مهدی مسائلی، مطالعات و یادداشت

2022-07-17 07:47:05 غدیر این‌گونه عامل وحدت نیست
نسبت غدیر با وحدت اسلامی

<<بخش دوم>>

لینک: بخش اول

مهدی مسائلی

ب) اهل‌سنت از غدیر معنای امامت سیاسی را برداشت نمی‌کنند ولی اکثر آنها صدور این حدیث را قبول دارند و حتی بنابر تفسیر متفاوت آنها از این حدیث، جایگاه ویژه‌ای برای امام علی(ع) اثبات می‌شود. پس می‌توان به جای منازعه بر سر موضوع جانشینی امام علی(ع) پس از پیامبر(ع)، بر سر این موضوع تفاهم داشت. این معنای حداقلی از حدیث غدیر است و در کنار آن، شیعیان می‌توانند در میان خودشان بر معنای حداکثری از غدیر تأکید کنند. مقام معظم رهبری دراین‌‌باره می‌گوید: «مسئله‌ی غدیر برای ما شیعیان پایه‌ی عقیده‌ی شیعی است. ما معتقدیم که بعد از وجود مقدس نبی مکرم اسلام (ص) امام به‌حق برای امت اسلامی، امیرالمؤمنین بود؛ این، پایه و مایه‌ی اصلی عقیده‌ی شیعه است. معلوم است که برادران اهل سنت ما، این عقیده را قبول ندارند؛ جور دیگری نظر می‌دهند، جور دیگری فکر می‌کنند؛ این شاخص وجود دارد. لکن همین قضیه‌ی غدیر در یک نقطه وسیله و مایه‌ی اجتماع امت اسلامی است و او شخصیت امیرالمؤمنین است. درباره‌ی شخصیت و عظمت این انسان بزرگ و والا بینِ مسلمین اختلافی نیست. امیرالمؤمنین را همه در همان نقطه‌ی عالی و سامی که باید به او در آن نقطه نگریست - از لحاظ علم، از لحاظ تقوا، از لحاظ شجاعت - می‌نگرند و می‌بینند؛ یعنی ملتقای عقیده‌ی همه‌ی آحاد امت اسلامی امیرالمؤمنین است.» (بیانات: ۱۳۸۷/۰۹/۲۷)
ج) آیت الله خامنه‌ای معتقد است در قضیه غدیر،‌ افزون بر نصب شخص امیرالمؤمنین علی(ع) به امامت و ولایت، مسئله‌ی اسلام سیاسی و تأکید بر استمرار نقش اسلام در سیاست و اجتماع نیز وجود دارد. این موضوع ورای اختلافی که شیعه و سنی در مورد انتصاب امام علی(ع) دارند، می‌تواند مورد توافق آنها قرار گیرد. ایشان دراین‌باره می‌گوید: «خودِ مسأله غدیر، غیر از جنبه‌ای که شیعه آن را به عنوان اعتقاد قبول کرده است - یعنی حکومت منصوب امیرالمؤمنین علیه‌الصلاةوالسلام از طرف پیامبر که در حدیث غدیر آشکار است - اصل مسأله ولایت هم مطرح شده است. این دیگر شیعه و سنی ندارد...در این جمله‌ای که پیامبر بیان کرده‌اند، معنای ولایت چیست؟ به‌طور خلاصه معنایش این است که اسلام در نماز و روزه و زکات و اعمال فردی و عبادات خلاصه نمی‌شود. اسلام دارای نظام سیاسی است و در آن حکومتی بر مبانی مقررات اسلامی پیش‌بینی شده است.» (بیانات: ۱۳۷۹/۰۱/۰۶)
با توجه به موارد بالا، باید تأکيد کنیم که تبیین علمی درباره‌ی اندیشه‌ی تشیع ذیل غدیر، با مجادله و مناظره با اهل‌‌سنت بر سر این موضوع تفاوت دارد. کسانی که با رویکرد تهاجمی حدیث غدیر را به اهل‌سنت عرضه می‌کنند، ظرفیت توجه به ابعاد دیگر غدیر را نیز از آنها می‌گیرند و در چنین شرایطی، اهل‌سنت به موارد قابل توافق بالا نیز توجهی نخواهند داشت‌ و حدیث غدیر مایه‌ی وحدت نخواهد بود.
..........
@azadpajooh باز کردن / نظر دهید

