كانال زهرا صدر اعظم نوری

2022-04-04 11:29:00 Channel photo updated باز کردن / نظر دهید

2022-04-01 10:02:05 محسن رنانی
اما یک نقطه امید بزرگ در بستر جامعه وجود دارد که دارد روز به روز پررنگ‌تر می‌شود. برای آینده ایران اگر امیدی به تحول عقلانی و اخلاقی باشد، تنها و تنها از سوی زنان است. زنان این عصر گام‌به‌گام دارند اعتماد به نفسی که در طول تاریخ از آنان ستانده شده بود را باز می‌یابند و حقوق پایمال شده خودشان توسط مردان و حکومت‌های طول تاریخ ایران را باز می‌ستانند. وقتی به نام زنانی چون صدیقه وسمقی، نسرین ستوده، نرگس محمدی، آتنا دائمی، بهاره هدایت، ژیلا بنی‌یعقوب، رایحه مظفریان، سپیده قلیان و ده‌ها نام دیگری از شیرزنان روشنفکر یا کنشگر مدنی بر‌می‌خورم احساس غرور می‌کنم، از جای برمی‌‌خیزم و به احترامشان تعظیم می‌کنم. به گمان من اکنون رهبری توسعه و بار رنج زایمان اجتماعی این دوره تاریخی‌مان را زنان بر دوش می‌کشند و من دلم قرص است که زنان بهتر از مردان این گذار را محقق می‌کنند.
به گمانم اکنون حتی زمان مهاجرت ما مردان از عرصه روشنفکری نیز فرارسیده است. ما باید جای خود را به زنان کنشگر واگذار کنیم. زنانی که مقاله نمی‌نویسند و سخنرانی نمی‌کنند، فقط عمل می‌کنند. جامعه در حال زایمان است. زایمانی که دیر یا زود به تولدی تازه می‌انجامد، و هیچ قدرتی هم توان جلوگیری از آن را ندارد. حکومت نیز ناتوان‌تر از آن است که بتواند مانع این زایمان شود. حادثه اهواز و سرِ بریده‌ی مونا حیدری نماد آغاز این زایمان است. جنایتی که شوهر مونا انجام داد، نوعی خودکشی بود، خودکشی هویتی؛ خودکشی در اوج استیصال و در نقطه پایان اقتدار. اکنون حکومت در برابر جامعه درست در نقطه‌ای ایستاده است که شوهر مونا پیش از جنایت ایستاده بود. نقطه‌ای که هر دو سوی آن برای او باخت است. مگر آن که چشم‌هایش را بشوید و جور دیگر ببیند.
ما مردان مدعی، این‌بار باید بگذاریم این زایمان، بی‌تنش و در آرامش رخ دهد. دستکم ما عامل شروع یک جنایت دیگر از نوع انقلاب، در تاریخ ایران نباشیم. ما مردان هرگاه وارد زایمان‌های اجتماعی شده‌ایم فقط آشوب کرده‌ایم و خسارت آفریده‌ایم. انقلاب مشروطیت، نهضت ملی شدن نفت و انقلاب اسلامی حاصل ورود مردان به عرصه زایمان اجتماعی بود که نتیجه‌ای جز درهم‌ریزی ساختارها و بی‌ثباتی فرایندها و ایجاد هزینه‌‌های سنگین برای نسل‌ّهای بعد نداشت. اما زنان، انقلاب نمی‌کنند، شورش نمی‌کنند؛ آنها وقتی اعتراض می‌کنند چیزی را نمی‌شکنند و جایی را آتش نمی‌زنند؛ آنان با پایداریِ آرام و پافشاریِ پیوسته، تحول را هم به ما مردان وهم به حکومت سنتی مردسالار تحمیل خواهند کرد. سلاح زنان از جنسی دیگر است، از جنس سکوت است، از جنس مقاومت آرام است، از جنس پایداری بی‌خشونت است، از جنس نافرمانی مدنی‌ است، از جنس دختری است که عربده نمی‌کشد، فقط روسری‌اش را بر چوبی می‌کند و گوشه‌ای می‌ایستد، ساکت و آرام؛ حتی وقتی مردان حاکم او را کتک می‌زنند خشمگین نمی‌شود و چیزی را نمی‌شکند، او فقط مقاومت می‌کند و صبر می‌کند تا کم‌کم افق‌ها گشوده شود. هیچ‌ قدرتی در برابر این «مقاومت خاموش» دوام نمی‌آورد:
سکوت می‌کنم و عشق در دلم‌ جاری است
که این شگفت‌ترین نوع خویشتن‌داری است
قرن آینده در ایران از آن زنان است. سلام بر قرن پانزدهم، سلام بر زنان. آنان به خوبی می‌دانند که چگونه تحولات قرن آینده را رهبری کنند بدون آن‌که خونی از دماغی بریزد و حلقوم‌ها به زنده‌باد مرده‌بادی آلوده شود.
آب زنید راه را هین که نگار می‌رسد
مژده دهید باغ را بوی بهار می‌رسد
@sadrazamnouri باز کردن / نظر دهید

