وارد فضای کلبه که شدم از بهم ریختگی اش چشم بستم. خوبی اش آن بود که حداقل یک تخت چوبی در انتهای کلبه اتاق مانند جا خوش کرده بود. بی درنگ به سمت تخت گام برداختم و با یک دست، لحاف خاکی و کثیف را از رویش کشیدم و به زمین انداختم. به آرامی نازنین را بر روی سطح تخت که حال تنها یک تکه چوب بود گذاشتم و با صاف کردن کمرم، نفسم را به تندی بیرون دادم.
نگاهم را سر تا سر کلبه چرخاندم. تمام وسایلش بهم ریخته و بر زمین افتاده بود. البته وسایل انچنانی هم نداشت، یک سبد نگهداری از سیب و پیاز بود که همراه وسیالش بر زمین پخش بود و یک میز و صندلی کوچک در انتهای اتاق که پایه میز شکسته و در نهایت تک پنجره باز کلبه که از وسط به دو نیم تقسیم شده بود. یک یخچال کوچک در باز نیز کنار تخت وجود داشت. هر چه هم که داغون به نظر میرسید، باز هم برای گذراندن یک شب تا صبح سقفش سالم بود و در آن بیابان خشک همین هم غنیمت بود.
برای پایین آوردن تب نازنین باید آب پیدا میکردم پس مکث بیشتر را جایز ندانستم و با نگاه به چهره اش که با لب هایی سفید و صورتی عرق کرده زیر لب ناله می کرد، به سمت آن یخچال خاک خورده پا پیش گذاشتم. از نزدیکی سرم به یخچال بوی بدی زیر بینی ام زد و با بیرون کشیدن پلاستیک مرغ فاسد درون یخچال، با زیر و رو کردن فضای کوچکش دنبال ذره ای آب گشتم اما نبود.
نگاه دیگری به نازنین انداختم. رها کردنش ریسک بود و رها نکردنش موجب مرگش می شد، دستی به موهای آشفته ام کشیدم و با صاف کردن شلوار مشکی رنگی که به پا داشتم، به سمت در خروج کلبه راه گرفتم. تمام مسیر کلبه تا کامیون را تقریبا با دو گز کردم و در نهایت با رسیدن به آن کامیون که همچنان روشن وسط جاده توقف کرده بود، خود را سمت در راننده کشیدم. با بالا کشیدن تنه ام وارد شدم و در ابتدا با خاموش کردن کامیون، نگاهم را در اطراف برای پیدا کردن بتری آب چرخاندم. با دیدن سبد پایین صندلی ها نفسم را صدا دار بیرون دادم و آن را بالا کشیدم. چند تکه نان و یک قالب پنیر به همراه ظرفی غدا و البته یک کلمن کوچک دستی آب، درونش بود که احتمال بسیار اسباب راه آن پیرمرد منحوس بودند.
مطالعه قسمت های جلوتر از طریق لینک زیر https://forum.98ia2.ir/topic/256-رمان-تیر-na25-کاربر-انجمن-نودهشتیا/?do=getNewComment
