2022-06-04 05:30:38
چرا کوهنوردان گاه علائم بیماری را بیان نمی کنند؟
۱. عدم شناخت و توجه نسبت به بیماری
وعلائم آن:
گاه فرد اصلا علائم بیماری را نمی شناسد و مثلا پیش خود به هر دلیلی برای سردردش می اندیشد غیر از ارتفاع زدگی و این عدم اطلاع و عدم شناخت باعث می شود تا علائم را آنچنان مهم نبیند تا بیان کند و اینچنین فرصت گرانبهای تشخیص بیماری از دست می می رود.
گاه فرد علائم بیماری را کم و بیش
می شناسد امااز آنجا که بسیاری از علائم ابتدایی و هشدار دهنده بیماریهای کوهستان علائم عمومی هستند که کوهنورد یا به آنها توجه نمی کند یا آنها را به مشکلات دیگر مربوط می کند و از بیان یا توجه و دقت به آنها خود داری میکند.مثلا سردرد و تهوع ناشی از ارتفاع یا لرز و سستی ناشی از هیپوترمیا علائمی هستند که اگر دقت کنید می توانید ببینید که در بسیاری از بیماریهای دیگر هم بوجود می آیند و بسیار به مسائل دیگر مثل خستگی٬ مسمومیتهای غذایی٬ عفونتها و ... نسبت داده می شود .این یعنی چشم پوشی از علائم ساده ای که می توانند خبر از اتفاقات بزرگ بدهند.
۲. غرور و یا ترس از دست دادن برنامه :
بعضی از افراد از بیان مشکلاتشان در کوه اِبا دارند و آن را نوعی اظهار ضعف یا کسر شان می دانند یا مثلا فکر می کنند برای آنها خوب نیست جلوی افراد کم تجربه تر ازسر درد شکایت کنند.
یا گاهی فکر می کنند بیان مشکلاتشان می تواند باعث شود تا دیگران یا سرپرست برنامه مانع صعود آنها شوند و آنها نیز برای از دست ندادن برنامه حرفی از مشکلاتشان نمی زنند و یا با نسبت دادن این علائم به بیماریهای دیگر می کوشند خود را متقاعد کنند که مشکلی نیست.
۳. ترس از ایجاد مشکل بر ای دیگران:
گاهی هم کوهنوردان در شرایطی قرار می گیرند که فکر می کنند بیان مشکلاتشان میتواند برنامه تیم را با مشکل مواجه کند لذا برای رعایت حال دیگران از بیان مشکلشان خودداری می کنند.علت بیان نکردن مشکلات هرچه باشد (یا شاید هم همه این عوامل و یا تعدادی از آنها تاثیر داشته باشند) نتیجه این می شود که کوهنورد تا آخرین لحظه و آخرین توانش به حرکت و فعالیت ادامه می دهد و زمانی از پا می افتد که دیگر توان حتی یک گام برداشتن را ندارد.ضمن اینکه گاه پیشرفت برخی بیماریهای کوهستان می تواند منجر به اختلال قضاوت و هوشیاری شود که خود باعث عدم تصمیم گیری درست و عدم ارتباط صحیح با محیط و اطرافیان شود.
چه باید کرد؟
همیشه به یاد فرود و بازگشت باشید و لحظه ای از آن غافل نشوید:از لحظه ای که قدم در کوهستان می گذارید به یاد داشته باشید که وظیفه شما سالم بازگشتن است هیچگاه فرود و زمان و انرژی مورد نیاازش را فراموش نکنید.
بیماریهای خاص کوهستان وعلائم آنها را به خوبی بشناسید:یک کوهنورد خوب و باتجربه باید بیماریهای خاص کوهستان را به خوبی بشناسد و برای مطالعه و آموزش پزشکی کوهستان وقت کافی صرف کند.بخصوص دقت کنید که به صرف حضور در یک کلاس نیازهای شما در پزشکی کوهستان را برآورده نمی کند.شما باید علائم بیماری ها و تفاوت آنها با یکدیگر و اهمیت این علائم را در ارتفاع به خوبی بشناسید. همانگونه که یک کوهنورد نمی تواند با خود غذا به کوه نبرد و در آنجا به دنبال مغازه بگردد یا روش چادر زدن را نداند و در ارتفاع بدنبال کسی بگردد که برایش چادر بزند همانگونه هم نمی تواند در کوه وابسته به پزشک و پرستار برای درمانش شود. لذا یک کوهنورد باید بتواند نیازهای حیاتی و اولیه خودرا از کمک های اولیه و پزشکی کوهستان برآورده کند.
مشکلات با بیان نکردنشان از بین
نمی روند:بلکه بد تر می شوند.وظیفه شما به عنوان یک کوهنورد مدیریت مشکلات است نه پنهان کردنشان؛
بیان مشکل الزاما به معنی از دست دادن برنامه نیست:در بیشتر اوقات بیان مشکلات منجر به حل آنها و صعودی ایمن تر می شود.
لازم نیست مشکلاتتان را با همه مطرح کنید: کافیست آنها را به اطلاع مسئول برنامه یا پزشک تیمتان برسانید.
همیشه بدنبال علائم بیماری ها در خود و اطرافیانتان باشید: و با چشمانی تیز بین بیماری را در خود و دیگران جستجو کنید.اجازه ندهید بیمار یا خستگی شما را غافلگیر کند.
همطناب «کوه‌گرام» شوید
@KoohGram
651 views02:30
ک