2022-02-13 02:49:05 در نهایت هم بازپرس شریفی که تن به فشار فراقانونی و فساد قضایی نمی‌دهد توسط بازپرس دیگری که تن می‌دهد جایگزین و فساد نظام‌مند تصویر می‌شود.

در فیلم خوش‌ترکیبِ «مرد بازنده»، ساختهٔ محمدحسین مهدویان (که در قصه‌گویی تواناتر از فیلم‌های قبلی‌اش شده است) نیز فساد ساختارمند نشان داده می‌شود. حتی در فیلم «شهرک» که بیشتر شبیه نسخه‌ای ایرانی و نه‌چندان موفق از ترکیبِ «نمایش ترومن» و «بازی» (دیوید فینچر) به نظر می‌رسد، یک نظم اقتدارگرا و برادربزرگ‌گونه تصویر می‌شود. این جملهٔ کاراکتر پریناز ایزدیار در فیلم موفقِ «ملاقات خصوصی» با کارگردانیِ امید شمس نیز به خوبی نشانگر نقد کارگردان به ساختار سیاسی و اجتماعی است: «این چه دوست داشتنی است که اگر خلاف نکنیم به هم نمی‌رسیم؟»؛ همان ساختار سیاسی و اجتماعی‌ای که فقر و محرومیت می‌زاید و قربانی و زندانی و قانون‌شکن می‌سازد. در فیلم «بی‌مادر» نیز فقر و ضعف خدمات پایهٔ همگانی شرایطی ساخته است که مادری مجبور است علی‌رغم فشار برادرش، برای تامین هزینه‌های درمان فرزندش رحمش را اجاره بدهد.

حتی فیلم کمدی و کم‌مایهٔ «شادروان» نیز نقد وضعیت ساختاری و نهادی‌ای است که به فقر شدید و بی‌شناسنامه بودن مهاجران افغانستانیِ بزرگ‌شده در ایران انجامیده است؛ فقری که شخصیت‌های فیلم را مجبور می‌کند برای گرفتن کوپن و یارانه شناسنامهٔ کودک فوت‌شده را باطل نکنند و به خاطر نداشتن پول بیمارستان جنازهٔ پدرشان را از بیمارستان بدزدند. حتی فرزند ابراهیم حاتمی‌کیا، یوسف حاتمی‌کیا، نیز در فیلم «شب طلایی» با تهیه‌کنندگی پدرش داستان خانه و خانواده‌ای را می‌گوید که استعاره‌ای از ایران به نظر می‌رسد و در آن همه به یکدیگر بی‌اعتماد شده‌اند، دعوای اهل خانه همه چیز را ویران می‌کند و در نهایت حتی مادر رضایت می‌دهد که «خانه را بکوبند و خراب کنند تا جایش آپارتمان بسازند». شاید اگر همین فیلم را ابراهیم حاتمی‌کیای دهه‌های پیش می‌دید به جای این‌که تهیه‌کننده‌اش شود، به کارگردانش به تندی می‌تاخت. گویی اکثر کارگردانان جشنوارهٔ امسال خودآگاه یا ناخودآگاه تصویری از شرایط امروز دارند که در آن مشکلات ساختاری و نهادی در سطح فردی قربانی می‌گیرد.
كانال زهراصدراعظم نوري
@sadrazamnouri باز کردن / نظر دهید

