ادامه ... و به تدریج این کلید شد، ناگهان فهمیدم که هر وقت آد | اشو
ادامه ...
و به تدریج این کلید شد، ناگهان فهمیدم که هر وقت آدم از چیزی لذت می برد، متمرکز است. لذت فقط پژواک متمرکز بودن است. هر گاه از چیزی لذت نبردی، از مرکز پرتی. بنابراین به خودت فشار نیاور. هیچ احیتاجی به این کار نیست. اگر مردم فکر کردند مخ تو پاره سنگ بر می دارد، بگذار به همان خیال باشند. در عرض چند روز تو با تجربه ی خودت به این نکته خواهی رسید که تا به حال چطور خودت را زیر پا له کرده ای. تو هزار و یک کار می کردی که هرگز از آنها لذت نمی بردی و هنوز هم دست از آن کارها بر نداشته ای، چون به تو اینطور آموخته اند که فقط به وظایف خود عمل کنی. مردم حتی چیزهای زیبایی مثل عشق را به لجن کشیده اند. تو از سر کار می آیی و همسرت را می بوسی، چون این رسمی است که باید به جا آورده شود. اکنون چیز زیبایی مثل بوسه، که از لطافت به برگ گل می ماند، تباه می شود. دیری نمی گذرد که بدون هیچ لذتی به این بوسیدن ها ادامه می دهی؛ تو فراموش می کنی که از این بوسه یک انسان دیگری هم باید لذت ببرد. در ملاقات با افراد به آنها دست می دهی - سرد، عاری از هر مفهوم یا پیامی، بدون آنکه صمیمیتی در آن جاری باشد. این فقط دست های مرده اند که همدیگر را فشار می دهند و به هم سلام می کنند. بعد کم کم با این ژست بی روح و سرد انس می گیری. بعد یخ می زنی، کوه یخ می شوی. بعد می گویی: « چطور می شود به آن مرکز راه یافت؟» آن مرکز وقتی در دسترس است که تو گرم و صمیمی باشی و در عشق، شادی، رقص، خوشی و نشاط ذوب شوی و به جریان در آیی. فقط به کارهایی بپرداز که واقعا عاشق انجام دادنشان هستی و کیف می کنی. حتما باید چیزی باشد که تو از آن لذت می بری. من هرگز به آدمی برخورده ام که نتواند از چیزی لذت ببرد. کسانی هستند که از فلان کار خوششان نمی آید، نشد؟ یکی دیگر! نشد؟ باز هم یکی دیگر. زندگی بسیار وسیع تر از آن است که بخواهی فکرش را بکنی. یکجا بند نشو؛ غوطه ور باش! بگذار انرژی بیشتری به جریان بیفتد. بگذار پخش شود و با انرژی هایی که تو را احاطه کرده اند، بیامیزد. بزودی در خواهی یافت یافت که مشکل این نبود که چطور انسجام پیدا کنی، مشکل این بود که پاک فراموش کرده ای چطور جاری شوی. در بحبوحه جریان انرژی، تو ناگهان این انسجام را در خود احساس می کنی. گاه این اتفاق به طور تصادفی روی می دهد، ولی علت همان است.
