اسرار و مقامات نهفته در كنيه اَباعَبدِالله يكی از اسرار نهفته در كنيه حضرت اباعبدالله (ع) مقام عبوديت بود [که در بخش‌های قبلی درج شد] و مقام ديگر، مقام مظلوميت است كه در اين بحث به شرح مقام دوم می‌پردازيم.
۲- مقام مقام مظلوميت و سلطنت امام حسين (ع): در زبان عرب معمولاً پدر را با اسم پسر بزرگتر صدا می‌زنند. مثلاً به حضرت علی (ع) می‌گويند: «اباالحسن». چون فرزند بزرگتر حضرت مولی علی (ع)، امام حسن (ع) است. اما رسول خدا (ص) چرا امام حسين (ع) كه ده‌ها سال بعد، فرزند شيرخواری با نام عبدالله يافت را به علم غيب به نام پسر كوچكترش عبدالله (عبدالله رضيع به معنی شيرخوار) مكنّی فرموده است و حضرت را به نام فرزند كوچكتر خوانده است و حضرت را «أباعبدالله» ناميده است. اين كنيه نشان از شدت مظلوميت حضرت دارد. گويا رسول خدا (ص) با اعلام چنين كنيه‌ای برای حضرت حسين (ع) در آن روزهای نوزادی، به تمام امت تا روز قيامت، اوج مظلوميت حضرت حسين (ع) را در درگيری با دشمنان اهل‌البيت (ع) اعلام می‌فرمايد و به مردم در طول تاريخ می‌فرمايد: بدانيد كه حسين من، آنچنان مظلوم بود كه دشمنانش حق‌پرستی و دفاع از حقيقت دين را از طرف او تاب نياوردند و حتی به كودك شيرخوار او رحم نكردند و گلوی او را تشنه دريدند.
چون حضرت اباعبدالله (ع) تجليگاه بالاترين درجه حقيقت مظلوميت بود، حق‌تعالی در قرآن كريم می‌فرمايد: «وَ مَنْ قُتِلَ مَظْلُومًا فَقَدْ جَعَلْنَا لِوَلِيِّهِ سُلْطَانًا» (اسرا:۳۳). اين آيه بدان معنی است كه حق‌تعالی می‌فرمايد چون حضرت اباعبدالله (س) در راه رضای من و به خاطر دفاع از دين و قرآن من و در راه هدايت بندگان من شهيد شده است، ولیّ او من هستم و از سلطان و سلطنت خويش به او می‌بخشم تا از دشمنان او انتقام بگيرم. لذا مظلوميت حضرت برايش آنچنان سلطنتی آورده است كه خداوند می‌فرمايد از تمام قاتلان تو و از پيروان قاتلان تو تا روز قيامت، چنان انتقامی خواهم گرفت و مخالفانت را چنان به خاك مذلت خواهم نشاند كه به محض آنكه اسم و ياد آنها در خاطر انس و جن بيايد، بر آنها لعن و نفرين بفرستند.
خداوند می‌فرمايد ای حسين من! چنان عاشقانی برايت تربيت می‌كنم و چنان سينه‌هايی برايت آماده خواهم كرد كه هر زمان كه ذكر «ياحسين» در سينه و يا بر زبانشان جاری شود از شدت حزن و غم مصائب تو و از شدت اندوه فراق و حب به وصال تو در خطر جان دادن باشند و فقط خودت باشی كه مانع جان دادن آنها شوی و اشاره كنی كه ملائك، جان‌شان را حفظ كنند.
خداوند می‌فرمايد حسينم، از ميان شيعيانت، عاشقانی را خواهی يافت كه تنها اگر اشاره كنی، برای خاطر تو جان می‌دهند و از شوق وصال تو، جسم خود را رها كرده و به سويت پر می‌كشند و اگر اجازه بدهی تمامی فرزندانشان را در آستان مقدست قربانی خواهند كرد. اينها و اسرار بسياری ديگر در عنوان «أباعبدالله» نهفته است كه همه را در يك جمله چنين می‌توان گفت كه خداوند می‌فرمايد حسين جان! سلطنت حقيقی را به تو بخشيده‌ام.