2022-02-13 02:49:05 فجر چهلم :سينماي منتقد ساختار
به قلم محمدرضا جلايي پور

فجر چهلم کم‌فروغ و بی‌رونق‌ترین جشنوارهٔ فیلم فجر دههٔ گذشته بود. احتمالا بخشی از این استقبالِ کم و سرمای جشنواره را اوج‌گیری کرونای اومیکرون و پدیدهٔ جهانیِ نزول سینما در برابر صعود وی‌.او.‌دی (پلتفرم‌های آنلاین پخش فیلم و سریال که در ایران هم فیلیمو و نماوا نمونه‌های آن‌اند) توضیح می‌دهد و بخشی دیگر را هم ضعف عمومی اغلب فیلم‌های امسال. در میان ۲۲ فیلم جشنوارهٔ امسال تنها هفت فیلم (موقعیت مهدی، مرد بازنده، نگهبان شب، ملاقات خصوصی، علفزار، برف آخر و دِرب) خوب یا نسبتا خوب بودند، اغلب فیلم‌ها متوسط یا نسبتا ضعیف بودند و چند فیلم (از جمله ماهان، ۲۸۸۸، لایه‌های دروغ و خائن‌کشی) هم به شدت ضعیف بودند. پرسیدنی است که چرا و چگونه فیلم‌های به شدت ضعیف برای حضور در جشنواره برگزیده شدند.

از حیث اقتصاد سینمای فجر حضور سه‌دسته تهیه‌کننده به چشم‌ می‌آمد. به ترتیبِ بزرگی: نهادهای حاکمیتی‌ (فارابی، اوج و حوزه‌هنری/سوره)، آقازاده‌های سینما و بازیگر/مجری‌های تهیه‌کننده‌. نشانه‌ای روشن از این‌که در سینمای امروز ایران کارگردانان نوظهور یا باید بتوانند حمایت نهادهای حاکمیتی را جلب کنند یا آقازاده باشند یا به یکی از بازیگر/مجری‌های ثروتمند نزدیک باشند، حتی اگر فیلمی که می‌سازند در حد ماهان ضعیف باشد، و اگر نباشند بسیار دشوار است بتوانند برای طرح فیلم‌شان، هر قدر قوی، حامی مالی مستقل بیابند. حکمرانی سینما و مدیریت جشنواره نیز از سال‌های قبل ضعیف‌تر بود. نشانه‌اش این‌که سیمرغ بلورین فیلم برتر از نگاه مردم در دو روز آخر جشنواره حذف شد، دو فیلم محبوب‌تر از نظر مخاطبان و خوش‌ساخت («ملاقات خصوصی» و «مرد بازنده») در نامزدی برای سیمرغ‌ها کاملا نادیده گرفته شدند، نشست‌های خبری اجرا و مدیریت و بازتاب ضعیفی داشت، سالن‌های سینمایی که همهٔ بلیط‌هایشان فروخته یا بین کارمندان و نزدیکان دولت توزیع شده بود بعضا خالی می‌ماند و اختتامیهٔ جشنواره نیز ضعیف برگزار شد. نشست‌های تحلیل و نقد فیلم‌های جشنواره نیز هم در صداوسیما و هم در پلتفرم‌های آنلاین و رسانه‌ها از سال‌های قبل کم‌شمارتر و کم‌مخاطب‌تر بود.

