اینست که فرمودند فضای رسانه‌ای به‌نحوی شده که اگر وارد چنین مناظره‌ای شوند، طرف مقابل وحدتی و ایشان ضدوحدت معرفی خواهد شد درنتیجه چنین کاری نمی‌کنند.
اینکه شب گذشته هم دعوت کردند کسانی که سخنان ایشان را قبول ندارند با ایشان گفتگو کنند، درواقع دعوت به مناظره نبوده بلکه ذهنیتی که از گفتگو دارند اینست که به صورت حضوری (و نه مجازی) و غیررسانه‌ای، در فضایی خودمانی دانشجویان یا طلاب سؤالاتشان را از ایشان بپرسند و ایشان بتوانند راحت و بدون رعایت ملاحظات رسانه‌ای پاسخ دهند.
167 views12:20
ح
