ادامه ... چرا انسان باید مستثنا باشد؟ انسان که تافته جدا باف | اشو
ادامه ...
چرا انسان باید مستثنا باشد؟ انسان که تافته جدا بافته نیست. انسان با همین ایده استثنایی بودن انسان - برتری انسان نسبت به دیگر حیوانات و درختان و پرندگان - جهنم خویش را، بد گمانی شدید خویش را، به دست خویش آفرید. ایده استثنایی بودن ما شکافی بین ما و هستی به وجود آورده است. همین شکاف مسبب همه ترسها و بدبختی های توست؛ همه پریشانی ها و تشویش های تو .. و اکثریت قریب به اتفاق خط دهندگان سیاسی و اجتماعی دنیا به این شکاف دامن زده اند. حتی یک قدم بر نداشته اند تا بر این شکاف پلی بزنند، انسان را برگردانند به زمین، او را با حیوانات و گیاهان محشور کرده و وحدت مطلق او را با جهان هستی اعلام کنند. این حقیقت وجود ماست - همین که آن را درک کردی: دیگر نه درباره پیری نگرانی و نه درباره مرگ، زیرا همین قدر که به اطراف نظر کنی، کاملا متقاعد می شوی که هیچ چیز را هرگز آغازی نیست، که همیشه آنجا بوده است؛ هیچ چیز را هرگز پایانی نیست، که همیشه آنجا خواهد ماند. اما فکر پیر بودن وجودت را از اضطراب پر می کند. مفهوم آن این است که اکنون روزهای زندگی ات، عشقت، دوران خوشی هایت دیگر به سر آمده، اکنون تنها اسم تو به زندگی ادامه خواهد داد. پیری نه جشن و سرور، که فقط کشان کشان رفتن به درون قبر است. بدیهی است که تو نمی توانی خوشحال باشی، چون با این وصف تو فقط سربار عالمي، تو فقط در صفی که هر لحظه به سمت قبرستان در حرکت است، ایستاده ای. این بزرگترین نقص همه فرهنگ ها و تمدن های جهان است که نتوانسته اند زندگی معنی دار و وجودی سازنده برای سالمندان خود فراهم کنند؛ آنها نتوانسته اند زیبایی و وقار را نه فقط به دوران پیری، که به خود مرگ ببخشند.