فیلم‌های جشنوارهٔ امسال دولتی-حکومتی‌تر از سال‌های قبل بود، تعدادی از کارگردانان توانا و مستقل (از جمله سعید روستایی) اساسا فیلم‌شان را به جشنواره نفرستادند و ممیزی فیلم‌ها هم بیشتر بود، اما با این‌ حال در اکثر فیلم‌های جشنوارهٔ فجرِ چهلم نوعی نقد صریح یا استعاری ولی رادیکال به ساختارهای حکومتی و ترتیبات نهادی به تصویر کشیده شده بود. برای مثال در فیلم «نگهبان شب»، ساختهٔ رضا میرکریمی، انتخاباتِ مناسکی‌شده و نمایشی بین نامزدهایی که «همه‌شان شکل هم‌اند»، کارچاق‌کنِ رای دارند، «رسول»‌ها و عموم شهروندان را نمایندگی نمی‌کنند و با پروژه‌های عمرانی که خوابیده‌اند حامی‌پروری و کلاه‌برداری می‌کنند به نقد کشیده شده است. در این فیلم یک جوان کوشا و صادق روستایی به خاطر همین مشکلات ساختاری و نهادی ناچار است برای ازدواجش جعبهٔ خالی گوشواره بگیرد و در خواستگاری گوشوارهٔ مادرش را برای عروس ببرد، حتی امکان خرید یا اجارهٔ لباس دامادی و عروس و گرفتن وام ندارد، حقوق کارگر در برابر کارفرما ضمانت نمی‌شود و وعدهٔ خانه‌دار کردن فرهنگیان هم محقق نمی‌شود. همهٔ این اتفاقات در شرایطی می‌افتد که دادگاه اکبر طبری – از مفسدان اقتصادی – در حال برگزاری و پخش در تلویزیون است و انبوه‌سازان رانت‌خوار با فساد اقتصادی‌شان «رسول» را قربانی می‌کنند.

در فیلم تاثیرگذارِ «موقعیت مهدی» به نویسندگی و کارگردانی هادی حجازی‌فر که متمرکز بر رابطهٔ برادران باکری است و به حق فیلم برگزیدهٔ جشنواره شد،‌ نقد رادیکال مهدی باکری به مدیریت جنگ و فرماندهیِ محسن رضایی که به تنها ماندن او در پایان فیلم، نوعی بی‌میلی‌اش به بازگشت به زندگی، دور انداختن کارت عضویت‌اش در سپاه و شهادتش می‌انجامد به تصویر کشیده شده است. در روایت انتقادی کارگردان، فشار برای توبه‌نامه‌‌گیری از حمید باکری (توسط امثال صادق محصولی در ارومیه) به خاطر سابقهٔ همکاری‌ قبل از انقلابش با سازمان مجاهدین خلق، وضعیت آشفتهٔ شهر ارومیه که پر از صف مردم برای کالاهای اساسی و بنر شهادت جوانان شهر است و این‌که کمیته‌ حتی برای خروس‌بازی هم شهروندان را بازداشت می‌کند نیز منعکس شده است.

نقد اصلی فیلمِ خوش‌ساختِ «علفزار» هم به ساختار قضایی معیوب، قانون معیوب و فساد قضایی است و سربازپرس ریاکاری که به فشار و سفارش شهردار برای مختومه کردن پروندهٔ فرزندش تن می‌دهد و وضعیتی که در آن فرودستان حتی توانایی مالی گرفتن وکیل ندارند، حقوق‌شان نقض می‌شود و برای ولد الزنا محسوب نشدنِ فرزندشان هم باید پول بپردازند. باز کردن / نظر دهید

2022-02-13 02:26:05 Channel name was changed to «كانال زهرا صدر اعظم نوری» باز کردن / نظر دهید

2022-02-11 08:54:36 زن کشی و قتل‌های ناموسی در دو سال گذشته

مریم لطفی

در پی سر بریدن #مونا_حیدری در اهواز به دست شوهرش، برخی از #قتل‌های_ناموسی که در دو سال گذشته و بعد از مرگ رومینا اشرفی انجام شد را مرور می‌کنم تا فاجعه یادمان بماند و رسیدگی جدی‌ به #لایحه_منع_خشونت_علیه_زنان و #طرح_کودک_همسری را مطالبه کنیم.

