از موهبت هایی که تا حد زیادی احساس رضایتمندی از زندگی و احساس | از زبانِ ذَرّه / ایرج رضایی
از موهبت هایی که تا حد زیادی احساس رضایتمندی از زندگی و احساس نسبی خوشبختی آدمها در جهان قدیم را به همراه داشته، این بوده که آنها می توانستند از دل رنج های شان معنایی بیابند. مثلا این دو بیت مولانا را بنگرید که چگونه رنج را همانند گنج زر ارزشمند و برخوردار از ارزش سلوکی و معنوی می داند که چون نیک بنگریم در نهایت، موجب اعتلای روح و تقرّب به خداوند است:
این جفای خلق با تو در جهان گر بدانی گنج زر آمد نهان
خلق را با تو چنین بدخو کند که تو را ناچار رو آن سو کند
مع الأَسف، انسان امروز که پایه و اساس تمام باورهای متافیزیکی او که حول محور حضور خداوند در عالم می چرخیده، فرو ریخته است دیگر نمی نواند با چنین نگرشی به رنجهای خود بنگرد. از همین رو است که او در مقابل رنج هایش بسیار آسیب پذیر است. کوچکترین رنجها، می تواند او را از پا درآورد چون دیگر قادر نیست از دل آنها معنای موجهی حاصل کند. در جهانی با روزنه ها و دریچه های بسته که در خود فرورفته و محصور است و هیچ سویی به بی سویی ندارد، پیداست که رنج کشیدن کاری بس عبث و بی هوده، بی هیچ غایتی فراتر از خود جلوه کند.
