فيلم دیدن با حسين معززی‌نيا

2022-07-31 20:55:29 سبک در سینما
یک دوره‌ی ۱۲ جلسه‌ای

ویژه‌ی تعریف اجزای تشکیل‌دهنده‌ی «سبک» در چهار شاخه‌ی میزانسن، فیلمبرداری، تدوین و صدا
و تمرکز بر کارکردهای متنوع‌شان با تحلیل ۱۲ فیلم از دهه‌های مختلف تاریخ سینما.

فهرست فیلم‌ها:
کویانیس‌کاتسی (گادفری رجیو)، همشهری کین (اورسن ولز)، سانشوی مباشر (کنجی میزوگوچی)، فانوس سرخ را برافروز (ژانگ یی‌مو)، هتل بزرگ بوداپست (وس اندرسن)، فارگو (برادران کوئن)، تلألو (استنلی کوبریک)، روانی (آلفرد هیچکاک)، زن مدهوش (جان کاساوتیس)، گاو خشمگین (مارتین اسکورسیزی)، مکالمه (فرانسیس فورد کاپولا)، خون به پا خواهد شد (پل تامس اندرسن)

این دوره در طول هفته سه نوبت به‌شکل آنلاین و با استفاده از «زوم» برگزار می‌شود:
چهارشنبه‌ها ۸ شب به‌وقت پاریس (مناسب ساکنان کشورهای اروپایی)، شروع از ۲۱ سپتامبر
پنجشنبه‌ها ۸ شب به‌وقت تورنتو (مناسب ساکنان آمریکای شمالی)، شروع از ۲۲ سپتامبر
جمعه‌ها ۷ شب به‌وقت تهران (مناسب ساکنان ایران)، شروع از اول مهر

برای مشاهده‌ی اطلاعات بیشتر به صفحه‌ی اول وب‌سایت وقت تماشا مراجعه کنید.

@hoseinmoazezinia باز کردن / نظر دهید

2022-07-29 04:27:11 بریده‌ای از جلسه‌ی هفتم دوره‌ی شیوه‌های روایت
تحلیل فیلم آگراندیسمان (میکل‌آنجلو آنتونیونی)

@hoseinmoazezinia باز کردن / نظر دهید

2022-07-24 18:25:32 هوس کرده بودم یک فیلم «سبک» ببینم، از آن‌ها که می‌شود بعد از لم دادن روی مبل با پنجاه درصد تمرکز تماشا کرد؛ یک فیلم ترسناک هالیوودی انتخاب کردم به‌نام تلفن سیاه به کارگردانی اسکات دریکسون که قبلاً هم چند فیلم ترسناک متوسط ساخته. آماده بودم یک فیلم متوسط دیگر ببینم صرفاً برای سرگرمی، ولی سینمای جریان اصلی آمریکا روز به روز غیر قابل اعتمادتر می‌شود!
تلفن سیاه انباشته از همه‌ی کلیشه‌های متداول در مجموعه فیلم‌های «بچه‌دزدی» است: دعوا و کتک‌کاری بین بچه‌مدرسه‌ای‌ها، ترسو بودن یکی و قلدری بقیه، احساس نا‌امنی بچه‌ها در خانه‌ای که پدر همیشه مست است، محله‌ای که سوراخ سنبه‌های ناشناخته و ترسناک دارد، جانی مخوفی که خودش را به‌شکل دلقک‌ها درمی‌آورد تا بچه‌ها را گول بزند و بیندازد پشت ماشین، پلیس‌هایی که دفترچه یادداشت به دست برای ثبت اظهارات همسایه‌ها از این خانه به آن خانه می‌روند و...
برای مواجه‌شدن با همه‌ی اینها آمادگی داشتم ولی قصه چنان غیر قابل باور است، موقعیت اصلی چنان غیرمنطقی است که با معلق نگه داشتن توقع‌های همیشگی هم نتوانستم از فیلم لذت ببرم. حتی تصور این‌که دو برادر در یک خانه... جزئیات را نمی‌گویم که قصه لو نرود ولی دیگر به همه‌ی فیلم ترسناک‌های تین‌ایجری بدبین شده‌ام!

امتیاز از پنج ستاره: یک و نیم
@hoseinmoazezinia باز کردن / نظر دهید

2022-07-21 19:23:44 معیار نقد ــ ۲

یکشنبه‌ی گذشته، دومین جلسه از سلسله نشست‌های «معیار نقد» برگزار شد با حضور سعید عقیقی، منتقد، مدرس سینما و فیلم‌نامه‌نویس.

موضوع بحث این بود که مروری انجام دهیم بر سیر تحولات نقد فارسی‌‌زبان در دهه‌های اخیر و مسیر ورود آقای عقیقی به جریان نقد فیلم، تا ببینیم چه نسبتی میان تحولات دوره‌ای این جریان با رویکردهای جهانی برقرار بوده.

