2022-05-11 15:04:52
من با این بدن محدود نیستم.
من زندگیِ بی حد و مرزم.
من هرگز زاده نشده و هرگز نمیمیرم.
فقط به دلیل درک غلط ما است که فکر می کنیم شخصی که دوستش داریم پس از "مرگ" دیگر وجود ندارد.
این به این دلیل است که ما به یکی از اشکال، به یکی از مظاهر متعدد آن شخص دلبسته ایم و درنتیجه هنگامی که آن فرم می‌رود رنج کشیده و احساس ناراحتی میکنیم.
شخصی که دوستش داریم همچنان اینجاست. او در اطراف ماست، درون ماست و به ما لبخند می‌زند.
ما در توهممان نمی توانیم او را تشخیص دهیم، و می گوییم:
"او دیگر وجود ندارد." ما بارها و بارها میپرسیم: "تو کجائی، چرا مرا تنها رها کردی و رفتی."
این درد و رنجِ عظیم بخاطر ادراک اشتباه است. اما عزیز ما نرفته است. اگر بتوانیم این را درک کنیم خیلی کمتر رنج خواهیم برد.
هنگامی که شما در حال مرگ باشید، ممکن است از بدنتان زیاد آگاه نباشید.
ممکن است در آن وضعیت، بی حسی را تجربه کنید اما همچنان درون این باور که شما این بدن هستید گیر افتاده اید.
شما در این تصور گرفتار شده اید که متلاشی شدن این بدن، متلاشی شدنِ خودِ شماست.به همین خاطر است که می‌ترسید.
می‌ترسید که هیچ شوید. متلاشی شدن بدن نمی تواند بر ماهیت حقیقیِ فردی که در حال مرگ است تأثیر بگذارد.
شما باید به فردی که در حال مرگ است توضیح دهید که او زندگیِ نامحدود است.
این بدن صرفا فقط یک تجلی و نمود است مثل یک ابر.
وقتی یک ابر دیگر ابر نباشد، از بین نمی‌رود و تبدیل به هیچ نمی‌شود بلکه دگرگون شده و تبدیل به باران می‌شود.
بنابراین ما نباید خودمان را با بدنمان یکی بپنداریم.
وقتی کسی که دوستش داریم را از دست می‌دهیم باید به یاد بیاوریم که آن فرد تبدیل به هیچ نشده است.
یک چیز نمی‌تواند تبدیل به هیچ چیز شود.
تیک نات هان
@razeshadmani
1.3K views12:04
ق
