«خوشامدگویی» در قرون گذشته در زبان فارسی معنای «چاپلوسی» داشته | ویراستار
«خوشامدگویی» در قرون گذشته در زبان فارسی معنای «چاپلوسی» داشته و عملی نکوهیده بوده است، چنان‌که کلیم سروده: «روشندلان خوشامد شاهان نگفته‌اند/ آیینه عیب‌پوش سکندر نمی‌شود» (دیوان کلیم).
آن‌چنان که از شواهد برمی‌آید، حدوداً از دوره‌ی قاجار این اصطلاح چرخش معنایی پیدا کرده و به «تبریک و تهنیت» و سپس به «تعارف در بیان خرسندی از حضور مهمان» و «خوشحالی از حضور یا بازگشت کسی» بدل شده است.
«پدرم به همه دست می‌دهد. به همه خوشامد می‌گوید.» (من هم چه‌گوارا هستم، گلی ترقی)
در سال‌های اخیر، عده‌ای، با گرده‌برداری از اصطلاح انگلیسی welcome back، در مواقعی که فردی از سفری یا غیبتی بازآمده از جمله‌ی «خوش برگشتی» استفاده می‌کنند. باید دقت کرد که در فارسی چنین ساختی درست نیست و «خوش آمدی» هم در موقعیت حضور و هم در موقعیت بازگشت افراد به کار می‌رود، نشان به آن نشان که حتی در کوچه و خیابان هم نمی‌شنوید که کسی به کس دیگری بگوید «خوش برگشتی» و این اصطلاح فعلاً اغلب در بعضی نوشته‌ها در فضای مجازی در چرخش است.