2022-07-17 07:46:24 غدیر این‌گونه عامل وحدت نیست

نسبت غدیر با وحدت اسلامی

<<بخش اول>>

مهدی مسائلی



بارها شنیده‌ایم که ترویج غدیر منافاتی با وحدت اسلامی ندارد و حتی در راستای وحدت اسلامی است. اما چگونه واقعه‌ای که‌ اختلاف در فهم آن، منجر به شکل‌گیری دو قطبِ مذهبی شیعه و سنی در دنیای اسلام شده، منافاتی با وحدت اسلامی ندارد؟!
برای پاسخ به این سؤال باید بدانیم که معتقدان به عدم تنافی غدیر و وحدت اسلامی چه فهمی از این دو دارند. بنده این افراد را به سه دسته تقسیم می‌کنم:

۱. کسانی که وحدت اسلامی را وحدت مذهبی می‌پندارند، به این معنا که تشیع بر جهان اسلام غالب شود و به اصطلاح همه‌ی مسلمانان اهل ولایت شوند. در این نگاه، چون اختلاف مسلمانان ناشی از عدم پذیرش ولایت امام علی(ع) است، با پذیرش ولایت، وحدت در دنیای اسلام حاصل می‌شود. این افراد برای تبیین این موضوع معمولا تعبیر "ولایت محور وحدت" را به کار می‌برند که به معنای اثبات ولایت برای اهل‌سنت و شیعه کردن آنها است. امری که اگرچه با عنوان طرفداری از وحدت‌اسلامی توجیه می‌شود ولی نتیجه‌ی عملی‌اش دعوا و منازعه‌ی مذهبی است.
در زمان کنونی بعضی از طرفداران انقلاب اسلامی چنین نگاهی در رابطه با وحدت اسلامی و غدیر دارند، در حالی که این نگاه تفاوت چندانی با اندیشه‌ی گروه‌های مذهبی تندروی مخالف نظام ندارد.

۲. گروه دوم دراینجا تفکری عکس گروه اول دارد. این عده نیز نقطه آغاز اختلاف را غدیر می‌داند ولی علت اختلاف را ناشی از برداشت ولایت سیاسی از آن می‌داند. این عده که اعتقادی به امامت ندارند، راه‌کار وحدت را دست کشیدن شیعه از تفسیر غدیر به امامت می‌دانند که به زعم آنها یک اعتقاد نادرست و انحرافی است. با این نگاه، بعضی برای انکار دلایل امامت، کتاب نوشته‌‌اند و اسمش را "شاهراه اتحاد" گذاشته‌اند. نگاه این عده به وحدت اسلامی نیز وحدت مذهبی است البته با رویکرد غلبه‌ی اهل‌سنت بر تشیع.
راهکار ایجاد وحدت اسلامی نزد دو گروهی که وصف آنها گذشت، حذف کلی اختلاف است. برای همین این عده به جای گفتگو درباره اشتراکات، از اختلافاتی سخن می‌گویند که خط قرمز مذاهب بوده و گفتگوهای مذهبی را به بن‌بست می‌کشاند.

۳. اما در نگاه گروه سوم وحدت اسلامی به معنای وحدت مذهبی نیست. وحدت اسلامی در نگاه این افراد به معنای به رسمیت شناختن اختلاف و تلاش برای تقویت اشتراکات است. محور گفتگوی این گروه ذیل حدیث غدیر نیز گفتگویی است که بتواند با وجود اختلاف در معنای حدیث غدیر، توافقی را پیرامون آن یا درباره آن حاصل کند.
اما تأکید بر حدیث غدیر و ترویج آن، در اینجا چه تفاوتی با صورت‌های قبل دارد؟
رویکرد تبلیغی درباره حديث غدیر در اینجا چند بُعد دارد:

الف) با اثبات منطقی و علمی ادله‌ی امامت ذیل حدیث غدیر با عوامل تکفیر شیعه مقابله می‌شود و گامی در جهت به رسمیت شناختن اختلاف مذهبی در دنیای اسلام برداشته‌ می‌شود. استاد شهید مطهری در این‌باره می‌نویسد:

«نقش مثبت الغدیر در وحدت اسلامی از این نظر است كه اولاً منطق مستدل شیعه را روشن می‌كند، و ثابت می كند كه گرایش در حدود صد میلیون مسلمان به تشیع- برخلاف تبلیغات زهرآگین عده ای- مولود جریان‌های سیاسی یا نژادی و غیره نبوده است، بلكه یك منطق قوی متكی به قرآن و سنت موجب این گرایش شده است. ثانیاً ثابت می‌كند كه پاره ای اتهامات به شیعه- كه سبب فاصله گرفتن مسلمانان دیگر از شیعه شده است- ...به كلی بی‌اساس و دروغ است.»(مجموعه آثار شهید مطهری، ج۲۴، ص۳۲)
البته بدیهی است که کار علمی در دسترس اهل‌سنت با کار ترویجی و تبلیغی درباره غدیر میان آنها تفاوت دارد. چنانچه بسیاری از افراد گروه اول، کارهای تبلیغی و مجادلات رسانه‌ای خود را کار علمی و تبیین معارف شیعی معرفی می‌کنند. کسانی که نظر شیعه درباره غدیر را با نصب تابلو و بنر و پارچه‌نوشته‌ و ... در شهرهای سنی‌نشین تبلیغ می‌کنند نه‌تنها گامی در راستای وحدت اسلامی برنمی‌دارند بلکه تبلیغ غدیر با این صورت، موجب تفرقه بیشتر است.

ادامه یادداشت در: بخش دوم

............
@azadpajooh باز کردن / نظر دهید

2022-07-07 07:27:16 آیا امام باقر(ع) وصیت به عزاداری در منا کرده‌اند؟
در روایتی از امام صادق(ع) نقل شده است:
یَا جَعْفَرُ أَوْقِفْ لِی مِنْ مَالِی کَذَا وَ کَذَا لِنَوَادِبَ تَنْدُبُنِی عَشْرَ سِنِینَ بِمِنًى أَیَّامَ مِنًى؛ ای جعفر! از مال من فلان مبلغ را وقف کن تا نوحه‌سرایان ده سال در منى برایم نوحه‌سرائى کنند. (کافی، چاپ دارالحدیث، ج۵، ص۱۱۷.)


نُدبه در این روایت به معنای عزاداری و مصیبت گرفتن نیست بلکه به معنای ذکر فضایل و مناقب و بزرگداشت شخصیت ایشان در آن ایام است، به دلایل زیر:

در کتاب‌های لغت عرب مثل لسان‌العرب ندب و ندبه به معنای ذکر فضائل و ثناء بر میت معنا شده است. ابن منظور می‌نویسد: (والنَّدْبُ: أَن تَدْعُوَ النادِبةُ الميتَ بحُسْنِ الثناءِ في قولها: وا فُلاناهْ وا هَناه وَاسْمُ ذَلِكَ الْفِعْلِ: النُّدْبةُ، وَهُوَ مِنْ أَبواب النَّحْوِ؛ كلُّ شيءٍ فِي نِدائه وَا فَهُوَ مِنْ بَابِ النُّدْبة. وَفِي الْحَدِيثِ: كلُّ نادِبةٍ كاذِبةٌ، إِلَّا نادِبةَ سَعْدٍ؛ هُوَ مِنْ ذَلِكَ، وأَن تَذْكُرَ النائحةُ الميتَ بأَحسن أَوصافه وأَفعاله.) (لسان العرب ج۱، ص۷۵۴) بر این اساس شهید اول در کتاب ذکری نیز می‌نویسد: (مراد از ندبه در اینجا آگاه کردن مردم بر فضائل ایشان و اظهارآن است تا به آنها اقتدا کنند، و مسیری را که اهل‌بیت بر آن بودند بدانند، و از آثار آنها پیروی کنند) (ذکری،  ج۲، ص۵۹.)
مسلمانان روز دهم، یازدهم و دوازدهم و سیزدهم ذی‌الحجه در منا جمع می‌شوند و در این تجمع همه مسلمانان اعم از شیعه و سنی حضور دارند، از آنجا که اقلیت بودنِ شیعه در آن زمان بیش از امروز بوده است و همچنین استمرار عزاداری در نگاه سایر مسلمانان عملی ناپسند است، نمی‌توان گفت امام باقر (ع) برخلاف تقیه دستور به استمرار عزاداری و سوگواری داده‌اند.
افزون بر این، یکی از ایام منا که در روایت آمده روز دهم ذی‌الحجه، عید قربان است. آیا می‌توان گفت امام باقر(ع) در روز عید قربان که روز شادی است، وصیت به سوگواری در جمع سایر مسلمانان کرده‌اند؟!
از این گذشته، طبق گزارشات روایی و تاریخی امام باقر(ع) روز هفتم ذی‌الحجه به شهادت رسیدند و طبق این روایت مجلس بزرگداشت ایشان روز دهم، یازدهم و دوازدهم و سيزدهم برگزار می‌شود، پس مقصود امام از برپایی این مجلس، عزاداری مصطلح در سالگرد شهادت‌شان نبوده است، بلکه همان ذکر فضائل و یادآوری مناقب و ویژگی‌های ایشان بوده است.
با توجه به اینکه روایات متعددی از طریق شیعه در نهی از نیاحه (نوحه‌سرایی) در مرگ افراد وارد شده است، تفسیر این روایت به ذکر فضائل و یادآوری مناقب با جمع بین روایات همخوانی دارد.
..............
@azadpajooh باز کردن / نظر دهید