#رومینا_اشرفی دختر ۱۳ ساله تالشی در ۳۱ اردیبهشت ۹۹ به جرم فرار از خانه با پسر مورد علاقه‌اش توسط پدرش در خواب با داس سر به قتل رسید. چند ماه بعد، مجازات پدر رومینا تنها ۹ سال حبس اعلام شد. پدر رومینا پیش از قتل تحقیق کرده بود و می‌دانست که در صورت انجام قتل فرزندش قصاص نخواهد شد.

دو ماه بعد، ۲۵ خرداد ۹۹ #فاطمه_برحی، توسط شوهرش در کنار رودخانه بهمنشیر در آبادان سر بریده شد. فاطمه و خواهرش عروس عمویی شده بودند که چند سال قبل،عمه‌یشان را به جرم خیانت سر بریده بود. فاطمه به دلیل شکنجه‌های جسمی و روحی به قصد خروج از کشور از خانه فرار می‌کند اما موفق نمی‌شود و به خانه امنی در مشهد پناه می‌برد. اما پدر و مادرش به سراغش می‌روند. در راه برگشت به خانه پدر برای پاک کردن ننگ فرار به او سم می‌خوراند، اما با وساطت مادر او را به بیمارستان می‌برند و نجات می‌یابد. اما به آبادان که می‌رسند با تحریک خانواده شوهر، به دست شوهرش سر بریده می‌شود.

۲۶ خرداد ۹۹ #ریحانه_عامری، دختر ۲۵ ساله کرمانی که در شبکه‌های اجتماعی فعال بود توسط پدرش کشته شد.قتل ریحانه حواشی زیادی داشت. پدر قتل ناموسی را گردن نگرفت و در اعترافاتش گفت که به دلیل مشاجرات خانوادگی به قصد ترساندن میله فلزی به سمت ریحانه پرتاب کرده و دختر کشته شده است.

روز قتل ریحانه، یک زن هم در آبادان به دست برادرش به قتل رسید. قاتل در اعترافاتش گفته بود که خواهرش را به دلیل روابط نامشروع و خیانت به شوهرش کشته و ده‌ها بار کارد سلاخی را به سینه و گردنش فرو برده تا از مرگ او مطمئن شود.

مهر ۹۹ خبر قتل #زهرا_نصوری دانش‌آموز دبیرستانی در شهر بنک از توابع شهرستان کنگان در استان بوشهر توسط برادرش بنابر دلایل ناموسی منتشر شد. گرچه فرمانده انتظامی شهرستان کنگان در مصاحبه قتل را تأیید نکرد و گفت ظن بر خودکشی این دختر است.

۲۶ آذر ۹۹، اعظم، دختر ۲۱ ساله در نجف‌آباد اصفهان توسط پدرش خفه شد.دوستان اعظم که او را شیدا صدا می‌‎کردند گفتند برخی می‌گویند به‌خاطر دیر به خانه رفتن و برخی هم می‌گویند پدرش فهمیده یک نفر را دوست داشته و با او در ارتباط بوده او را کشته.خواهر اعظم هم سال قبل خودکشی کرده بود.

۸ شهریور ۱۴۰۰ #مبینا_سوری ۱۶ ساله، در استان لرستان که همسر یک روحانی بود با انگیزه ناموسی توسط یکی از اعضای خانواده‌ به قتل رسید. ۹ دی #نگین_درویشی در شوشتر در استان خوزستان با شلیک اسلحه توسط همسرش به قتل رسید.او یک کودک سه ساله داشت و به‌دلیل درخواست طلاق کشته شد.

تازه‌ترین خبر هم مربوط به قتل فجیع #مونا_حیدری ۱۷ ساله و قربانی کودک همسری در اهواز است که به کشور ترکیه گریخته بود و بعد بازگرداندن او به اهواز، توسط شوهرش سر بریده شد.

این‌ها روایاتی است که در دو سال گذشته اخبار و مستنداتش منتشر شده است. البته طی این دو سال چندین مورد خودکشی و خودسوزی زنان هم با دلایلی از جمله کودک همسری و خشونت خانوادگی رخ داده است که از ذکر آنها صرف نظر کردم.