سعید عقیقی علاوه بر توصیف جزئیات آشنایی‌‌اش با ادبیات و سینما، به فضای غالب بر نوشته‌های سینمایی در دهه‌‌های ۱۳۵۰ و ۱۳۶۰ اشاره کرده و رویکردهای مختلف در دهه‌‌های بعد را مقایسه کرده است.

این جلسه با حضور ۳۸ نفر از حاضران در دوره‌های آموزشی ما برگزار شد، در انتها چند پرسش و پاسخ هم انجام شد.

فایل صوتی جلسه را در اختیار علاقه‌مندان به مباحث نقد فیلم قرار می‌دهیم.

تلاش می‌کنیم سلسله نشست‌های «معیار نقد» با حضور منتقدان باسابقه‌ی فارسی‌‌زبان تداوم پیدا کند.

@hoseinmoazezinia باز کردن / نظر دهید

2022-07-18 16:57:27 گفت‌وگویی درباره‌ی تجربه‌های فیلم دیدن، و شرایط دیروز و امروز نقد فیلم

در این لینک باز کردن / نظر دهید

2022-07-16 21:27:46 گرداب فیلم تازه‌ی گاسپار نوئه، با تصویری از آسمان آغاز می‌شود، دوربین سر می‌چرخاند، به زمین نگاه می‌کند، به خانه‌ای نزدیک می‌شود، روی بالکنی توقف می‌کند که دو صندلی کوچک و یک میز وسط گل و گلدان‌ها قرار داده شده.
می‌رویم داخل خانه، پیرزنی پشت به ما پنجره‌ را باز می‌کند تا به پیرمردی در پنجره‌ی رو‌به‌رو خبر دهد همه چیز آماده است و می‌توانند بروند در بالکن بنشینند. پیرمرد می‌خندد. شاید چون این میزانسن یادآور رفتار نوجوان‌های عاشقی است که از پنجره‌‌هایی در دو سو نگاه و صدای دیگری‌ را جست‌وجو می‌کنند به‌قصد دیدار و وصال. اما این دو که سال‌هاست زن و شوهرند. در دو خانه زندگی نمی‌کنند، ساکن یک خانه‌اند. پس این پنجره‌ها دو نفر را در دو قاب نشان ما نمی‌دهند؛ هر دو در یک قابند.
کمی بعد، کمی جلوتر، موقع خواب، خطی سیاه از بالا سرازیر می‌شود و قاب فیلم را دوتکه می‌کند. زن و مرد در یک خانه‌، در یک تخت خوابیده‌اند اما در دو قاب. و در این دو قاب باقی می‌مانند.

گرداب ترکیبی است از عشق (میشائیل هانکه) و پدر (فلورین زلر) با ذائقه و سابقه‌ی گاسپار نوئه.

معمولاً اگر در توصیف فیلمی بگوییم اثری است درباره‌ی زندگی و مرگ، کلی‌ترین توصیف ممکن به نظر می‌رسد که چیزی را توضیح نمی‌دهد، اما دقیق‌ترین چیزی که درباره‌ی این فیلم می‌شود گفت این است که درباره‌ی زندگی است و مرگ. و زمان. که فاصله‌ی میان زندگی و مرگ است.
فیلم‌‌ساز بین برش‌های عادی‌، چند فریم سیاهی می‌گذارد تا زمان را ببینیم. انتقال از یک نما به نمای بعد را ببینیم. زمان را حذف نمی‌کند، چون زمانی که می‌گذرد لحظه لحظه‌ی زندگی این دو را می‌بلعد، یک نفس به نیستی نزدیک‌ترشان می‌کند.

گرداب فیلمی است که سال تولد بازیگران و کارگردانش در تیتراژ ابتدایی قید شده. به همان درشتی و چشم‌گیری نام‌شان.

@hoseinmoazezinia باز کردن / نظر دهید

2022-07-16 04:08:14 گفت‌وگوی جمعی با اصغر فرهادی درباره‌ی فیلم قهرمان

چند ماه قبل به دعوت حامد صرافی‌زاده (ناشر پادکست ابدیت و یک روز)، گفت‌وگویی جمعی انجام دادیم با اصغر فرهادی درباره‌ی فیلم قهرمان؛ تحلیل‌مان را ارائه دادیم و او نه در مقام مدافع فیلمش و مقابل ما، بلکه در مقام کسی که حالا با فاصله به فیلمی که ساخته شده و نمایش داده شده نگاه می‌کند، در این بحث جمعی شرکت کرد.
انتشار این گفت‌وگو به تعویق افتاد و حالا بخش اولش منتشر شده است.
اگر برای‌تان جذابیت دارد می‌توانید در این لینک به آن دسترسی پیدا کنید.