2022-07-04 10:05:00 توجیه بی‌مبالاتی در تبلیغ مذهب

مهدی مسائلی

در کتاب‌های روایی شیعه ابوابی به نام «اذاعة» (به معنای پخش و انتشار) وجود دارد که ائمه(ع) نهی‌های بسیار تندی نسبت به انتشار مطالب خاص و حساس مذهبی دارند و منتشر کننده این مطالب را بدتر از ناصبی و کارش را همچون قتل عمد ائمه(ع) دانسته‌اند. (رک: کافی، چ: دارالحدیث، ج‌۴، ص۱۱۱)

اما با وجود نهی شدید ائمه‌(ع) درباره بی‌مبالاتی در‌ انتشار مطالب حساسیت‌برانگیز مذهبی، بعضی هیچ‌گونه ملاحظه‌ای دراین‌باره ندارند و سهل‌انگاری خویش در نقل مسائل دینی و تبلیغ مذهبی را توجیه می‌کنند.
یکی از این توجیهات آنها این است که:

امروزه به‌واسطه امکانات رسانه‌ای، خصوصاً فضای مجازی همه روایات و مباحث مذهبی در دسترس دیگران است و اهل‌سنت با یک جستجوی ساده در اینترنت می‌توانند به هر مطلبی دسترسی داشته باشند. پس بحث پنهان‌کاری در این زمان اصلاً مطرح نیست و هیچ محدودیتی برای نقل مسائل و اعتقادات مذهبی وجود ندارد.

در پاسخ باید گفت:

روایات در اینجا بر انتشار و تبلیغ تأکید کرده و با تعبیر «اذاعه» دراین‌باره سخن گفته‌اند. اذاعه به معنای انتشار و پخش کردن یک مطلب است. ( لسان العرب، ج‏۸، ص۹۹.)
خداوند در قرآن می‌فرماید: «وَ إِذا جاءَهُمْ أَمْرٌ مِنَ الْأَمْنِ أَوِ الْخَوْفِ أَذاعُوا بِهِ‏؛ و چون خبری [حاكی‌] از ايمنی يا وحشت به آنان برسد، انتشارش دهند»( نساء: 83)
در اذاعه شرط نیست که دیگران امکان دسترسی به محتوای منتشر شده را نداشته باشند، بلکه رُکن معنای اذاعه و اشاعه، انتشار و فراگیر کردن است. به تعبیر دیگر اذاعه مربوط به اموری است که امروزه از آنها به‌عنوان «رسانه» یاد می‌کنیم. رسانه در زمان گذشته شاید به خطابه و منبر و کتاب محدود می‌شد ولی در روزگار کنونی مصادیق فراوان‌ و فراگیری دارد. حتی می‌توان گفت در گذشته کتاب نیز رسانه‌ی عمومی نبود؛‌ زیرا هم افراد باسواد کم‌تر بودند و هم نسخه‌های کتاب‌ها به‌صورت انگشت‌شمار بودند؛ و ازاین‌رو بسیاری از مطالب منتشر شده در کتاب‌های آن زمان رسانه‌ای نمی‌شدند.
به‌هرحال، کسی که مطلبی را در رسانه‌ها برای عموم مردم منتشر می‌کند و هیچ ملاحظه‌ای در بیان خود ندارد، به اذاعه و انتشار دست زده است، اگرچه مطالبش از نوع محتوایی باشد که عموم مردم نیز می‌توانند با تحقیق به آنها دسترسی پیدا کنند. در انتشار و اذاعه‌ی نظرات خاص مذهبی نیز لازم نیست که این مطالب به صورت کلی از تمام مردم مخفی باشد، بلکه مقصود رسانه‌ای کردن و تبلیغ عمومی آنهاست.حتی ممکن است مخاطب آگاهی اجمالی نسبت به مطلبی نیز داشته باشد ولی با انتشار و یادآوری مکرر آن مطلب توسط ما عنوان اذاعه صدق پیدا کند. بهتر است مثالی بزنیم. قاطبه‌ی‌ اهل‌سنت این آگاهی را دارند که شیعیان معتقد به جانشینی بلافصل امام علی(ع) و فرزندانش بعد از پیامبر اکرم(ص) هستند و خلافت دیگران را نمی‌پذیرید. حال، آیا این آگاهی اجمالی مجوزی برای بازگویی مکرر لوازم این اعتقاد نسبت به خلفای اهل‌سنت و بیان مطاعن مرتبط با آن است؟!
بی‌شک تکرار یک اختلاف، آن را برای دو طرف تبدیل به تمام دین می‌کند و اختلاف را به دشمنی منجر می‌کند. مشابه همین امر از جانب اهل‌سنت نیز صادق است، تکرار و انتشار نظرات خاص مذهبی اهل‌سنت در میان شیعه نیز دشمنی مذهبی را در این سوی به دنبال می‌آورد.

