برشی از سخنان وزیر آموزش و پرورش در همایش «مداحان تعلیم و تربی | دین، فرهنگ، جامعه | محسن‌حسام مظاهری
برشی از سخنان وزیر آموزش و پرورش در همایش «مداحان تعلیم و تربیت» (6 شهریور 1401):
ان شاء الله با رئیس جامعه مداحان کشور تفاهمنامه‌ای ببندید و آموزش مداحی به 400 نفری که در این گردهمایی حضور دارند را به صورت مجازی و حضوری شروع کنید و این عزیزان در کل کشور نیرو تربیت کنند. قول می دهیم که معاون پرورشی و فرهنگی این را انجام بدهند و من هم حمایت می کنم. برکت و خیر دارد و حتما بدانید منفعت آن بسیار زیاد است. این از دستورات رهبری و دین ما است و خود دولت هم به این قائل هستند و آقای رئیسی هر اول ماه روضه برگزار می‌کنند.
سال‌هاست که می‌خواهند ما را تحت لوای اومانیسم و سکولاریسم قرار بدهند. اما خدا را شکر مادران ما را به هیئت بردند و خدا را شکر که امام حسین را داریم. این انقلاب قطعا حاصل نهضت حضرت سیدالشهدا(ع) است و خدا را شکر معمار کبیر انقلاب و مقام معظم رهبری گریه‌کن برای امام حسین(ع) هستند.
می‌خواهیم سند تحول بنیادین را اجرا کنیم و به شش ساحت برسیم. از بُعد تربیتی ما می‌گوییم که دانش‌آموزان ساحت‌های مختلف تربیت را یاد بگیرند. هیئت مهمترین ساحت تربیت ما یعنی اعتقادی و اخلاقی است. هیئت تربیت در ساحت سیاسی و اجتماعی و همچنین هنری و زیباشناختی است. کسی که روضه‌خوان می‌شود باید دستگاه‌ها را بلد باشد و مقدمات را بداند تا کار زیبا و فاخر ارائه کند. در سایر ساحت‌ها همین گونه است و مهمترین اتفاقی که می‌افتد ارتباط بین بچه‌های هیئتی است.
برخی وجوه دولتی و هیئتی را مقایسه می‌کنند و می‌گویند حواستان باشد فلانی مدیریتش هیئتی است که خدایی نکرده فرزندمان را هیئت نفرستیم. اما بدانید که این افراد، پیاده‌نظام‌های لیبرال دموکراسی غربی هستند. بعد از اینکه امام فرمود به من خدمتگزار بگویید بهتر است تا بگویید رهبر، دنیا الگویی را به نام «مدیریت خدمتگزار» به زعم خودش تهیه کرد؛ در هیئت این اتفاق واقعی می افتد. آنجا نهایتا به انسان وصل هستند و اینجا به خدا وصل هستند. لذا ما باید این را ترویج کنیم.
حاشیه: از وزیری که در رزومه‌ی ارایه‌شده‌اش به مجلس برای بررسی صلاحیت، «توفیق حضور در راهپیمایی اربعین» را ذکر کرده بود، بیان چنین سخنان سطحی و عوامانه‌‌ای دور از انتظار نیست. همان‌طور که پیش‌بینی می‌شد، روز به روز شاهد غلبه‌ی بیشتر ادبیات مذهبی ـ مناسکی در زبان و رفتار دولتمردان و مسئولان هستیم. دولتی که هیئتی‌ترین بدنه و مذهبی‌ترین زبان و مناسکی‌ترین اقدامات را دارد و ازقضا به‌همین دلیل هم بیشترین و شتابان‌ترین گام‌ها را درجهت تسریع فرایند عرفی‌شدن تشیع ایرانی و غیردینی‌شدنِ حکومت دینی برخواهد داشت. به‌عبارت دیگر دقیقاً همین وزرا و مدیران و مسئولانِ «هیئتی»، پیاده‌نظامِ همان دشمن فرضی‌ای هستند که به‌گمان‌شان با او می‌جنگند.