كانال تلگرام زهراصدراعظم نوري
@sadrazamnouri باز کردن / نظر دهید

2022-02-11 08:39:40 مسئولیت جمعی در قتل مونا

محمدرضا جلائی‌پور
در تحلیل فاجعهٔ اخیر قتل دلخراش مونا حیدری بسیاری از شهروندان و ناظران در سطح مسئولیت فردی قاتلان باقی می‌مانند و به عوامل فرافردی و مسئولیت جمعی چنین فجایعی وزن کافی نمی دهند. اعدام قاتل به کاهش ریشه‌ای چنین فجایعی نمی‌انجامد و نیازمند توجه به زمینه‌های اجتماعی، قانونی ونهادی این نمونه‌ها از قتل ناموسی و خشونت خانگی هستیم. برای مثال:

اگر دولت سیزدهم و مجلس یازدهم در ارائه و تصویب «لایحهٔ حمایت از زنان در برابر خشونت» تعلل نمی‌ورزیدند؛

اگر شورای نگهبان با مصوبهٔ مجلس قبلی برای منع کودک‌همسری مخالفت نمی‌کرد؛

اگر یکی از تنها ۶ کشوری در جهان نبودیم که هنوز به «کنوانسیون منع هر گونه تبعیض علیه زنان» نپیوسته است؛

اگر پیشنهاد معاونت زنان دولت قبل برای طرحی در جهت تشدید مجازات پدر در صورت قتل فرزند با مانع مواجه نمی‌شد (بجای وضعیت کنونی که ولایت پدر مانع مجازات تکمیلی است)؛

اگر در آموزش عمومی به پسران و دختران و در رسانهٔ ملی دربارهٔ خشونت و آزارجنسی وحقوق فردی آموزش موثرتری داده می شد؛

اگر با دادن وام‌ ازدواج به کودک‌همسران مشوق افزایش شمار ازدواج کودکان نمی‌شدیم؛

اگر قانون خانواده «ازدواج برابر» را به رسمیت می‌شناخت؛

اگر یکایک شهروندان در تربیت فرزندان و زندگی روزانه تن زن را عملا ملک پدر/برادر/شوهر محسوب نکنند، به غیرت‌ورزی پدرسالارانه و خشونت‌گرا ارزش ندهند، عناصر مردسالار و ناموس‌پرستِ فرهنگ سنتی و عشیره‌ای را به نقد بکشند و بر مالکیت زن بر تن خود و حقوق فردی‌اش تاکید عملی بیشتری کنند؛

اگر در سینمای ایران به جای فیلم‌‌هایی که غیرت‌ مردسالارانه و خشن (از جنس فیلم‌فارسی دورهٔ پهلوی ‌یا «لاتاری» در سالهای اخیر) را ترویج می‌کند، با فیلم‌های پرشمارتری مواجه بودیم که همچون فیلم توقیف‌شدهٔ «خانهٔ پدری» یا فیلم «برف آخر» در جشنوارهٔ فجر ۱۴۰۰ به نحوی تاثیرگذار غیرت‌ورزی پدرسالارانه را تقبیح می‌کنند و زشتی و پیامدهایش را به تصویر می‌کشند؛

اگر سمن‌ها و نهادهای مدنی‌ای که داوطلبند در مناطقی که قربانیان خشونت خانگی و زن‌کشی بیشتر اند برای اصلاح فرهنگ عمومی و حمایت از زنان خشونت‌دیده تلاشِ جماعت‌محور و موثر کنند آزادی تشکیل و عمل بیشتری داشتند و به تقویت آن‌ها کمک بیشتری می‌کردیم؛

اگر قانون جدید «حمایت از خانواده» سقط جنین رسمی با تجویز پزشک و اشکالی از جلوگیری از بارداری را جرم‌انگاری نمی‌کرد؛

اگر نواندیشان فقهی و رهبران دینی بیشتری برای تقبیح خشونت و تبعیض علیه زنان به نام دین می‌کوشیدند؛