با این مقدمه، هر مطلب مذهبی را نباید در رسانه‌های عمومی به بحث گذاشت و جای بسیاری از مطالب مذهبی، رسانه‌های اختصاصی آن مذهب است. یکی از مصادیق رسانه‌های اختصاصی شامل خطابه‌ها و مجالسی است که فقط برای پیروان آن مذهب برپا می‌شود و صورت عمومی برای تمام مسلمانان ندارد. البته اگر صوت و فیلم این مجالس به‌صورت عمومی منتشر می‌شود، این مجالس نیز مصداق رسانه‌های عمومی هستند و باید مطالب خاص مذهبی در آنها به‌گونه‌ای مطرح شوند که به ابزار فتنه‌گران مذهبی تبدیل نشوند.

شاید بسیاری از مطالب خاص مذهبی به صورت کتاب یا مقاله در کتابخانه‌ها یا فضای مجازی در دسترس مخالفان مذهبی باشد، ولی عموم مردم و حتی بسیاری از علمای مذهبِ مخالف، دغدغه مراجعه به آنها را ندارند، و به‌صورت بالفعل این محتواها ابزار تحریک احساسات مذهبی نیستند. ممکن است دشمنانی از این محتواها برای فتنه‌گری مذهبی استفاده کنند، اما بیشترین آسیبی که از انتشار این محتواها ایجاد می‌شود، توسط دوستان ناآگاه و متعصبی است که فکر می‌کنند تکرار و بازگویی این مسائل خاص مذهبی به توسعه و گسترش مذهب آنها در جهان اسلام کمک می‌کند.

البته در زمان کنونی تحمل مذهبی پیروان مذاهب اسلامی نسبت به گذشته بیشتر شده است، و حساسیت‌های فقهی و اعتقادی آنها نسبت به مخالف‌شان همچون گذشته نیست. در گذشته شاید اصل وجود اختلاف مذهبی نیز مجال بازگویی عمومی را نداشت ولی هم‌اکنون بسیاری از مسلمانان این اختلاف را به رسمیت می‌شناسند.
...........
@azadpajooh باز کردن / نظر دهید

2022-06-16 18:59:40 انقلابی‌هایِ ضد وحدتی

مهدی مسائلی

ضرورت پیگیری لوازم وحدت اسلامی و اجتناب از تفرقه‌افکنی از مبانی تخلف‌ناپذیر انقلاب اسلامی ایران است که امام خمینی و آیت الله خامنه‌ای بارها بر آن تاکید داشته‌اند. بر این اساس جریان‌های فرقه‌گرا و متعصب مذهبی معمولا میانه‌ی خوشی با انقلاب نداشته‌اند و به تعبیر امام خمینی در پیام منشور روحانیت:

"به روحانیون عزیز و‌‎ ‌‏شریفی که برای اسلام آنهمه زجر و آوارگی و زندان و تبعید کشیدند تهمت وهابیت و‌‎ ‌‏بدتر از وهابیت زدند...و حسرت ولایت دوران شاه را می‌خورند!"

اما افراد و جریان‌هایی وجود دارند که علیه انقلاب اسلامی موضع‌گیری ندارند یا حتی به صراحت از آن طرفداری می‌کنند ولی به هیچ وجه تحمل لوازم و اقتضائات وحدت اسلامی را ندارند و رویکرد تبلیغی آنها در تقابل با وحدت اسلامی است.

این افراد را می‌توان به دو دسته تقسیم کرد:

۱. افرادی که متوجه تضاد مبنای جمهوری اسلامی در موضوع وحدت‌اسلامی با رویکرد مذهبیِ خودشان هستند، ولی نمی‌خواهند این تضاد در رویکرد مذهبی را به تضاد سیاسی با نظام بکشانند. به دیگر سخن، این عده طرفداری سیاسی را از ابعاد مذهبی تفکیک می‌کنند و بدون موضع‌گیری سیاسی علیه نظام، اقدامات مذهبی خودشان را پیش می‌برند.

