نابِْ هنگامانه جات

2022-08-14 00:47:11 [یه چیزی که بیانگرِ حال باشه داخل گیومه، بدون زرِ اضافی] باز کردن / نظر دهید

2022-08-12 23:03:55 ۱. سلیطه‌ی دوزاریِ سکس‌ورکر
۲. می دو ساله و معشوق چارده ساله باز کردن / نظر دهید

2022-08-11 18:15:03 این‌همه فحش دادیم به این و اون به خاطر این که بلد نبودن چطور رفتار کنن. حالا خودم موندم سر کلاس باید چیکار کنم این بچه‌ها صدمه نبینن.
امروز یهو شروع کردن به خنده‌های الکی. از این خنده‌هایی که هر کی یه چیز رندوم و بی‌معنی میگه بعد همه غش‌غش می‌خندن. دلم می‌خواست منم می‌نشستم باهاشون همینطوری می‌خندیدم. حیف!
یاد اون معلمای خودمون افتادم که در این مواقع شروع می‌کردن به سخنرانی و خشک و ساکت کردن کلاس و تولید شرم تو بچه‌ها. واقعا رفتار آسیب‌زننده‌ای بود.
شرم واقعا خط قرمزه.
مثلا هیچ وقت نباید از بدن بچه‌ها برای یاد دادن چیزایی مثل بلند و بزرگ و کوتاه و اینا استفاده کرد. و قس علی هذا باز کردن / نظر دهید

2022-08-11 13:26:03 ۱. یه ویدیو از مربیِ کانونی که بچگی میرفتم دیدم، مشغولِ تعریفِ خاطره از اردویی که فکر کنم من هم بودم. قضیه به صورت مبهم یادمه فقط ولی فکر کنم اون بچه‌ای که داشت ازش حرف میزد من بودم. در واقع یادم نیست و دوست دارم اینطوری فکر کنم. ولی یادمه پاهام زخمی شد سر همون مانع. حالا همونو می‌گفت یا نه یادم نیست.
این بنده خدا رو هم واقعا می‌پرستیدم قبلا.
۲. برای پخت غذای خود، ظرف مناسب انتخاب کنید.
۳. به این درخت احمق دم خونه هر روز اول صبح آب می‌دم. گاها دوبار. و باز هم داره خشک میشه. تجربه مشابه؟
۴. موقعی که حال داشتم نمیدونستم باید چه کنم. حالا که می‌دونم حال ندارم.
۵. سلیطه‌ی دوزاری. در عین اینکه اعصابمو خورد می‌کنه، دیدن حماقت و رنجش و سایر موارد باعث خوشحالیه. مخصوصا رنجِ در شرف وقوع. امیدوارم قشنگ داغون شه سر این قضیه. (دلم خنک نشد. دوتا فحش دیگه هم میخواستم بدم که نمیشه)
۶. کراشِ این لحظه: «هیلری پاتنم, منتخبِِ مقاله‌ها». هدیه می‌خوام
۷. اون ابله خیلی جدی فکر میکرد سیتکام دیدنش باعث فضیلت در اندیشه است.
۸. پایان ژانر چس‌ناله. البته چس‌ناله خیلی هم توصیف دقیقی نیست.
۹. اون یاروعه که دو سه شب با هم خوابیدیم رو هنوز نمی‌فهمم. بی‌وقفه و در کسر قابل توجهی از روز چرت می‌گفت. و اصرار هم داشت چرتاش در مورد مسائل علمی باشه. در مورد همه چیز هم چرت می‌گفت. لیترالی همه چیز. واقعا انگیزش رو نفهمیدم و نمی‌فهمم.
۱۰. پایان ژانر توییتری حرف زدن تا اطلاع ثانوی. باز کردن / نظر دهید

2022-08-10 22:21:23 ۷. فکر میکردم چراییِ و وقتِ معمولِ این تیک لامصب دستم اومده. منتها خیر. مثلا الان وجهی نداره طبق چیزی که قبلا فکر میکردم دلیلشه. باز کردن / نظر دهید

2022-08-10 22:14:17 همان: ۱. حاصل این بیش از یک ماه زندگیِ تنها و انزوای حتی بیشتر چه بود؟ هیچ (: این که گزاره‌های خز و خیل به ذهنم هم نیومدن خوشحال‌کننده است، ساکت‌تر شدن ذهنم و بی‌تفاوتیِ بیش‌ازقبل ترسناک. خداوکیلی باید بعضی از این شبا حس تنهایی دست می‌داد. ۲. خدایا! میشه… باز کردن / نظر دهید

2022-08-10 22:05:28 تخلیه فکر قبل خواب: ۱. چرا هر کسی که به طور جدی تمایل به معاشرت باهاش دارم بالای ۳۵ و بسیار دور از دسترسه؟ ۲. به قدر کافی محصور بلاهت خود و دیگرانی که چاره‌ای از آنها نیست هستم. میشه دچار احمق‌های بیشتر نشم؟ ۳. در فکرشم که به شخصی دانا پیام بدم و عاجزانه… باز کردن / نظر دهید

2022-08-10 21:01:37 آدم دوزاری این شکلیه:
امروز تو یه جمعی فقط من به چند تا سوال تونستم جواب بدم. یهو زدم تو فاز عجیب شدن. حالا اصلا کار نداشتم اون آدما کیان، اهمیت سوال چیه و ...
رفتار همین موجود در جمع انسان‌های باهوش هم جالب توجهه.
نماد انسان دوزاری
این که هنوز اینطوری‌ام عجیب و ناراحت‌کننده‌س و واقعا بعد از ۱۶ سالگی چنین رفتاری قابل قبول نیست. باز کردن / نظر دهید

2022-08-07 20:51:19 در جهشی به مراتب بالاترِ جوگیری، چند روز پیش نوشتم که:« فکر کنم دیگر می‌توانم شروع کنم.» از روز مذکور تا امروز نیز آرامش فکر که نه اما اندیشه‌ی یافتن راهش بر من حادث شده. قدری آرام‌تر هم البته شده‌ام. سبب چیست؟ پیدا شدن حالت اطمینان به این عبارتِ احتمالا… باز کردن / نظر دهید

2022-08-07 20:31:08 در جهشی به مراتب بالاترِ جوگیری، چند روز پیش نوشتم که:« فکر کنم دیگر می‌توانم شروع کنم.»
از روز مذکور تا امروز نیز آرامش فکر که نه اما اندیشه‌ی یافتن راهش بر من حادث شده. قدری آرام‌تر هم البته شده‌ام. سبب چیست؟ پیدا شدن حالت اطمینان به این عبارتِ احتمالا بدیهی:
«پرسش‌های ما از باورهای ما برمی‌خیزند. »
یکی نیست بگوید مگر آن پیر فرزانه نگفت:
"You start from wherever you are, already knowing much about the world."
به هر حال.
اصلا چیزی هم حل نشده است ها. فقط اسباب بی‌قراری کم‌رنگ شده‌اند. شاید هم چیزی شده. مهم نیست به هرحال. این اطمینان به ناحق هم که باشد طاقت از بین رفتن اش را ندارم. حداقل تا مدتی.
شیرینی این اطمینان آنقدر بود که با شوری انقلابی فکر کنم که حالا باید اول کدام خرابه از خرابه‌ها را اصلاح کنم.
اینجا را دوست دارم. امیدوارم چندی طول بکشد این دوست داشتن. باز کردن / نظر دهید