اگر تلاش‌های جمعی و نهادینه برای افزایش آگاهی عمومی زنانِ تحت تبعیض و قربانی خشونت نسبت به حقوق‌شان بیشتر بود؛

اگر کیفیت آموزش عمومی رایگان برای همهٔ کودکان و سطح توسعه‌یافتگی و خدمات پایهٔ همگانی در ایران بالاتر بود؛

اگر به جای اعدام یا آزادی با رضایتِ ولیِ دم، مجازات‌های دیگر و درجه‌بندی‌شدهٔ موثری برای انواع قتل در قانون‌مان وجود داشت؛

اگر سرنوشت عاملان چنین جنایت‌هایی صرفا به تصمیم فردیِ ولیِ دم وابسته نبود و قانون و مدعی‌العموم به جنبهٔ ‌عمومی آن توجه می‌کرد؛

اگر مادهٔ ۶۳۰ قانون مجازات اسلامی که اقتباسی ناقص از یکی از مسائل تحریرالوسیله است و قتل در فراش (قتل زن توسط شوهر حین دیدن سکس زن با مردی دیگر) را جایز و صرفا با اتکا به علم قاضی بدون مجازات می‌کند تغییر کرده بود؛

اگر اورژانس اجتماعی در سازمان بهزیستی کارآمدی، بودجه، کادر حرفه‌ای و خدمات باکیفیتِ بیشتری به قربانیان تبعیض و خشونت در سطح کشور ارائه می‌کرد‌؛

اگر خانه‌های امن و خدمات تلفنی برای حمایت از زنانِ در معرض آسیب در سراسر کشور تعداد و کیفیت بالاتری داشت؛

اگر انواع تبعیض جنسیتی در قوانین، تقسیم کار در خانواده، سیاست، بازار کار، فرهنگ عمومی،‌ انتظارات نقشی و فقهِ رایج مانع قدرت‌گیری بیشتر زنان نبود؛ و
اگر با آزادی و حمایت افزون‌تر، مطالعات تجربی دانشگاهی و اندیشکده‌ای معتبر، داده‌محور و روشمند بیشتری دربارهٔ علل خشونت خانگی و قتل ناموسی در مناطق مختلف ایران و راه‌های موثر کاهش آن انجام شده بود؛
شاید امثال رومینا و مونا امروز زنده بودند و قطعا کاهش قتل ناموسی و خشونت خانگی شیب تندتری پیدا می‌کرد. حتی پدر و برادر موناها که تحت تاثیر فشار اجتماعی و عدم‌بازدارندگیِ قانون دختر و خواهرشان را می‌کشند نیز خود به نوعی قربانی همین فرهنگ غیرت‌پرور مردسالار و قوانین واپس‌مانده‌ اند. برای اصلاح ترتیبات نهادی و زمینه‌های فرهنگی، اجتماعی و حقوقی فوق همهٔ ما ایرانیان می‌توانیم در حد ظرفیتی که داریم تلاش‌هایمان را افزایش دهیم و با مسئولیت‌شناسی جمعیِ بیشتر از قتل موناها پیشگیری کنیم. رستگاری جمعی است.
کانال تلگرام زهراصدراعظم نوري
@sadrazamnouri باز کردن / نظر دهید

2022-02-09 16:34:58 ببينيد و لذت ببريد
زيبايي و قدرت الهي
هنر و بهره مندي انسان از نعمت الهي
#صدف
#مرواريد باز کردن / نظر دهید

2022-02-09 16:34:33 باز کردن / نظر دهید

2021-11-16 15:57:07 در پاسخ به تلاش هاي#شوراي_شهر_ششم براي لغو مصوبه#خانه_باغ و احياي#برج_باغ!
https://payamema.ir/payam/articlerelation/
60268
#محيط_زيست
#حفظ_محيط_زيست
#محيط_زيست_حق_نسل_آينده
#خانه_باغ
#حقوق_همه
#حقوق_همه_مردم_شهر
#شوراي_پنجم_شهر_تهران
#برج_باغ
#تضييع_حقوق_شهر
#شوراي_ششم_شهر_تهران باز کردن / نظر دهید