۲. افرادی که خودشان را طرفدار سیاسی ولایت فقيه و نظام جمهوری اسلامی معرفی می‌کنند اما به تضاد رویکرد مذهبی‌شان با استراتژی وحدت اسلامی در جمهوری اسلامی باور ندارند.
راه حل این عده برای رفع این تضاد، ارائه تفسیری از وحدت اسلامی است که با مجادله و مخاصمه مذهبی هم‌خوانی داشته باشد.
در واقع این افراد که نگاهی شعاری و تاکتیکی به وحدت اسلامی دارند، چنین برداشتی از وحدت را به رهبری نسبت می‌دهند و آن را راهبرد جمهوری اسلامی بیان می‌کنند.
برای اثبات آن نیز به تکه‌وبریده‌ها و اجمال‌گویی‌هایی از سخنان رهبری استناد می‌کنند و کلام‌های مفصل و صریح ایشان را نادیده می‌گیرند.
افزون بر این، آنها معتقدند رهبری در کنار سخنان صریح و پرحرارتِ عمومی‌شان درباره وحدت اسلامی، نظرات خصوصی و پشت پرده‌ای نیز در تأیید مجادله‌های مذهبی آنها دارند.
اینکه رهبری در چند سال اخیر چندین‌بار بر نفیِ تاکتیکی بودن وحدت اسلامی تأکید کرده‌اند، نشان از آن دارد که ایشان نیز در جریان برداشت‌های ناصواب از وحدت اسلامی در درون طرفداران جمهوری اسلامی هستند. نمونه‌اش این سخنان ایشان در سال ۱۳۹۸ و ۱۴۰۰:
«بعضی‌ها تصور می‌کنند یا وانمود می‌کنند که این یک تاکتیک سیاسی است؛ نه، این جور نیست؛ این یک ایمان قلبی است؛ معتقدیم به این و معتقدیم که خدای متعال این را از ما خواسته است.»( ۱۳۹۸/۰۸/۲۴)

«وحدت و اتحاد مسلمان‌ها یک امر تاکتیکی نیست که بعضی خیال کنند حالا به خاطر شرائط خاصی ما بایستی باهمدیگر متحد باشیم، نه یک امر اصولی است.» (۱۴۰۰/۰۸/۰۲)

البته طیف مورد اشاره ما در اینجا تأکید خواهند کرد که ما وحدت را تاکتیکی نمی‌دانیم. به این صورت که در عین حال که معتقدند باید در جمع عمومی و رسانه‌ای با اهل‌سنت مجادله و مناظره کرد، ضلالت و گمراهی مذهبی آنها را فریاد زد، اختلاف مذهبی را برجسته کرد و آشکار و پنهان برای تغییر مذهب آنها تلاش کرد، اما همچنان هیچ‌کدام از این‌کارها نیز خلاف وحدت و توافق دینی نخواهد بود و وحدت اصیل همین است!
تعریف وحدت در نگاه این افراد محدود به فحش ندادن(از نوع صریحش) به اهل‌سنت و نمایش مصافحه و لبخندهای تصنعی با آنها در رسانه‌هاست. ولی ورای اینها هر رفتار تنش برانگیز مذهبی دیگری تضادی با وحدت اسلامی ندارد!

ان شاءالله در آینده در نقد رویکرد مذهبی این افراد توضیح بیشتری می‌دهم
......................
@azadpajooh باز کردن / نظر دهید

2022-05-21 16:15:05 چندی است جریان یاسر الحبیب در انگلیس با تکیه بر نمایش فیلم بانوی بهشت (به انگلیسی: The Lady of Heaven) درصدد است چهره‌ای مثبت و به تعبیری مدافع تشیع از خود ارائه کند.
بعضی نیز بدون آگاهی از سابقه این جریان و اهداف تبلیغی آن، یا حتی آگاهانه، به تبلیغ این فیلم و تمجید از آن و سازندگانش می‌پردازند.

هرچیزی که ما درباره‌ی فعالیت‌های مشکوک این شبکه‌ها و آزادی‌عمل آنها در انگلیس بگوییم، شاید حمل بر خصومت و توهم توطئه شود. ولی در سال ۲۰۱۳ مستندی توسط شبکه بی‌سی‌سی عربی ساخته شد که با دوبله بی‌سی‌سی فارسی نیز پخش شد. این مستند اگرچه هدفش عاری و پاک دانستن دولت انگلیس از فتنه‌گری مذهبی است ولی به سیستم مالی غیرشفاف این شبکه‌ها و حمایت معنوی از آنها در انگلیس تصریح می‌کند.
البته در سال‌های بعد اتفاقات دیگری افتاد که از هماهنگی سیستم امنیتی انگلیس با این شبکه‌ و حمایت از آنها پرده برداشت، همچون واقعه‌ی تعرض به سفارت جمهوری اسلامی ایران در لندن.