@hoseinmoazezinia باز کردن / نظر دهید

2022-07-14 20:00:49 آتابای (نیکی کریمی) بی‌شک دارای ارزش‌هایی است به‌خصوص وقتی با محصولات سال‌های اخیر سینمای ایران مقایسه شود، اما درنهایت آشفته‌ است و تا حدودی وصله‌پینه‌ای. ایده‌هایش از انواع متفاوتی از درام‌پردازی می‌آیند تا به ضرب و زور اتمسفر بصری و فضاسازی صوتی به هم بچسبند. که گاهی می‌چسبند، گاهی نه.
داستان زیادی متراکم است، فیلم‌نامه زیادی ما را دنبال خودش می‌دواند تا اطلاعات اولیه را بدهد. این لزوماً ایرادی ندارد در صورتی‌که وقتی اطلاعات را به دست می‌آوریم و پازل کامل می‌شود، حس کنیم دست‌مایه‌ی مرکزی نیاز به این تأخیر داشته تا قوام پیدا کند. اما شخصیت‌های فرعی و تعدادی از جزئیات قابل حذف به نظر می‌رسند، در عوض رابطه‌ی اصلی بین کاظم و سیما بی‌دلیل فشرده شده. دخالت فیلم‌‌ساز در این فشرده‌سازی به چشم می‌آید.
در مجموع، ویژگی‌های سبک است که ما را به تماشای فیلم مشتاق می‌کند؛ نور، رنگ، صدا، موسیقی، بازی‌ها و ایده‌های کارگردان برای استفاده از میزانسن‌هایی مؤثر. اما فیلم‌نامه یکدستی و ظرافت کافی ندارد. الگوی روایی نیمه‌ی اول که کاظم دائم با خشم و شتاب‌زدگی به جاهایی برود، چند دقیقه هوار بزند و هوار تحویل بگیرد تا ما اطلاعاتی اندک از گذشته‌ی شخصیت‌ها دریافت کنیم تناسبی با ایجاز بصری دیگر سکانس‌ها ندارد. روش کهنه و دمده‌ای است برای توزیع اطلاعات، آن هم اطلاعاتی که چندان به کار نمی‌آید.

و این را هم حتماً باید گفت که سحر دولتشاهی چه بازیگر فوق‌العاده‌ای است.

@hoseinmoazezinia باز کردن / نظر دهید

2022-07-07 22:34:55 صاحب یکی از تکان‌دهنده‌ترین سکانس‌های مرگ در تاریخ سینما حالا به دیدار مرگ رفته.
از آن مرگ روی پرده‌ یک بار برگشت؛ در پدرخوانده ــ قسمت دوم، در یکی از دریغ‌انگیزترین سکانس‌های تاریخ سینما: آن‌جا که در مهمانی تولد پدرش ناگهان وارد قاب می‌شود و می‌بینیم دل‌مان چقدر برایش تنگ شده بود. سینما او را به ما بازمی‌گرداند بعد از این‌که دیده بودیم روی آسفالت وسط بزرگراه جان می‌دهد.
بازمی‌گردد تا وارد قاب ‌‌شود، بخندد و معرکه‌گردانی ‌کند، به هر کس بگوید کجا بنشیند و چه کار کند، با برادر کوچکش دست به یقه ‌شود تا سوژه‌ی خنده‌ی بچه‌اش ‌شود که به مادرش بگوید «بابا دوباره داره دعوا می‌کنه»، سه دفعه به برادر کوچکش بگوید «احمق» و دوباره در تاریکی از قاب خارج شود.
از مرگ روی پرده یک بار برگشت تا در این سکانس دوباره محو شود و ما را با مایکل تنها بگذارد.
از مرگ بیرون پرده کی برخواهد گشت؟ دل‌مان برایش تنگ می‌شود.
@hoseinmoazezinia باز کردن / نظر دهید

2022-07-07 19:08:32 در گفت‌وگوی اینستاگرامی دو هفته قبل الک بالدوین با وودی آلن، لحظات غمناک و حزن‌انگیزی است آن‌جا که آقای آلن می‌گوید انگیزه‌اش برای فیلم‌‌سازی، کم و بیش از بین رفته در دورانی که فیلم دیدن در سالن سینما به تجربه‌ای فراموش‌شده تبدیل شده، عادت فیلم دیدن روی مبل خانه، روز به روز گسترش پیدا می‌کند.
الک بالدوین اشاره می‌کند به عادت تماشاگران امروزی در متوقف کردن پی در پی پخش فیلم و این‌که فیلم‌ها دیگر در زمان واقعی‌شان دیده نمی‌شوند و مدام به‌بهانه‌ی جواب دادن تلفن، دستشویی رفتن یا هر چیز دیگر قطع می‌شوند، وودی آلن تأکید می‌کند مهم‌تر از هر چیز این‌که روزگاری می‌توانستی وسط روز بروی داخل یک سالن تاریک، کاملاً تاریک، اجازه دهی «واقعیت»، پشت سرت، بیرون در باقی بماند، بنشینی به پرده خیره شوی تا همفری بوگارت، ریتا هیورث یا فرد آستر پدیدار شوند.
@hoseinmoazezinia باز کردن / نظر دهید