عەزیز گەردی کوردینووسێکی باڵا و قەڵەمێکی باڵا بوو. ئەو قەڵەمە بەدرێژایی ئەزموونی نووسین هەرگیز سەری بڵندی نەوی نەکرد، هەرگیز ڕۆژێک بۆ هیچ دەسەڵاتێک نەچەمایەوە و مەرایی بۆ کەس نەکرد، نووسەرێک بوو باکی بە پارە و دەسەڵات و پلەوپایە و پۆست نەبوو، تەنانەت باکی بە پێکەوەنانی ژیانی خێزانی و ماڵ و منداڵیش نەبوو. نووسەرێک بوو سەربەرزانە لەگەڵ قەڵەمەکەی دەژیا، هەر سەربەرزانەش قەڵەمەکەی بەجێ هێشت. کەسێک بوو، خۆشی ژیان و بەختەوەری خۆی لە نووسیندا دەبینیەوە، نەک لە پارە و سامان و ئافرەت و کۆشکی ڕازاوە و سەیارەی ئاخیر مۆدێل. کەسێکی خاکی و سادە، ژیانێکی گۆشەگیر و دوور لە خەڵک، لە نێو کتێبخانەکەی دەژیا، دوور بوو لە جەنجاڵی چاوپێکەوتنی تەلەفزیۆن و مێدیاکان و ڕاگەیاندنەکان. کەسێک بوو تەنیا و تەنیا بۆ نووسین دەژیا، چونکە عاشق بە نووسین و خزمەتکردن بە زمانی کوردی بوو. بە بڵاوکردنەوەی هەر کتێبێکی، بە کوردییە جوان و ڕەوانەکەی، گەوهەرێکی نوێی دەخستە کتێبخانەی کوردییەوە. کەسێکی ئەوەندە نەفسبەرز بوو، بۆ چاپی کتێبەکانی چاوەڕێی هیچ پاداشتێک نەبوو؛ چاوی لەوە نەبوو ئاخۆ کتێبەکانی چەند دەفرۆشرێ و چەند پارەی دێتە دەست، چەند کەس دەست خۆشی لێ دەکەن و چەند کەسیش لەسەر کتێبەکانی دەنووسن و ستایشی دەکەن. زۆر کەمن ئەوانەی وەک عەزیز گەردی نووسەرن و عاشقانە لەگەڵ قەڵەم و نووسین دەژین؛ ڕێز لە قەڵەمەکەیان دەگرن و خیانەتی لێ ناکەن، سەربەرزانە دەژین و سەربەرزانەش وڵات و گەل بەجێ دێڵن. مەرگی عەزیز گەردی خەسارەتێکی گەورەیە بۆ هەموو کورد، ڕۆحی شاد و ئارام و جێگەی بەهەشت بێت.
توضیح کردستان نامه :
ضمن سپاس از جناب آقای سوداد رسول برای نگارش این مطلب، از خوانندگان کردستان نامه تقاضا می کنم، فیلمی کوتاه از کتابخانه عزیز گردی را که مربوط به بازدید دوستدارانش از این کتابخانه پس از فوت اوست، در لینک زیر مشاهده کنند. گریه بر رفتن چنین مردی که آن همه کتاب را یکجا در کنار خودش گردآورد و با آنها زندگی کرد و با رفتنش اکنون تنها مانده اند، البته که رواست، اما گریه بزرگ تر برای جامعه ای است که به عدد یک درصد کتابهای این کتابخانه هم او را نمی شناخت و در مراسم تشییع و دفن او شرکت نکرد.عزیز گردی اگر در جایی دیگر از این کره خاکی بود که بهایی بیشتر به فرهنگ داده می شد رهبران و وزیران و بزرگان آن مملکت در ردیف اول تشییع کنندگانش بودند و حتی زیر جنازه او را می گرفتند تا به همه نشان دهند که به کتاب و کتابخوانی و نویسندگان مستقل و دلسوز و تاریخ و فرهنگ مملکت خود اهمیت می دهند. نمی دانم آنهایی که هر از چندگاهی جشنواره های رنگین و فستیوال های گوناگون را برگزار می کنند ، چرا وقتی پای زندگی و مرگ نویسندگانی متفاوت مانند عزیز گردی پیش کشیده می شود، دیده نمی شوند و خبری از آنان نیست.از سوی دیگر، درست است که مشکلات اقتصادی و هزاران مشکل ریز و درشت دیگر سبب شده است که جامعه ما کتاب و کتابخوانی و کتابخوان و کتابنویس را جزو اولویتهای خودش قرار ندهد، اما می توان با قطعیت کامل گفت که تاریخ و تجربه ملل دیگر نشان داده است هر چقدر در جامعه ای امثال عزیز گردی ها و چنین کتابخانه هایی بیشتر بوده و ارج دیده و بر صدر نشسته اند، زودتر از بن بست مشکلات تاریخی گذشته و دروازه سعادت و ترقی به رویشان باز شده است. همه ما متٱسفانه در زمان حیات عزیز گردی او را نشناختیم و قدرش را ندانستیم؛ امیدوارم حالا که مرگ او سبب شده است با او آشنا شویم، لااقل راهش را ادامه دهیم و خدای نخواسته زنده کش مرده پرست نباشیم.