قسمتی از این فیلم را که مربوط به جریان یاسرالحبیب است، در کلیپ بالا می‌بینیم.( فیلم کامل دوبله این فیلم در آرشیو شبکه بی‌بی‌سی فارسی موجود نیست)
...........
@azadpajooh باز کردن / نظر دهید

2022-05-11 15:21:49 هجمه‌ی وهابیت و واپس‌گرایی علمای شیعه در اصلاحات مذهبی

مهدی_مسائلی

رویکرد تهاجمی و تکفیری وهابیت نسبت به تشیع و شعائر مذهبی آن موجب شده است تا محافظه‌کاری و مُماشات علمای شیعه در برابر انحرافات مذهبی عامه‌ی مردم بیشتر شود.
از نگاه این عده اصلاحات مذهبی، تضعیف شور و احساسات مذهبی مردم را به دنبال دارد و ما در زمانه‌ای هستیم که نباید به شور و احساسات مذهبی مردم آسیبی برسد.
ولی گاهی بلایی که انحرافاتِ دوستان بر سر اهداف دین و مناسک و شعائر آن می‌آورد به مراتب بیشتر از تهاجم دشمنان است. از این‌ گذشته هدف اصلی ما حفظِ رسم دین و مذهب است، نه تنها حفظ اسم آن.
نمونه‌ای از این موضع‌گیری را حدود صد سال پیش، پس از تخریب مقابر بقیع شاهد بودیم. بعد از این واقعه تلخ علمای شیعه به شدت محافظه‌کار شدند و تا مدت‌ها با هیچ‌ حرکت اصلاحی همراهی نمی‌کردند.
در آن زمان دو تن از علمای شیعه، یکی به نام سيد محمدمهدی قزوینی در بصره و دیگری به نام سيد محسن امین در سوریه در نقد انحرافات عزاداری همچون قمه‌زنی سخن گفتند و کتاب نوشتند‌. ولی مراجع نجف به غیر از یک مرجع بزرگ، با این حرکت‌ها همراهی نکردند، چون خطر شبهات وهابیت برای اصل عزاداری را بیش از خطر انحرافات دوستان برای آن می‌دانستند.
آن زمان سه فقیه برجسته مرجعیت شیعه را برعهده داشتند؛ آیت الله سید ابوالحسن اصفهانی، آیت الله نائینی(میرزای نائینی) و آیت الله محمدحسین کاشف الغطاء. دو مرجع اخیر هرچند متجدد بودند و ظهور سیاسی بیشتری داشتند ولی در قبال انحرافات عزاداری پاپس گذاشتند و در فتوایشان به توجیه بعضی از این رفتارها همچون قمه‌زنی پرداختند. (با این‌که حتی مرحوم کاشف الغطاء پیشتر قمه‌زنی را حرام می‌دانست و در اواخر حیاتش نیز همین نظر را برگزید)
اما مرحوم سید ابوالحسن اصفهانی که چهره‌ای به ظاهر سنت‌گرا داشت به حمایت از حرکت اصلاح عزاداری پرداخت، و با پشتیبانی ایشان بود که چند سال بعد مرحوم سيد محسن امین با استقبال باشکوهی وارد نجف شد.
گزارش تفصیلی این ماجرا را در مقدمه کتاب "سرآغاز اصلاح عزاداری" نوشته‌ام. این کتاب ترجمه‌ای نو و کامل از کتاب اَلتّنْزیه لِاَعْمالِ الشّبیه است. آن را می‌توانید در نمایشگاه مجازی کتاب از غرفه نشر آرما خریداری کنید. بحث تکمیلی درباره قمه‌زنی نیز در کتاب دیگرم به نام "عار یا شعار" از همین ناشر آمده است.
........
@azadpajooh باز کردن / نظر دهید

2022-05-01 23:17:16 ‏بعضی از علمای غیرمعروف شیعه فردا را عیدفطر می‌دانند، این علما معتقدند وقتی با ابزارهای نوین و پیش‌بینی‌های قاطع علمی هلال ماه متولد شده است و قابليت رویت دارد، احتیاجی به رصد فردی ندارد.
در صدر اسلام تنها ابزار علمی و یقینی برای دست یافتن به روز اول ماه، رویت با چشم بود‏، نجوم و پیش‌بینی‌های نجومی آن زمان به صورت ظن و گمان بود و حجیت لازم را نداشت ولی نجوم کنونی دقیق بوده و می‌تواند مفید علم و یقین باشد.
در این نظر می‌گویند دیدن ماه با چشم طریقیت دارد نه موضوعیت، یعنی با رویت، اول ماه و عید فطر ایجاد نمی‌شود، بلکه ما این روز را با رویت کشف می‌کنیم. شاهد هم این‌که اگر در ابتدای ماه رمضان، هلال ماه را رویت نکنیم و ماه ۲۸ روزه بشود، طبق بعضی روایات باید یک روز، روزه‌ی قضا گرفته شود. فرض کنیم در سالی طبق پیش‌بینی‌های دقیق نجومی هلال ماه با چشم غیرمسلح نیز هلال ماه قابل رویت بود ولی به خاطر بدی آب و هوا یا طوفان گرد و غبار امکان رویت نباشد، آیا منطقی است که روز عید فطر با بدی آب و هوا تغییر کند؟

......
@azadpajooh باز کردن / نظر دهید

2022-04-28 21:29:47 زندگی پس از زندگی و مسئله تناسخ

‏یکی از توهمات و خرافات موضوع ‎#زندگی_پس_از_زندگی ترویج موضوع تناسخ است.
وقتی این برنامه به موضوع زندگی قبل از زندگی ورود می‌کند، بی‌شک تجربه‌هایی وجود دارند که مدعی تناسخ هستند، البته آنها را پخش نمی‌کنند ولی کم کم گسترش پیدا می‌کنند و اندیشه‌ساز می‌شوند.

مقاله بالا یکی از مقالات علمی است که به بررسی موضوع تناسخ در تجربه‌های نزدیک به مرگ پرداخته است.

تناسخ و مسئله تجربه های نزدیک به مرگ

نویسندگان: حمید فلاحتی محمدتقی فعالی علی الله بداشتی

منبع: فلسفه دین، سال شانزدهم، تابستان ۱۳۹۸، شماره۲ باز کردن / نظر دهید

2022-04-23 23:34:25 درنگی درباره "زندگی پس از زندگی"

مهدی مسائلی

در بیان دینی بیان شده است که زنده شدن انسان پس از مرگ امکان‌پذیر نیست، مگر این‌که معجزه‌ای صورت بگیرد همچون معجزات حضرت عیسی(ع). معجزه‌ها نیز موارد استثنایی و معدود هستند نه عمومی و پُرشمار.
حالا ادعاها و داستان‌هایی که در برنامه تلویزیونی "زندگی پس از زندگی" مطرح می‌شود، چه هستند؟
به نظر می‌رسد این داستان‌ها و ادعاها از جنس رؤیا یا مکاشفات و شُهوداتی هستند که برای انسان‌ها در زمان حیات آنها اتفاق می‌افتد.
اما چه آنها را خواب بدانیم و چه کشف و شهود، هردوی اینها با خطا و ناراستی و توهم‌هایی همراه هستند و اعتبار شرعی ندارند.
بر این اساس، اگر از کلیت این داستان‌ها برای تقویت باورهای دینی مردم استفاده می‌کنیم باید مواظب باشیم که بعضی از جزئیات غیرقابل قبول آنها باورهای مردم را منحرف نکند.
کسانی که ادعا می‌کنند امام حسین(ع) یا امام علی(ع) و... را در عالم مثال و برزخ دیده‌اند، نه تنها قوه‌ی شک و تردید را از مردم سلب می‌کنند، بلکه متأسفانه جای بحث و استدلال شرعی را که برخلاف این داستان‌های خرافی باشد، می‌ببندند. زیرا از نگاه مردم عادی اگر عالمی بر خلاف این داستان‌ها سخن بگوید گویی با ائمه(ع) مخالفت کرده است.
به طور مثال، توسل به اولیای الهی و شفاعت آنها امری حق و صحیح است ولی در داستان‌های نقل شده در این‌ برنامه گاهی ادعاهایی درباره توسل و شفاعت بیان شد که صورتی عامیانه از شفاعت را به تصویر می‌کشد که علمای شیعه نیز به نقد و رد آن پرداخته‌اند.
این داستان‌پردازی‌ها از شفاعت و توسل هرچند اعتقادات عوامانه را مستحکم می‌کند ولی جلوی دفاع از اعتقادات عالمانه و مُستند شرعی را می‌گیرد.
.........
@azadpajooh باز کردن / نظر دهید